Recenzja: Dynaudio Contour S3.4 Limited Edition

    Czasami pojawiają się wyzwania, a ściśle biorąc każda recenzja aparatury audio je stanowi, ale wyzwania różne bywają. Te zwyczajne, codzienne, to próba przelania na papier zawisającego w powietrzu dźwięku, co z uwagi na drugorzędną rolę słuchu w ludzkim procesie poznawczym (aczkolwiek pierwszorzędną w komunikacyjnym) zmusza do borykania się z ograniczeniami i niejednoznacznością form opisowych. Znacznie łatwiej wyrażać emocje i opisywać kształty czy widoki, a obraz dźwiękowy właściwie dopiero wraz z audiofilizmem doczekał się szerszego słownictwa, wyśmiewanego i wypukiwanego w główkę przez dyletantów. Ale na tym między innymi dyletantyzm polega, że śmieje się jeden taki bez zastanowienia, produkując swój rechot jedynie ku uciesze własnej oraz innych sobie podobnych. Oczywiście opisy w odniesieniu do konstrukcji dźwiękowych już wcześniej istniały, jako rodzaj gwary pomiędzy zawodowymi muzykami i wytwórcami instrumentów oraz stroicielami, ale był to świat hermetyczny i język ściśle zawodowy, z którym szersze grona nie miały kontaktu, o ile ktoś nie pofatygował się na próbę orkiestry albo nie gawędził ze stroicielem fortepianów. Może ewentualnie dawniej, w XIX wieku i wcześniejszych, kiedy wielu ludzi muzykowało, język dźwiękoopisowy bardziej był znany.

Tym razem jednak sprawa ma także inne tło komplikujące, podnoszące rangę wyzwania. Kolumny są bowiem jubileuszowe i zgodnie z tym ponoć znakomite oraz stanowiące oczko w głowie zarówno producenta jak i dystrybutora; a przede wszystkim zostały już wykorzystane w recenzji wzmacniacza Accuphase E-470, a tam zawarte opisy wywołały oburzenie niektórych osób z nimi zaznajomionych oraz jednego posiadacza. Zarzucono mi, że nie znalazłem ich dostatecznie ciepło, słodko i przyjaźnie grającymi, tylko coś było o forsownej górze i wyrazistym brzmieniu, a to jak nie one. Dobrze, wrócimy do tych rozbieżności w dziale o brzmieniu i obiecuję niczego nie pominąć, a teraz rzućmy okiem na powierzchowność i zajrzyjmy do środka.

Najpierw jednak słówko o producencie, bo o nim jeszcze nie było. Duńske Dynaudio to powstały w 1977 roku fragment też duńskiego TC Electronic, skupiającego także matki Tannoy i TC-Helicon. Firma, będąca wytwórcą kolumn i monitorów, jest znana jak mało która; głównie za sprawą bardzo dużej produkcji, a więc i rozpoznawalności. Ale liczne nagrody też jej nie omijały, a zdaniem niektórych ma swój styl, polegający na kontrastowości i dość wyrazistym brzmieniu. Osobiście tego nie potwierdzam, ponieważ goszczone onegdaj także jubileuszowe (w odniesieniu do innego jubileuszu) monitory Contour zupełnie w ten sposób nie grały, za to częstowały piękną przestrzenią. Regułą jest za to, że kolumny od Dynaudio mają smukłą sylwetkę, ale to nic również nie znaczy, bo Raidho też mają, także są Duńskie, a jakością i uniwersalizmem brylują. Można do tego dorzucić, że nie jest Dynaudio firmą składającą w całość cudzie głośniki z zamówionymi na zewnątrz obudowami, dodając co najwyżej własną zwrotnicę oraz historię o wyjątkowym zestrojeniu. Zarówno głośniki jak i obudowy powstają u nich, tak więc za wszystko biorą odpowiedzialność. A mimo takich czy innych historii o brzmieniu oraz tego pełnego brania odpowiedzialności, firma się rozrastała i potężniała, a w efekcie należy do wielkich, rządzących. Jednych to cieszy, bo obiecuje jakość za niższą jednostkowo cenę, a inni kręcą nosami, bo ich zdaniem wybitna kolumna czy monitor może powstać tylko w małej manufakturze pod czujnym uchem i okiem zarządzającego nią mistrza.  Za chwilę będziemy to weryfikować, ale wcześniej o budowie i powierzchowności.