Recenzja: Entreq Olympus – kabel słuchawkowy

Entreq Olympus – co wiadomo?

Napis nie pozostawia wątpliwości – nowa seria.

   Kilka już razy pisałem o firmie Entreq, nie ma sensu tego powtarzać innym doborem słów. Przypomnę zatem:

   Entreq Energy Transforming Equipment „The Sound of Nature”, będące autorskim dziełem i własnością Per-Olofa Friberga, zgodnie ze swą tytułową maksymą od startu w 2007 roku stawia na ekologię i naturalne podejście do wszystkiego czym się zajmuje i czym nie. Zawołaniem rodowym hasło: „Głos Natury”; w swym „O nas” Per-Olof wykłada, że ona, Pani Natura, powinna być dla wszystkich wzorcem oraz przykładem tego, jak pewne prawa muszą być przestrzegane i jak zmiany należy wprowadzać stopniowo, czerpiąc z obserwowania jej inspirację. Jako przykład swoich w tym zakresie dokonań podaje wynaleziony przez siebie preparat dezynfekcyjny „Virkon”, o którym wiem skądinąd, że ma postać różowego proszku i po rozpuszczeniu w wodzie służy do zamgławiania bakrerio- i wirusobójczą mgłą, której substancją czynną tlen. Virkon niszczy czynniki chorobotwórcze aktywnym tlenem i jest w tym wyjątkowo skuteczny – skuteczniejszy od środków dezynfekcyjnych opartych na antybiologicznych czynnikach jodu, chloru czy alkoholu, co potwierdziły profesjonalne testy. (Dla obeznanych z biochemią nie powinno to być zaskoczeniem – tak ceniony przez ekologicznie natchnionych tlen pozostaje najbardziej zabójczym dla życia pierwiastkiem zaraz po nieobecnym w przyrodzie plutonie; to właśnie skutkiem obecności tlenu w atmosferze nie tylko żyjesz, ale starzejesz się i umierasz.)   

    Prócz bycia audiofilem i wynalazcą Per-Olof Friberg szczyci się tym, że jest z zawodu i też zamiłowania rolnikiem; to tylko w Polsce ukuła się bowiem tradycja postrzegania rolników jako upośledzonych istot niższego rzędu, a powiedzenie: „Ty rolniku!” – uchodzi za obelgę. To konsekwencja posiadania przez obecną (zwłaszcza medialną) „yntelygencję” – te pożal się Boże „celebryty” i „autorytety” – rodowodu właśnie rolnego, a ściślej małorolnego lub bezrolnego (parobki). Licząc dwa, trzy pokolenia wstecz prawie wszyscy oni „autoryteci” wywodzą się z biedoty wiejskiej, proletariuszy lub najwyżej drobnego mieszczaństwa, bardzo się tego wstydząc, czego przejawem nienawiść. Tymczasem w takich krajach jak Dania, Belgia, Szwecja, Szwajcaria, a już zwłaszcza Holandia, rolnicy to swego rodzaju arystokracja, podczas gdy osoby nie będące posiadaczami ziemi są obywatelami niższego stanu; tak jak w szlacheckiej Polsce mieszczanin był kimś gorszym od szlachcica – mocium panie, ten tego, dobrodzieju …

