Recenzja: Cayin CS-55A

Odsłuch cd.

Na szczęście inne czynności związane z obsługą możemy wykonywać zdalnie.

   Z uwag do tego pasma można jedynie zauważyć, że zestaw wzmacniacz-głośniki lepiej operował sopranami niż basem, ale to w większym stopniu zasługa samych głośników, czego dowiodły słuchane później przy odtwarzaczu słuchawki. Soprany były w tym duecie wyśrubowane wręcz popisowo i doskonale obrazowały sposób w jaki je zapisano na płycie; na jednych strzelając i pięknie się eksponując, a na innych pozostając stonowanymi, w bardziej umiarkowany sposób siebie sprzedającymi. Ogólnie zaś mówiąc – ich bardzo dobra całościowa kontrola i zawsze ujmujący sposób bycia. Bardzo rzadko, i tylko na ułamki sekund w najtrudniejszych momentach, stawały się zbyt ofensywne, ale to tak w odniesieniu do głośników kosztujących po dziesięć razy tyle, a więc w sumie brawa za jakość a nie marudzenie. Bas z kolei nie miał najniższego zejścia, co nie znaczy, że go brakowało. Pewnie, że nie był taki jak na 30-centymetrowych membranach Avantgarde czy diamentowych Raidho, ale było go sporo i dobrze się prezentował. Żadnego zlewania, żadnego stłamszenia, dobre odejście w przestrzeń, odczuwalna moc, bardzo satysfakcjonujące wybrzmienie. Taka dobra średnia.

W sensie popisu najmniej popisowa była przestrzeń, co nie znaczy że słaba. Pan recenzent nażarł się ostatnimi czasy takich ultra popisowych przestrzeni od Raidho, Zingali i innych Avantgarde, co cały pokój w dygot wprawiają i całkiem słuchacza mamią, ale tego rodzaju specjały to w cenie nowej limuzyny klasy średniej minimum, a nie od zwykłego audio dla zwykłych ludzi. A tu rozgrywka sceniczna miała miejsce głównie na linii głośników i na jakieś dwa, góra trzy metry za nie; czasami tylko głębiej, gdy utwór na to pozwalał. Nie było też śladu niesienia się dźwięku na całe pomieszczenie ani w formie jego wypromieniowywania ku słuchaczowi, ani jednoczesnej wszechobecności, a jedynie normalny obraz źródeł w okolicy głośników z ich dobrą lokalizacją. Same dźwięki – co pragnę mocno podkreślić – były na świetnym poziomie i w efekcie dużo lepsze aniżeli oczekiwałem, choć w sumie nie powinienem być zaskoczony, bo już na Audio Show, w o wiele gorszych warunkach akustycznych, głośniki od Studio 16 Hz ze wzmacniaczem Cayina zagrały bardzo dobrze.

Pytanie – czy CS-55A jest wyróżniającą się jednostką na tle licznej konkurencji tego typu?

Tutaj zaś dało to duo popis i mówię to z ręką na sercu. Bez wprawdzie przestrzennego szaleństwa ani nawet super głębokiej sceny czy stereofonii na miarę najlepszych, ale sam dźwiękowy obraz przywoływał oczywistą obecność wykonawców i high-endową (bez żadnej przesady) klasę. Bardzo mnie to ucieszyło, bo przecież co za sztuka być super, gdy się jest drogim. Sztuka być takim przy skromnym budżecie. A tutaj obcowało się bezpośrednio z brzmieniowym pięknem, któremu coś tam wprawdzie względem takich ultra drogich super zastawów (i to jedynie tych faktycznie najlepszych a nie tylko drogich) można było wytknąć, ale na zasadzie spraw pomniejszych i rzucanego całościowo uroku, bo poza tym nieobecnym przestrzennym szałem i całościową potęgą oraz specjalnymi smakami takiego już naprawdę rozpasanego popisu, reszta wcale istotnie nie odstawała. Słowo harcerza (którym nigdy nie byłem), że słuchałem całkiem niedawno paru zestawów za wielokrotnie większe pieniądze, które grały o całe klasy gorzej od tego Caina ze Studio 16 Hz. A jeszcze siedzący obok bardzo je chwalili. Osłuchania niektórzy za grosz nie mają.

Tak więc jest wzmacniacz Caina niewątpliwie produktem udanym, przynajmniej jak chodzi o jego wzmacniaczową stronę. I to nie tylko tą głośnikową, która jest wprawdzie najlepsza, ale słuchawkowa też nie jest od macochy. Bo oczywiście i tutaj sięgnąłem po słuchawki, a czerpiąc sygnał z przetwornika Accuphase zagrały one wyraźnie lepiej. Wciąż przy tym najlepiej wypadły wysokoohmowe Sennheisery i pod tym względem nic się nie zmieniło poza tym, że doszlusowały do nich OPPO, lokując się pomiędzy HD 600 a HD 800.

Zdecydowanie tak – w tym przedziale cenowym mało który lampowiec potrafi tak wiele, a przy okazji jeszcze wygląda. Godny uwagi!

AKG K712 zagrały trochę za bardzo stłumionym w sferze sopranowej dźwiękiem, chociaż z pięknie malującą się wielką sceną, a Fostexy nie były niestety sobą i bardzo dużo im do tego brakowało. Dźwięk ich stawał się dziwną mieszanką potężnego basu i kukających zza niego sopranów, a średnica stała zdaje się tyłem, bo prawie nie było jej słychać. Za to Sennheisery HD 600 zagrały na naprawdę dobrym poziomie, tak że w momencie stawało się to jasne, a HD 800 dały swoisty popis, który już przy komputerze się zarysował, chociaż w skromniejszym wydaniu. Może nie było to granie stricte naturalne, jako że cały dźwięk był nadmiernie echowo rozbudzony, ale rozbudzenie to znakomicie akcelerowało akustykę i wraz z nią całą przestrzeń, która w spektakularny sposób ożywała. Wszystko dostawało dźwiękowego wzmożenia, a połyskliwe soprany i potężny bas szły o lepszą. Pomiędzy nimi wokale także dawały popis ekscytacji i dźwiękowego bogactwa, a wszystkiemu temu towarzyszyła świetna szybkość i dynamika, a także lekko przyciemniona, na teatralny sposób spektakularna tonacja. Ogólnie widowisko i czuć było doskonale, że wzmacniacz napędza te słuchawki w niepośledni sposób. Szkoda wprawdzie, że w odróżnieniu od Cayina HA-1A nie ma CS-55A dostrojenia impedancyjnego, bo wówczas pasowałby do każdych, no ale w końcu tutaj słuchawkowy wzmacniacz jest jedynie postacią drugoplanową i musi pod względem popisu ustąpić głośnikom. Ale i tak do Sennheiserów, a także zapewne do wysokoohmowych modeli Beyerdynamika nadaje się znakomicie.