Odsłuch: Przy odtwarzaczu

Jak się okazało, TH610 nie ustępują wiele nawet szczytowym, trzy razy droższym flagowcom swej firmy!

   Przy odtwarzaczu użyłem wzmacniacza słuchawkowego Fostex HP-V8, który jego słuchawkom jest wszak dedykowany. Znów jednak z dodatkiem lamp innych niż oryginalne – sterujących E88CC Valvo i odpowiedzialnych za moc Sophia 300B Classic.

To zwyczajowo wieńczące odsłuchy miejsce analiz zwykle poświęcam głównie przedmiotowi recenzji a nie porównaniom, tym razem jednak właśnie tu szczególnie porównywałem, chcąc wyrobić sobie pogląd ostateczny; nie tylko dlatego, że tak w recenzjach wypada i po to one są, ale z dwóch jeszcze względów. Obu z tej samej beczki cudzych opinii, ale z przeciwnych jej krańców. Z bieguna negacji, wyrażonej przez angielski periodyk What HiFi, który podsumowująco o TH-610 napisał:  Don’t be fooled by their good looks, these headphones don’t quite come up to scratch. (Luźno tłumacząc – nie daj się zwieść wyglądowi, są do bani.) I bieguna aprobaty, wyrażonej przez Karola w sposób możliwie najdosadniejszy – aktem zakupu.

Powiem tak: nie unikam opinii o cudzych opiniach i bywa, że wyrażam się na ich temat mało oględnie, a teraz nadszedł moment, by wyrazić się nieoględnie w sposób szczególnie mocny. Panom z What HiFi kompletnie się porąbało. Powypisywali jakieś głupoty o przewalonym basie i szczypiących sopranach oraz ogólnym braku przenikliwości. Słuchałem tych TH-610 w towarzystwie nie tylko TH900 i NightHawk, ale też Ether Flow C i Crosszone CZ-1. Z całą odpowiedzialnością mogę napisać, że są to słuchawki pierwszorzędne.

Odnośnie przytoczonych wad. Faktem jest, że soprany się u nich wyraźnie zaznaczają, natomiast w żadnym wypadku nie szczypią. Być może dzieje się tak przed wygrzaniem (tym razem sam nie wygrzewałem) albo z jakimś dziadowskim sprzętem, ale w normalnych warunkach nigdy. Nie są te soprany cofnięte, wyraźnie się eksponują, no ale to chyba dobrze, nie? W prawdziwej muzyce też słychać je nie najgorzej, czy może się mylę? Jest ich w przekazie TH610 dużo ale w sam raz. W sam raz by poczuć ich obecność i by przyczyniły się do całościowego piękna. Tak – piękna – ponieważ w odpowiednim torze te słuchawki grają pięknie. Druga sprawa – bas. Wcale go nie jest za dużo. Tak jak soprany wyraźnie zaznacza obecność i jest przy tym z gatunku twardszych a jednocześnie rozdzielczych, niemniej podobnie jak w przypadku sopranów nie jest przesadny i tak jak one ma wkład do piękna. Świetnie wybija rytm i potrafi w muzyce elektronicznej tworzyć pulsujące basową nutą efektowne przestrzenie.

TH610 stawiają na inny typ prezencji…

Przy wzmacniaczu HP-V8 znakomicie się to udawało i budowało silnie oddziałujące na emocje atmosfery niezwykłych muzycznych obrazów. I rzecz może w tym wszystkim najważniejsza, znakomicie wychodząca na tle porównań ze słuchawkami za siedem, dziewięć i czternaście tysięcy. Są te Fostex TH610 znakomicie zorganizowane wewnętrznie. Mam na myśli wyważenie proporcji pomiędzy szczegółowością, muzykalnością, brzmieniowym ładem i ogólną predyspozycją do piękna, rozumianego przede wszystkim jako zdolność angażowania słuchacza. Tak jak już napisałem, flagowe TH900 przekazują więcej informacji. Mniej ta informacyjna nawała narzucała się u zamkniętych Ether, które operują bardzo masywnym dźwiękiem z dużych źródeł (podobnie jak NightHawk), co redukuje poczucie szczegółowości. (Mogą być odbierane jako super szczegółowe, ale z kablem Kimbera za 800 dolarów.) Z kolei Crosszone to inny świat i tam ilość informacji jest największa, ale nie poprzez zalew detali i wibrującą planktonem przestrzeń, tylko multiplikację źródeł i ich wzajemnych relacji.