    Właśnie do szlachectwa polegającego na zbrataniu z przyrodą wynikłym z wiejskiego życia nawiązuje Per-Olof i ma niemałą rację, aczkolwiek współczesne rolnictwo ma z naturalną przyrodą mniej więcej tyle wspólnego co konik morski z koniem, czyli także opiera swą biologiczność na DNA i podziale komórkowym. Poza tym podglądanie natury i czerpanie z jej stylu może doprowadzić do wniosków w rodzaju: „wszystko zżera wszystko”, albo: „silniejszy zawsze gnębicielem”; czego byśmy, jako ludzkości ogół, wydaje się nie chcieli, chociaż najbardziej zaawansowani „ekolodzy” mający portfele miliarderów tym właśnie się kierują. W Szwecji wygląda to jednak łagodniej, w tym też rolniczo dużo lepiej niż na większości globu, tak więc z przyrody czerpane wytyczne Per-Olofa nie całkiem pozbawione są sensu. To z niej, Pani Natury, wywodzi metodologię podpatrywania i cierpliwego testowania, pozwalającą eliminować błędy i pomału docierać do miejsc dotąd nieprzebadanych, aby odkrywać rzeczy wartościowe, poprawiające jakość życia. W naszym akurat przypadku odnosi się to do brzmienia, jako że jest Per-Olof  miłośnikiem muzyki i entuzjastą aparatury audio, parającym się audiofilią poczynając od 1976 roku. Na własnej skórze przerabiającym związane z tym radości i troski, bo jak o sobie powiada: nieobca mu gorycz rozczarowania drogim nabytkiem, który okazał się chybiony. Dlatego postanowił na własną rękę poprawiać co się uda, w czego ramach kable, kondycjonery i specjalne systemy uziemiające, plus trochę audiofilskiej biżuterii ze sławnymi „myszami” na czele. Albowiem w nazwie firmy zawarto cel przedsięwzięcia i ramy odnośnego działania: Energy Transforming Equipment.

Imiona wypalono w drzewie.

    Przyznać trzeba, że z powyższego dla lubiących duże cyferki parametrów technicznych i duże firmy w dużych halach za wiele nie wynika. Firma zajmująca się kablami i kondycjonerami to nie audiofilskie jądro komórkowe, to cytoplazmatyczna otoczka. Konkretne pudło metalowe – no, niech już ostatecznie z zewnątrz drewniane, ale nautykane elektroniką (Accuphase przykładem), także głośniki w solidnych skrzyniach z jednym chociaż wentylem basowym – oto jądro audiofilizmu. No tak, po namyśle trzeba przyznać, że kable temu potrzebne, a podobnie wszelkim słuchawkom (za wyjątkiem bezprzewodowych, ale te jakość mają słabszą). I nie wracajmy już do tego, ile te kable znaczą – zdaniem autora recenzji dużo; konkretnie ile i dlaczego, tym zajmiemy się zaraz.

    Przejdźmy wpierw do stratyfikacji jakościowej w katalogu Entreqa. Obecna zaczyna się od kabli z podstawowej rodziny Discover, nad którymi kable Konstantin (od których firma zaczynała i które nadal ceni); oczko wyżej Challanger – z użyciem droższych materiałów, za drogich dla Konstantin; następne to Apollo – kable neutralne i uniwersalne kategorii high-end zbierające najwięcej nagród; jeszcze wyżej grupa Atlantis, która chyba wybyła (w salonach występuje z adnotacją „oczekiwanie jeden tydzień”, podczas gdy na stronie firmowej nie ma); najwyżej od niedawna Olympus, z najwyższych olimpijskich szczytów. Kto olimpijskich kabli zakosztuje, ten wg zapewnień Entreqa nie będzie chciał już innych, choćby próbował najszacowniejszych i najdroższych. Kabel Olympus to kwintesencja muzyki w odniesieniu do kabli; aż dziesięć lat zajęło jego doskonałości opracowanie, w ramach którego nadal żyły plusowe skręcane ze srebrnych przewodów w jedną stronę, ujemne z miedzianych w drugą, też każdy minimalnie innej długości, tak by jak najmniej na siebie wpływały. Żadnych przy tym w tych żyłach stopów, gdyż one tylko psują, a wtyki zintegrowane z przewodami jako ich przedłużenia. (Ten sam metal, żadnych przejść ani łączówek.) Na koniec całkowita długość redukująca zakłócenia radiowe, czyli rozmiary ściśle określone w ciągu: 0,55 m, 1,1 m, 1,65 m, 2,2 m – i tak dalej).

