Recenzja: Cowon P1 Plenue

Odsłuch

Szklany fronty i aluminiowa obudowa w szmpańskim kolorze – oto przepis na sukces wizualny według Cowona.

   Tradycyjnie przejedziemy się po słuchawkach, poczynając od najskromniejszych.

Grado SR60

Ilekroć przychodzi mi o tych Grado wspominać, tylekroć odczuwam satysfakcję. Satysfakcję podwójną, bo przyjemności ze słuchania i zadowolenia z dostępności. Tak tanie, a takie dobre – myślę o nich za każdym razem. Albowiem się niemal nie zdarza, by z czymś naprawdę dobrze nie grały, a w przeważającej ilości przypadków grają tak dobrze, że droższej nieraz kilkadziesiąt razy konkurencji powinna cierpnąć skóra. A już na pewno grać będą znakomicie z dobrym jakościowo sprzętem, co Cowon Plenue udowodnił po raz nie wiem który. Słuchałem ich z nim już wcześniej, ale na okoliczność testu zrobiłem to po raz kolejny i znowu mnie to brzmienie oczarowało. Bo właśnie było czarujące – bliskie, głębokie, duże, miękkie, powabne, melodyjne. Jak zawsze u tych Grado nieco przyciemnione i jak zawsze kiedy je dobrze napędzać gładko przez muzykę sunące – z tym całościowo narzucającym się smakiem doskonałego grania. Naprawdę aż nie chce się wierzyć, że tak tanie słuchawki tak dobrze grać mogą, albo – odwracając sytuację – że potrzeba aż tak dużych pieniędzy, by inne – te high-endowe – tak niewiele lepiej zagrały.

Nie mam ochoty ponownie rozwijać tematu: co to jest dużo a co mało w przypadku jakości grania, lecz niewątpliwie trzeba spostrzec, że z urządzeniami takimi jak Cowon Plenue już skromne Grado SR60 potrafią dać dużego formatu spektakl, z muzyką taką tuż, tuż i na wysokim poziomie. Z wizualną i cielesną obecnością wykonawców oraz pięknym brzmieniem instrumentów. A wykonawcy ci bardzo dobrze siedzieli tutaj w instrumentacji – ani się przed instrumenty nie sforując, ani za nimi nie chowając – tylko w ich otoczeniu pozostając i we wspólnej z nimi biesiadzie. Nazywa się to spójnym spektaklem, i taki ten spektakl był niewątpliwie. Prawda, że muzyczne tła nie zostały ukazane z całą maestrią obrazowania, tylko ich rysunek miał miękki kontur, trochę zacierający detale, ale muzykalność nawet tym zyskiwała, a to co na pierwszym planie i tak było realistyczne w stopniu wystarczającym, byśmy mogli być z tym pierwszym planem w bezpośrednim kontakcie. I to w sposób niepodważalny, niepodatny zarówno na racjonalną, płynącą ze świadomego obserwowania krytykę, jak i intuicyjne postrzeganie muzyki. Po prostu doskonale to grało, na naprawdę wysokim poziomie, dając pełnię satysfakcji, zwłaszcza u tych, którzy melodykę stawiają wyżej niż szczegółowość, a bliskość pierwszego planu cenią bardziej od wielkości i perspektywy sceny.