Do czego zmierzam, otóż na tle tamtych TH610 wyjątkowo właśnie były wyważone. Nie przesadzały ze szczegółami, nie koncentrowały na nich uwagi. Podobnie nieco do Crosszone, choć z konieczności w skromniejszej formie, narzucały poczucie scenicznego ładu i koncentrowały się na rzeczach najważniejszych. A zatem gdy śpiewał sopran, to nie najważniejsze było, że suknia tej pani szeleści a ona otoczona jest chmurą dźwiękowych drobin produkowanych przez drgania termiczne powietrza otaczającego mikrofon oraz szum własny płyty czy taśmy, tylko najważniejszy był jej głos i to co śpiewa. To zaś bazowało na takiej rozwartości pasma, rozdzielczości, melodyjności i całościowym porządku, by doskonale dało się odczuć piękno przy braku zmęczenia zbyteczną ilością brzmieniowej addycji, która dla muzycznego przekazu jest bardziej szumem niż nim samym. Innymi słowy, czerpiąc z zasobu pojęciowego teorii informacji, nie wykazywały TH610 redundancji, skupiając się przede wszystkim na tym co ważne. Dzięki temu właśnie pojawiało się w nich odczucie piękna i ładu przy braku zmęczenia. I jeśli coś w związku z tym im wytykać, to nie brak przenikliwości, ale może nadmierną skłonność do porządkowania. Bowiem muzyka jest także tym, co nazywam czasami wirem. Nie wirem planktonu, który tak dosadnie potrafią ukazać TH900 i Stax SR-009, tylko wirem nakładających się brzmień – ich wzajemnymi wpływami, nakładaniem się, zasłanianiem jednych przez drugie – całościowym współbrzmieniem nie w separacji a złożeniu.

…lecz na tyle spójny i bliski muzyki, że nie pozostaje nic innego jak gorąco je polecić!

Ideałem brzmieniowym pośród słuchawek są pod tym względem AKG K1000, a takie NightHawk umieją to oddać lepiej od TH610. To jednak równocześnie musi być włożone w całościowy porządek; muzyka nie może być tylko wirem, tak samo jak nie może być tylko zbiorem osobnych, nie współgrających źródeł. Wzdłuż tej osi ukazuje się największa różnica pomiędzy NightHawk a TH610, konkurentami w tym samym przedziale cenowym. Pierwsze stawiają bardziej na wir, drugie na ład. Pierwsze są bardziej spontaniczne, bliskie, rozwirowane; drugie uporządkowane, rozseparowane i zrównoważone. I tak jak napisałem wcześniej, przy odtwarzaniu komputerowym: w zależności od gatunku muzyki to lub to będzie bardziej pasowało. Natomiast mówić, że TH610 są do niczego i przed nimi przestrzegać, to kompletny nonsens. To jedna z najgłupszych rzeczy jakie kiedykolwiek w recenzjach audio czytałem.

Oczywiście można woleć większe, bliższe, bardziej miękkie, masywniejsze i bardziej nakładające się dźwięki NightHawk, pojawiające się w mocno odczuwalnym i też gęstym medium. Można woleć wyżyłowaną szczegółowość TH900 pośród miriad drobinek, także operującą bardziej zmiękczonym brzmieniem plus wtrącanie sopranów do środka pasma, czego TH610 nigdy nie robią. Można woleć uspokojoną i operującą jaśniejszym światłem przestrzenność Beyerdynamic Amiron Home, które od TH610 grają zdecydowanie łagodniej i z nastawieniem na relaks a nie dosadność i ekscytację. Wszakże nonsensem byłoby twierdzić, że TH610 to nie są świetne słuchawki. A już szczególnie do muzyki elektronicznej i wszelkiej bazującej na dużych przestrzeniach, jak operowa czy symfoniczna. Fantastycznie potrafią obsługiwać takie brzmienia, ukazując je niezwykle efektownie a bez sztuczności i efekciarstwa. To szkoła dźwięku uporządkowanego i lekko naprężonego, podawanego z lekkim dystansem do pierwszego planu i dzięki temu pozwalającego uzyskać szerszy, bardziej całościowy kontekst. Rozległą perspektywę i dobrą separację źródeł. Dźwięku jednocześnie zasobnego w swoistości i różnorodne smaki, dzięki czemu głosy się indywidualizują a nie ujednolicają. Dochodzi do tego świetne operowanie pogłosem, równowaga całego pasma – bez wycofania na skrajach ale też bez przesady – oraz nie mieszanie sopranów do średnicy i nie podbarwianie wszystkiego basem. Świetny rytm, dobra szybkość i odpowiednio długie podtrzymanie dźwięku. To nie są wprawdzie najwyższe z możliwych słuchawkowe wzloty i nie kandydat na słuchawkowego mistrza świata, ale na pewno bardzo mocny konkurent słuchawek z przedziału 2-4 tys. PLN. Absolutnie nikogo nie będę przestrzegał; przeciwnie, będę zachęcał. Mocna rekomendacja.