Recenzja: Burson Timekeeper

Budowa

Niepozorny, a jednak potrafiący zaskoczyć – Burson Timekeeper.

   Timekeeper okazuje się średniej wielkości, srebrny i błyszczący, co bardzo powinno zainteresować entuzjastów science fiction, stale z jakimiś wehikułami czasu do czynienia mającymi i pewnie szukającymi poręcznych a niedrogich. Ale że czas jest tylko złudzeniem, jak stanowczo Parmenides i Hegel twierdzili, jego przezwyciężanie i nad nim władanie powinno być betką, chociaż niektóre iluzje to do siebie miewają, że twardsze są niźli stal damasceńska i kamień w sercu złego człowieka. Nad niewątpliwie bardzo zawiłą naturą czasu i przestrzeni nie miejsce tu by je roztrząsać, co innego natomiast srebrny Timekeeper. Łapie on czas swoją sporą skrzynką, a może także i dwiema, jako że ma funkcję bycia monoblokiem a z tyłu przełącznik ją aktywujący. Monoblokiem ma być jednak głównie w trybie symetrycznym i ma na to dowód w postaci pojedynczego gniazda XLR, chociaż w trybie niesymetrycznym za pośrednictwem gniazd RCA też być monoblokiem potrafi, natomiast w trybie stereo może być dwukanałową końcówką mocy, co umie już tylko w reżimie niesymetrycznym i do czego służy mu para przyłączy RCA. A skoro jesteśmy już na tym tyle, to jest tam też oczywiście gniazdo zasilania i obok niego włącznik główny oraz niczym nie osłonięty a jedynie ostrzegawczo pomalowany na czerwono przełącznik zmiany napięcia 110/230 V. Są też bardzo porządne terminale głośnikowe dla obu kanałów, a pomiędzy nimi kratka wentylatora, który to wentylator prawie nigdy się nie aktywuje, a przewidziano go wyłącznie na wypadek jakiejś niezwykle upalnej pogody, pomimo której ktoś miałby jeszcze chętkę muzyki długo słuchać.

Obudowa jest jak zawsze u Bursona srebrna i pancerna, przy czym panel przedni i korpus wykonano z aluminiowego stopu, a płyty wierzchnia i spodnia, przykręcane widocznymi śrubami, są z aluminiowej blachy. Wygląda to całkiem, całkiem, a przede wszystkim solidnie, zwłaszcza że ściany boczne zaopatrzono w starannie wyfrezowane grubościenne radiatory, dla zwiększenia powierzchni dodatkowo jeszcze rowkowane. Za jedyny wskaźnik świadczący, że Timekeeper jest w stanie gotowości do łapania dla nas muzycznego czasu służy niebieska dioda z przodu po lewej, zaraz pod wygrawerowanym napisem BURSON.

Z zewnątrz nie ma za bardzo co podziwiać – pancerna, minimalistyczna obudowa obszyta dookoła solidnymi radiatorami.

We wnętrzu króluje porządnie zapuszkowane toroidalne trafo o mocy 300 W, stopień wejściowy oparto o tranzystory FET, a stopień wzmocnienia na bipolarnych. Pracuje to wszystko w klasie AB przy użyciu wysokiej jakości dużych kondensatorów Wimy i Elny, oddając w trybie stereo 80 Watów na kanał, a w monofonicznym aż 240. Oporność wynosi 8 Ω, tak więc nasz pancerny łapacz czasu naprawdę jest dosyć mocny, a pozostałe parametry, jak na klasę AB przystało, są całkiem niezłe, bo pasmo obejmuje zakres 0 Hz – 50 kHz, zniekształcenia harmoniczne lokują się poniżej 0,03%, a stosunek szumu do sygnału powyżej 98 dB.

Wszystko to razem kosztuje 9 990 zł i ma polskiego dystrybutora, który poprosił mnie o test w tańszym trybie stereofonicznym, czyli w oparciu o jeden egzemplarz. No to niech będzie, proszę bardzo.