Recenzja: Cary Audio Design SLI-80 Signature

II tura ze słuchawkami

To jeszcze słuchawki, czy może już kolumny?

   Tak sobie pomyślałem, otrzymawszy tego Cary, że co mu będę żałował: jak innych dla niego lepszych lamp nie mam, to niech chociaż te ECC88 ma ode mnie lepsze. Tak więc odsłuch głośnikowy odbył się w oparciu o ECC88 Philips SQ, które za dość znośne pieniądze na aukcjach można wyrwać, konkretnie za około 300 zł albo i nawet sporo taniej. Kiedy rzecz doszła do słuchawek, postanowiłem być jeszcze bardziej szczodry i zaoferowałem Cary swoje Simens & Halske CCa „grey plate”, czyli najlepsze takie lampy na świecie, których za trzysta złotych już się nie kupi, ani nawet za trzy razy tyle. Przerobiłem z nimi wszystko co zamierzałem i co widnieje powyżej, aliści kolejnego dnia naszła mnie chętka, by jeszcze nie pisać podsumowania, tylko liznąć słuchawek z Philipsami, ot tak, na próbę, bo głośniki z nimi dobrze grały, więc co szkodzi posłuchać. I to był dobry pomysł, bo okazało się, że Philipsy do lamp Electro Harmoniksa pasują lepiej. Grają trochę ciemniej, krawędzie lekko zaokrąglają i uwypuklają same brzmienia, a całościowo wzbogacają i jednocześnie łagodzą. CCa są wprawdzie sporo lepsze, ale pod warunkiem, że lampy im towarzyszące same grają łagodnym i pełnym dźwiękiem. Pokazują wówczas lepsze zróżnicowanie i głębsze wejście w muzyczny materiał. Z dynamicznymi i wyrazistymi lampami EH nie miały jednak po temu dość dobrej okazji i w efekcie wypadło to jak wypadło – ogólnie bardzo dobrze, ale nie w przypadku Audio-Techniki.

AKG K550

A oto i cudowne dziecko stajni Grado Labs – model GS-1000

Tych miałem wcale nie słuchać, ale z nudów i ciekawości je wziąłem. Nie dlatego nie miałem, że ich nie doceniam, ale już na powrót do dystrybutora czekały i wyciągać ich mi się nie chciało. Coś jednak mnie tknęło i je wypakowałem. Dobrze się stało, bo jeszcze ich tak znakomicie grającymi nie słyszałem. – Tak, jasna sprawa, odtwarzacz za prawie osiemdziesiąt tysięcy zrobił swoje, ale przecież bez wzmacniacza nic by z tego nie było, a było naprawdę super. Aż mi tradycyjna audiofilska szczęka w mirę słuchania do dołu opadała, tak dobrze to grało. Analogowość bardzo się bowiem wzmogła, a jednocześnie piękna scena kreowana przez te słuchawki była jeszcze piękniejsza niż zazwyczaj i razem zespalało się to w świetne brzmienie, nie gładkie wprawdzie gładkością oliwy czy kremu, ale przyjemnie chropawe, a jednocześnie głębokie i w dal przepastną odchodzące. Tonacja była dość jasna, ale leciutko co do oświetlenia stonowana, bez żadnej jaskrawości, a ogólnie grało to tak dobrze, że jak mówiłem szczęka mi lekko opadła. Z Twin-Head i Cairnem na pewno grało to gorzej.

Niewątpliwie połączenie Accuphase DP-700 z Cary SLI-80 po kablu Crystala i ze sterowniczymi lampami Philips SQ było jednym z najlepszych możliwych dla tych słuchawek, co znakomicie podkreśliła wokaliza – pięknie oprawiona delikatną pogłosowością, ustawiona na perspektywicznej scenie, głęboko brzmiąca i z głębokim indywidualnym wyrazem. Towarzyszył temu mocny bas i świetny drajw. Brawo!

(Na zdjęciach widać wprawdzie Accuphase DP-510, ale cały odsłuch odbył się w oparciu o Accuphase DP-700.)

Beyerdynamic T90

Mniejsza Tesla rada jest z takiego kompana

Te też w poprzedniej turze nie wzięły udziału; tak zwyczajnie, drogą wyboru, żeby nie przedłużać opisów. Ale kiedy AKG tak świetnie zagrały, trzeba było sięgnąć i po nie.

I znów sytuacja się powtórzyła, to znaczy wybornie to zabrzmiało. Inaczej, bardzo inaczej i też znakomicie. Bardzo znakomicie nawet, że znów się językiem zabawię i językowym dziwolążkiem posłużę. Ale żarty na bok, bo przetworniki Tesla pokazały granie nietuzinkowe, gdzie indziej nie spotykane.

Zacznijmy od oświetlenia. Brzmienie było lekko przyciemnione, ale jednocześnie idealnie przejrzyste. Nic nie chowało się w mroku ani żaden kontur się nie zacierał. Wręcz przeciwnie – wszystko było niezwykle klarowne i doskonale z tła wyciągnięte. Ale taki opis jest zbyt powierzchowny. Wnikając głębiej w istotę tego grania dostrzegamy, że te doskonale klarowne dźwięki były jednocześnie pięknie ukształtowane i fantastycznie wyodrębnione. Tesle grają bowiem w taki sposób, że skupiają się na samych dźwiękach. Mniej interesują je pogłosy, aura czy półcienie, a nawet nie interesują ich wcale. Ale to im nie szkodzi, bo te wspaniale uwypuklone i wyodrębnione dźwięki tak były podane, że słuchałem z niekłamanym podziwem. Sam kontur i jego wypełnienie były zjawiskowe, a to skupienie na dźwiękach dawało szczególną, niepowtarzalną atmosferę bliskości, bezpośredniości i zorientowania całkowicie na samą muzykę. Bez aury, bez pogłosów, bez akustyki. Czysta linia melodyczna i czysta wokaliza. Tak to tym razem zagrało.

Podobnie jak w przypadku AKG to zestawienie systemu okazało się dla tych słuchawek wyborne i choć trzeba się zgodzić, że zaplecze było bardzo kosztowne, to sam fakt, że tak te Beyery i AKG grać potrafią jest wielce satysfakcjonujący.