Recenzja: Cary Audio Design SLI-80 Signature

Ze słuchawkami

Dynaudio Focus 340 pokazały się z jak najlepszej strony

   W kolejnym dniu sięgnąłem po słuchawki. Jak wiadomo wzmacniacze Cary są przez słuchawkowiczów upodobane i ulubione, bo sekcję słuchawkowego wzmocnienia mają na tym samym poziomie co głośnikowego, co jest zjawiskiem rzadkim, nieliczne przykłady mającym. Dopiero co słuchałem jednak takiego przykładu w postaci wzmacniacza Leben CS-300F. Porównywanie na dystans jest wprawdzie czynnością ułomną i zdradziecką, ale jakieś odniesienia trzeba będzie mimo to poczynić. Trzeba też będzie poczynić je w odniesieniu do wzmacniacza własnego.

Słuchawek zgromadziwszy ździebko, pora zanurzyć się w odsłuchach.

Sennheiser HD 600

Zacznijmy od klasyka. Jak klasyk z klasykiem. Doskonała prezentacja: spokojna, obfita, emocjonalnie zaangażowana i dosadnie precyzyjna. Z wyrazistym rysunkiem i w dwóch smakach. Ta z Triode łagodniejsza, bardziej aksamitna i uspokojona, z lekko impresjonistyczną i artystycznie wyrafinowaną niejednoznacznością na krawędziach; ta z UL bardziej kontrastowa, dynamiczna i z wyraźnymi konturami. Ta z Triode bardziej też była zdystansowana i w tło się zapadająca, a ta z UL bezpośrednia, wychodząca prosto na słuchacza. Mnie początkowo bardziej spodobała się ta z UL, choć ta druga niewątpliwie miała swoje zalety i bardzo była przyjemna. W dalszej części odsłuchów – a dotyczy to wszystkich poza Audio-Technicą użytych w teście słuchawek – okazało się, że wybór ciekawiej brzmiącego trybu zależał od konkretnej płyty, tak więc nie było tu złotej reguły, co jest zjawiskiem podobnym do przełączania w Twin-Head trybów OTL/non-OTL. Z doświadczenia wiem zaś, że zwykle tryb łagodniejszy i bardziej muzykalny koniec końców z reguły lepiej na długim dystansie się sprawdza, tak więc można zakładać że u Cary typ Triode przy długim używaniu byłby częściej w użyciu, choć ktoś może mieć inne preferencje od moich i wolałby zdecydowanie UL.

Sennheiser HD 650

No cóż, o stratach na kablach zdecydowanie nie można mówić…

No to drugi klasyk. Młodszy, ale także klasyczny. Od razu zacznę od tego, że bardziej podobał mi się w trybie UL, choć Triode też był nie do pogardzenia. Nakładał się jednak na walory samych HD 650 i to podwojenie gorzej skutkowało od wyrazistości i kontrastu trybu UL, w którym znane z wybrednych zachowań, czasami wręcz dziwacznych, HD 650 wypadły wyjątkowo dobrze. Aksamitnie, bogato, naturalnie i śpiewnie. Rzadko je można usłyszeć tak dobrze grającymi, choć nie zmienia to faktu, że większa wyrazistość, czystość i przenikliwość HD 600 podobała mi się jeszcze bardziej. Jednak z niektórymi innymi niż pierwsza płytami tryb Triode okazał się mieć niezaprzeczalne przewagi, o czym napisałem powyżej.

Audio-Technica ATH- W5000

To weźmy trzeciego klasyka. Znana specyfika Audio-Techniki z Cary aż nadto była specyficzna. Pogłosowość, przenikliwość, piekielna aż detaliczność – wszystko to jeszcze bardziej niż zazwyczaj było wydatne a nie złagodzone. Co ciekawe, bardziej podobał mi się teoretycznie mniej pasujący tryb UL, w którym wokale były prawdziwsze, a cały przekaz naturalniejszy i bardziej bezpośredni. Jednakże ze stockowymi lampami Cary SLI-80 nie jest dla Audio-Techniki odpowiednim wzmacniaczem, za mało mając łagodności a za dużo pogłosu i kontrastu. A może chodzi tylko o impedancję? Nie wiem, nieistotne. Tak czy owak synergii nie było i w rezultacie były to jedyne słuchawki, co do których współpracy z Cary można mieć było zastrzeżenia.

Grado GS-1000

AKG K1000 tylko przyglądają się zmaganiom

No to weźmy klasyka czwartego. Te pokazały coś odmiennego, mianowicie wszechobecny bas i praktycznie zawsze lepsze brzmienie w trybie Triode. A zagrały, jak to one, z pełnym zaangażowaniem, porywczym objęciem całego muzycznego przestworu i wielkim emocjami na wielkiej scenie. Żadnej analizy. Muzyka to przeżycie a nie badania – zdają się one mówić. Wszystko w nich żyło, aż po najdalszy kraniec i wszystko było neoplatońską jednością, tak jakby Dusza Świata przemówić zechciała przez te słuchawki, każąc wszystkiemu co się w toku rozwojowym rozprysło i poróżnicowało powrócić do pierwotnej wspólnej formy, którą okazuje się muzyka. Szczególnie potężny wyraz przybierało to wszędzie tam, gdzie muzyka ta była potężna i przestrzenią rosnąca, a więc symfonice i muzyce elektronicznej. Tam połączenie wielkości z jednością przemawiało najsilniej i było obezwładniające. Są to  niewątpliwie słuchawki dla ekspresjonistów, impresjonistów i okultystów. Dla wszystkich tych, którzy chcą coś przeżyć, a nie mierniczych i znerwicowanych audiofilskich poszukiwaczy niedokładności, wędrujących po muzycznej scenie z lupami, oscyloskopami i suwmiarkami w poszukiwaniu powodów do narzekań.