Recenzja: Feliks Audio Envy Performance

Odsłuch: Przy odtwarzaczu

    Tutaj postanowiłem przesunąć akcent w stronę melodyjności, analityczny interkonekt Next Level Tech ETHER zastępując na zmianę Sulek RED i Kondo Theme 41 dla RCA oraz dla XLR Tellurium Q Black Diamond, który okazał się najlepszy – wzmacniacz grał lepiej po XLR, żywszym, bogatszym i dynamiczniejszym dźwiękiem. Prócz tego po raz kolejny, tym razem mniej przelotnie, odbyła się konfrontacja lamp Stradi z Western Electric, a jednocześnie wachlarz słuchawek ograniczony został do najlepszych, do samych Susvara Unveiled.  

      Tym razem intuicja mnie zawiodła, bo przekonany byłem, że wyższość Stradi się przeniesie i tutaj też okażą się lepsze, mimo iż wyższa analogowość odtwarzacza i jego głębsze brzmienie, jak również większa śpiewność interkonektów, pracować będą dla WE. Nie doceniłem ani zasięgu zmian środowiskowych, ani jakości drzemiącej w odnowionych klasykach. W tej lokalizacji wyższość Western Electric nie podlegała dyskusji, mimo że Stradi podtrzymały wszystkie swoje walory. Ale dokładniejsze wyrysowanie konturów u amerykańskich triod dopełniła większa u nich tutaj trójwymiarowość z przełożeniem na dozę czaru; magia, jak obrażona żona, spakowała walizki i wróciła do mamy – do pierwotnych Western Electric, od których cała historia 300B w zamierzchłym 1933 od potrzeb armii się zaczęła. Cóż, trudno, relatywna taniość Stradi nie okazała się zwycięska w całym spektrum działania, w dodatku okazało się, że nie można przewidzieć, czy dla danego toru te czy te będą lepsze. Mogę jedynie napisać, że brzmienie przy odtwarzaczu na pewno było znakomitsze od komputerowego i z całą pewnością w niemałej części za sprawą Western Electric.

       Przechodząc do postaci brzmienia. Rzecz jasna, skoro już przy komputerze było bezdyskusyjnie świetne, to teraz, jako jeszcze lepsze, musiało być tym bardziej. Z tego „tym bardziej” najbardziej podobała mi się umiejętność łączenia powszedniości brzmieniowej w nagraniach tę powszedniość obrazujących, z potęgą magii tych, które na magii bazują. Zwykłe gadanie (a nie operowe recytatywy oprawione echami), jak przykładowo narracyjne wstawki z koncertów w małych salkach albo studyjne deklamacje poprzedzające śpiew – to wszystko było naturalne, tzn. pozbawione sztucznego echa, sztucznego sopranowego podszycia i równie nieprawdziwego narzutu basowego. Bił z tego naturalizm na bazie dobrze wyważonego spektrum oraz dokładności obrazowania dzięki czystości medium i wyraźności przestrzennych form. Z kolei na biegunie magii – czyli ogólnie biorąc biegunie muzyki wszelakiej, na którym naumyślnie czyni się dźwięki jak najniezwyklejszymi w maksymalnie niecodziennych układach[12], magiczność w całej pełni doznawała spełnienia, co działo się na bazie dokładnie tego samego – pełnoskalowo zakrojonego spektrum o dobrym, minimalnie w dół przesuniętym wyważeniu, trójwymiarowości obiektów i samej przestrzeni, wyraźności, szybkości, żywości, obfitości, skali dynamicznej, temperaturze, ciśnieniu – i tak dalej…

     Zasób argumentów przemawiających za świetnością był zatem skompletowany i w odniesieniu do każdego aspektu spełniający wymogi bycia co najmniej bardzo dobrym. Ale to wszystko miało pewien styl, bo jak już wcześniej mówiłem, styl jakowyś być musi. Dawno temu te style w relacji z AVS pozwoliłem sobie wymienić, dzieląc na naturalistyczny realizm, udziwnianie oparte na chłodzie i obcości oraz upiększanie poprzez naddatek ciepła, słodyczy, lepkości, światłocienia i głębi. Rzecz jasna, jak to w życiu, rzadko miewamy okazję trafić na przykład którejś szkoły w sensie podręcznikowym, najczęściej trafiają się krzyżówki z przewagą tego czy tamtego. Feliks Audio Envy należy niewątpliwie do szkoły naturalistycznej, w niewielkim tylko stopniu czerpiąc z repertuaru pozostałych. Tym niemniej skalą echowości i dobrym czytaniem temperatur w nagraniach potrafił dawać stany wyobcowania, w razie kościelnych koncertów czy naumyślnie wyobcowujących popisów elektronicznych, a równocześnie nie miał problemu z obrazowaniem gorącej atmosfery klubowej, słodyczy kobiecych głosów czy gorączki jazzowej. Nie miał aż mocy dCS w przywoływaniu metafizycznej obcości, ani na rzecz muzycznego rozbuchania temperatury najgorętszych lampiaków, lecz dobrze radził sobie z każdym materiałem muzycznym, przy czym na wyróżnienie zasługiwały trójwymiarowość i wyraźność przy nie aż jakiejś arcy, ale wystarczającej głębi wnikania w najsubtelniejsze detale. Struny przy tym głęboko brzmiące bez śladu sztucznych naprężeń, wokale ładnie podane, choć minimalnie pogrubione, dobre kołysanie się dźwięku na liniach melodycznych, całościowo dość ciemna, podkręcająca klimat aura i zaznaczająca się, chociaż nie jakaś wyjątkowa, promienistość brzmieniowa. Dzięki nowym Susvarom stuprocentowa bezpośredniość, to samo w odniesieniu do Final D8000 PRO Da Capo, po które gnany ciekawością jednak znowu sięgnąłem, ale dla tych wysokoczułych planarów Envy jest za mocny, przy głośno puszczonym najniższym basie membrany biły o magnesy nawet przy ustawieniu impedancji na najniższą. Ale jest przecież dużo słuchawek uodpornionych, sprawdzone Dany Clarki zagrały popisowo i bez technicznych problemów.

[12] Tym przecież jest muzyka i obsługujące ją instrumenty. A odnośnie warstwy kompozycyjnej dobrze to ujął któryś z fizyków, nie pamiętam już który, pisząc o ostatniej, niedokończonej kompozycji Bacha, że jej doskonała biegłość łączenia dźwięków w połowie taktu się urywa i niepodobna, nie będąc Bachem, doskonałości tej kontynuować; inna niż jego wyobraźnia nie potrafi tego pociągnąć.