    Wszystko to jednak cechy wspólne dla wszystkich kabli Entreqa, dlaczego te z rodziny Olympus najdoskonalsze i najdroższe? Ścisłej wykładni brak, ale prawdopodobnie dlatego, że wykonane z najlepszych surowców oraz najlepiej uziemione, a reszta tajemnicą. Faktycznie – kabel Atlantis pracujący poprzednio w AKG nie miał odczepu uziemienia, nowy Olympus ma. Odchodząca od głównego przewodu (grubego, okrągłego) srebrna żyła, drut solid core w płaskawej osłonie z czarnej bawełny, kończy bieg jako haczyk do mocowania w uziemieniu, którym w moim przypadku była drewniana skrzynka kondycjonera masy Entreq Silver Minimus (€ 585). Oprócz tego Olympus od poprzednika okazuje się grubszy i też cięższy, jak również ma rzecz sprytną, mianowicie drewnianą broszę z zapinką, którą można przyczepić do koszuli, bluzy czy swetra, chroniąc mocowanie kabla ze słuchawkami przed dźwiganiem jego ciężaru, co po dłuższym lub krótszym czasie musiałoby się skończyć rozłąką. (Najpierw słuchawek z kablem, potem ich obu z właścicielem.)

Kabel sprawdzono z jednymi słuchawkami.

    Za optymalną, czyli najmniej podatną na zakłócenia radiowe, całkowitą długość przewodu Entreq uważa 4,4 metra; testowanemu Olympusowi nie przydano aż takiej, ale jego 3,3 m także nie byle czym.

     Nie ulegało wątpliwości, że słuchawkowy Olympus odznacza się sporo większą pojemnością od wcześniejszego Atlantisa, tak jak ten też odznaczał względem używanego wcześniej Konstantina. Zaraz to poznać po dystansie pokonywanym przez potencjometr, także po całościowej tonalności i masywności dźwięku, wraz z większą pojemnością niższego i masywniejszego. Jakość idzie więc u Entreqa pod rękę z pojemnością, ta z kolei z grubością oraz ciężarem kabla.

   – Czy zatem cała ta lepszość to tylko grubsze żyły z wyższej czystości surowca?

   – Tego raczej nie można twierdzić, to oznaczałoby blagę z tymi dziesięcioma latami pracy włożonymi w serię Olympus.  

    – Ale na czym niekwestionowana podobno wyższość polega poza pojemnością oraz lepszymi surowcami oraz dodanym uziemieniem, tego się nie dowiemy. W sumie nic w tym dziwnego; każdy producent chroni swe tajemnice, chyba że chodzi o surowce, o których dobrze wiadomo, że inni z nich nie skorzystają, jak przykładowo z długokrystalicznej miedzi od Matsushita Electric Ltd., której Japończycy nie eksportują.

    Słuchawkowy przewód Entreq Olympus długości 3,3 metra, niezależnie od typu zakończenia na końcówce sprzętowej (w naszym przypadku głośnikowe widełki) kosztuje 8300 PLN. To podejrzanie mało na tle pozostałych z rodziny, gdzie trochę ponad metrowy interkonekt to 72 tys. PLN, a głośnikowy 2 x 2,2 m aż 130 tysięcy. Z wymaganym do optymalizacji modułem uziemienia cena rośnie co prawda do ponad dziesięciu tysięcy, ale takiego uziemienia potrzebują też wszystkie pozostałe, a głośnikowe nawet dwóch.

    Opakowaniem tradycyjnie drewniana skrzynka, podobnie jak drewniane są na kablu przewiązki. Oplotem także tradycyjna bawełna – czarna w osnuciu białą nitką, a sam kabel dość sztywny i dość ciężki, też poprzez dużą twardość odporny na zgniatanie. W Internecie próżno go szukać, nie figuruje na domowej stronie Entreqa, lecz polska dystrybucja GFmod bezproblemowo go oferuje.