Recenzja: Circle Labs A200

Wygląd, stan posiadania, cena

Circle Labs A200.

   Wzmacniacz kosztuje trzydzieści tysięcy i waży dwadzieścia kilo. Wypada półtora tysiąca za kilogram – więc drożej niż za HEED Lagrange, lecz taniej niż za EAR V12. Z dwudziestu tych kilogramów udaje się wygenerować dwieście watów energii przy czterech, i sto przy ośmiu omach, a zatem mocy nie brak.

Opisując architekturę obwodów zacząć należy od stwierdzenia, iż mamy do czynienia z układem dual-mono. W tych ramach twórcy sygnalizują purystyczny obwód wejściowy w oparciu o pojedynczą w kanale lampę, jeden obsługujący ją rezystor i jeden kondensator. Lampy to triody Simens NOS z rodziny ECC88, umyślnie tak wybrane, by miały nietypowe prądy bazowe (ECC8100), dzięki czemu zapas szczytowej klasy szklanych baniek ze złotych czasów ich produkcji udało się zgromadzić nie płacąc za sztukę kroci. (Dla porównania klasyczne Simens & Halske CCa w moim przedwzmacniaczu  to przeszło $700 za parę.) Podobnie nie byle jakie są rezystor i kondensator. Także dobrano je z rozmysłem, tym razem drogą eksperymentalną. Metodą próbnych odsłuchów wyselekcjonowano rezystory Vishaj i polipropylenowe kondensatory Miflex, jako zdecydowanie najlepsze na tych pozycjach z szerokiej gamy wypróbowanych. Przedwzmacniacz posiada własne, odgrodzone miedzianymi osłonami od lamp osobne dla każdej zasilacze na bazie niewielkich toroidów EI, a regulację siły głosu powierzono 63-stopniowwej drabince rezystancji od warszawskiego Khozmo Acoustic. Pracują w niej rezystory o tolerancji 0,1%, jest zatem optymalna i w odróżnieniu do potencjometrów ślizgowych nie będzie z czasem działać gorzej.

Skoro stopień wejściowy, więc wejścia. Te są cztery – trzy pary gniazd RCA i jedna XLR. Wybór jedynie poprzez podświetlaną gałkę na panelu przednim, brak obsługi tej funkcji pilotem. Uzupełnieniem pojedyncze wyjście parą gniazd RCA z przeznaczeniem dla potencjalnego subwoofera. Też oczywiście przyłącza głośnikowe – po jednej parze zacisków WBT Nextgen™ dla każdego kanału; brak więc możliwości bi-wiringu i brak osobnych wyjść dla różnych oporności. Brak także wsparcia ustawiającym tę oporność regulatorem, jako następstwo automatycznego dopasowywania się tranzystorów wyjściowych do oporności kolumn, którym to upraszczającym udogodnieniem nie dysponują wzmacniacze lampowe. Punktem krytycznym i zarazem startowym wyposażenia panelu tylnego tradycyjne gniazdo prądowe i obok zapadkowy włącznik, po użyciu którego opuszczenie stanu oczekiwania realizuje przycisk na przodzie pokrywy górnej, wpasowany w elegancki motyw ozdobny ze szczotkowanego mosiądzu. Do kwestii związanych z aparycją dojdziemy za momencik, dokończmy spraw technicznych.

Czyli masywny wygląd.

Dual mono obwody na obszarze sekcji wzmocnienia to architektura push-pull. Tam kolejne dwa zasilacze, tym razem jako duże toroidy umieszczone jeden na drugim, pochodzące od tak samo jak Khozmo polskiej wytwórni Poltrafo. Wsparciem dla nich po cztery dołączone do każdego potężne kondensatory Kemet o łącznej pojemności 200 000 µF. Samo wzmocnienie realizują na etapie finalnym wysokoprądowe tranzystory bipolarne Sanken, zapewniające strumień energii o natężeniu 17 A, w zupełności wystarczający do osiągania mocy 200W/4Ω w kanale.

Odnośnie spraw użytkowych: wzmacniacz ciągnie ze ściany maksymalnie do 600 W, wraz z czym nabierając stopniowo temperatury, by ostatecznie, po wielu godzinach, rozgrzać się dość znacząco. Wyposażono go więc w duże radiatory zewnętrzne, zajmujące całe powierzchnie ścianek bocznych.

Wraz z tymi powierzchniami na dobre wychodzimy na powierzchnię, by skonstatować, że łączący te boki od wierzchu panel okrywowy wykonano z grubego aluminium i ozdobiono pasami w łuk układających się kratek wentylacyjnych, co efektownie wygląda, tak z lekka w stylu retro. Szyku jeszcze dodaje wspomniana wstawka ozdobna na przełamaniu wierzchu z przodem, jako przyciągający spojrzenia akcent złocistości na wielkiej czarnej bryle.

Twórcy najbardziej dumni są z faktu, że panel frontu to nie akryl ani inne sztuczne tworzywo, a gruba na osiemnaście milimetrów tafla szkła. Jako że szkło się nie starzeje, nie rysuje, nie blaknie. Poza tym już od startu prezentuje się lepiej oraz wnosi oryginalność. Na szklanej tafli o wymiarach 430 na 158 mm panuje zamierzona prostota: po obu stronach pojedyncze pokrętła i między nimi wyświetlacz. Lewe to wspomniany wybierak źródeł – czteropozycyjny i podświetlany. Prawe gładko chodzący potencjometr, sprzężony z wyświetlaczem. Ten to tylko dwie liczby wyświetlane dużymi pikselami, na skali od 00 do 99 oznajmiające poziom wzmocnienia. Każde przejście dół/góra komunikuje stuknięcie rezystancji, ale w praktyce to nie pokrętłem, a najczęściej pilotem regulować będziemy głośność.

Pilot czarny, aluminiowy i przyjemnie mający wagę. Poza realizowaną dwoma przyciskami obsługą głośności i osobnym funkcję wyciszenia, oferuje czwartym, ostatnim, czteropoziomową regulację jasności wyświetlacza i całkowite jego zgaszenie – jednoprzyciskowo, w konwejerze.

Solidne chłodzenie.

Całościowa forma zewnętrzna to osobny rozdział: jest kunsztowna, opracowywał ją plastyk. Przydane jej proporcje rodzą zaufanie poczuciem masy, ozdobniki wzniecają radość. Szklany panel prócz podświetlanych gałek ze złoceniami zdobi będący tłem wyświetlacza motyw fali dźwiękowej, a u samej góry i dołu wykonują zdobniczą robotę niewielkie wstawki szczotkowanego mosiądzu – na wzmiankowanej już górnej wygrawerowano napis CIRCLE LABS. Komplet złocistych ozdobników uzupełniają złociste walce nóżek, a gamę obrazową napis „A200 stereo amplifier” pod wyświetlaczem i logo firmy w prawym dolnym rogu.