Przyciski są bardzo rozsądnie rozmieszczone…

Głosy wokalistów nie były ocieplone, tylko takie w sam raz, w temperaturze dobrze ogrzanego pokoju; były natomiast pogłębione i zmysłowe. Umieszczone w atmosferze klubowej i ze słuchaczem na pluszowym fotelu, z towarzyszącym temu przygaszonym nieco, ciepłym światłem. Na samej przy tym granicy pomiędzy fakturą gładką, a taką już z meszkiem; tak więc na pewno brzmienia te nie były śliskie, tylko aksamitne i uwodzicielskie. Scena przy tym bliska, nieduża; taka właśnie klubowa i jazzowa. Trzeba też podkreślić nie tylko zmysłowość średnicy, ale także świetność spokojnych a zarazem bardzo dobrych technicznie sopranów, a także jeszcze lepszą jakość brzmień perkusyjnych; dających naturalną i mocną podstawę basową nie na zasadzie prymitywnej prostoty niskiego zejścia, tylko w naprawę dużym bogactwie akustycznym; z dobrą wizualizacją i przestrzennością bębnów oraz dobrym samym zejściem i rytmem. Pociągnięcia miotełek wraz z uderzeniami pałeczek oraz pedału pozwalały rozpoznać poziom naprawdę dobrego grania, zwłaszcza że fortepian i gitara (w tym także basowa) również dawały to co zwie się wybitnym graniem, które określiłbym całościowo jako silnie nawiązujące do prawdziwego muzycznego życia – że nawet z bardzo dobrych głośników biurkowych lepiej to nie gra, a taki związek z muzyką jest już naprawdę prima. Ze słuchawkami za trzysta złotych. No, super.

Sony MDR-Z1000

Nie produkowane już od paru lat spacerowo-profesjonalne Sony o wielkich kiedyś ambicjach, pokazały brzmienie nieco inne, oparte na trochę większej ekspresji szczegółów względem melodyki; jednak w stopniu tylko nieznacznym i dobrze wyważonym – akurat na tyle, by zadowolić zarówno lubiących szczegóły jak i samą melodię. Operowały brzmieniem nieco jaśniejszym i mniej gęstym, ale także naturalnie ciepłym, tyle że z większą zawartością w dźwiękach powietrza i mocniej akcentującymi się detalami.

…a ich dobrze wymierzone rozmiar nie utrudniają obsługi małego koreańczyka.

Nieco większy kładły też nacisk na soprany – i całą w ogóle tonację miały nieco wyższą – co jak zawsze dźwięk czyniło świeższym i bardziej młodzieńczym. Zaznaczał się też u nich mocniejszy kontrast pomiędzy światłem a cieniem, co dawało atmosferę bardziej promenadową i spacerową niż klubową. Bez przyciemnionego światła i snującego się (w domyśle) papierosowego dymu, tylko jak wówczas kiedy w plenerze światło spotyka się z cieniem na wyraźnych krawędziach przez te cienie rzucanych.

W ludzkich głosach więcej było drżenia i podniecenia, a podobnie bliskie jak u Grado, bardziej niż u nich pojawiały się przed słuchaczem a nie w jego głowie. Scena była niewielka, lecz wokaliści wypchnięci za głowę, co można uznać za spory plus, jeżeli komuś zależy na naturalności.

Bas schodził bardzo nisko i miał lepszą niż u Grado rozdzielczość, a soprany były delikatniejsze i bardziej misterne. Ogólnie zatem atmosfera kontrastów i dużej maestrii operowania dźwiękiem; tak że od razu się czuje, iż to granie wysokiego poziomu, bardzo dobrze technicznie przyrządzone. Nie tak relaksujące jak z Grado i nie tak płynne, tylko w większym podnieceniu i mocniejszym wchodzeniu w inną niż sama melodyka treść nagrań. A jednocześnie wyważone, nie spychające wszystkiego na stronę techniczną, tylko pozostające przy muzyce; tyle że inaczej podanej, tak jakby być na estradzie, gdzie każdy syk czy szurnięcie są doskonale słyszalne.

Już w tym miejscu, na podstawie dwóch słuchawkowych przykładów, zmuszony jestem bardzo pochwalić tego Plenue, gdyż po prostu czuć było w każdej frazie, że znakomicie robi muzykę, a jego DAC jest rzeczywiście fantastyczny – znakomicie łączący szczegółowość z muzykalnością. Nawet lepiej niż same słuchawki Sony, o czym jeszcze się przekonamy.