Recenzja: Ayon Sigma / CD-T

Odsłuch

A tu ukryto trzy skobelkowe przełączniki, które potrafią naprawdę nieźle namieszać w brzmieniu całego systemu.

   Jak już mówiłem wybór sposobu przesyłania sygnału został szybko wyselekcjonowany metodą brutalnej eliminacji słabszych, a zwycięski I2S zrealizowany najwyższej jakości kablem Acoustic Revive. Tu wszakże przydarzyła się osobliwa przygoda. Niemało byłem zdumiony, kiedy się okazało, że jeszcze lepiej gra gdy przeskoczyć od I2S do pozycji DoT (wybory są ustawione w szereg i nie można ich pomijać), mimo iż to gniazdo zarezerwowane zostało dla napędów plikowych i teoretycznie oraz na zdrowy rozum w ustawieniu DoT w ogóle grać z CD-T nie powinno. A jednak nastąpiło kilkusekundowe logowanie i Sigma zaakceptowała tak podawany sygnał, a co jeszcze ważniejsze, to ustawienie okazało się zdecydowanie najlepsze. Na wszelki wypadek przepiąłem kabel z I2S do portu DoT i wówczas logowanie nie nastąpiło, natomiast po wpięciu do gniazda I2S logować się w trybie DoT można było bez przeszkód i za każdym razem dźwięk okazywał się wtedy najlepszy. Dziwna sprawa.

Nie pożałowałem temu wszystkiemu kabli zasilających, sycąc prądem oba składniki kosztującymi podobnie do nich Siltechami Ruby Hill, a niewiele można także zarzucić zastosowanym interkonektom – w przypadku złącz XLR wziętym też od Siltecha łączówkom Royal Princess, a w przypadku RCA przewodom Tara Labs Air1 i Acrolink 8N-2080III Evo.

Ze słuchawkami

Zacząłem od symetrycznego wzmacniacza słuchawkowego Phasemation i słuchawek Grado GS1000e oraz AKG K812. Weźmy na pierwszy ogień Grado. Pomimo że od czasu recenzji grają u mnie po ładnych kilka godzin dziennie, niewiele się u nich zmieniło. Trochę jednak wypiękniały i odrobinę dłużej ciągną już frazy, jednak wiąż urywają je odczuwalnie szybciej od flagowych AKG. Nas jednak interesuje tutaj składowa dźwięku uzyskiwana od odtwarzacza i w tej mierze należy wymienić współistnienie cech rzadko spotykanych jednocześnie, a poza najwyższej klasy aparaturą nigdy wspólnie nie występujących. Te cechy to dynamika, szybkość, wzmożona energia i połyskliwe iskrzenie z jednej, a nasycenie, wypełnienie, aksamitność, drążenie faktur, głębia kolorytu i całościowa kultura z drugiej. Tego rodzaju mieszanka to audiofilski ładunek wybuchowy, zdolny wyrwać przysypiającego audiofila z jego sprzętowej drzemki i wystrzelić go z odsłuchowego fotela. Naprawdę efektownie i z wyjątkową urodą to grało, a przy tym w stylu zdecydowanie zmierzającym ku energicznej realności a nie czarowaniu powyginaną melodyką. Bardzo naprawdę szybko, rytmicznie, kontrastowo, z wyjątkową dynamiką, a przy tym głębią. Tego rodzaju mocny kontrast i atakujące roziskrzenie przy minimalnym choćby odejściu od kultury na którymkolwiek obszarze, a już szczególnie wysokich tonów, oznaczałyby katastrofę, lecz tu katastrofy nie było, a w zamian popis. W dużej mierze nie była to w odniesieniu do odtwarzaczy Ayona jakaś nowość, bo one z reguły bardzo kontrastowo i dynamicznie grają, ale podobnie do niektórych słuchawek Ultrasona miewają kłopoty z połączeniem tego z ogładą w postaci przestrzennej, nasyconej wibrowaniem powietrza sfery sopranowej w miejsce pospolitych pików, syków i kłucia. Wcześniej jedynie model CD-3 całkowicie pod tym względem mnie zadowalał, choć muszę zaznaczyć, że nigdy modelu CD-5s nie miałem okazji używać przez wiele tygodni, tak by mieć pewność, że w miarę pełny wymiar brzmieniowy uzyskał. Natomiast duet CD-T/Sigma już po dziesięciu dniach pokazał bardzo wysoką klasę, mimo iż Sigma była na wstępie kompletnie surowa, a i CD-T też zdradzał wyraźne objawy nie wygrzania, z dnia na dzień w widoczny sposób się poprawiając.

No i niby wszystko na miejscu, ale naszej Sigmie przydałoby się jakieś godne źródło.

W wykonaniu słuchawek Grado dawało to po tej dziesięciodniowej rozgrzewce  prawdziwy popis rozmachu i skoków dynamicznych, co w połączeniu z głębią brzmienia i mocno zaznaczonymi skrajami pasma przy całościowej jednocześnie wysokiej kulturze, sycić mogło naprawdę wysokie oczekiwania, stopniem realizmu i odejścia od kreacji przeciętnych rzeczywiście podrywając na nogi. W dodatku strefa stanów średnich, czyli popularna średnica, także od czasu recenzji dodała sobie wdzięku, potrafiąc brzmieć jednocześnie bardzo realistycznie ale nie krzykliwie i natarczywie. Przybyło jej delikatności i pewnego uwodzicielstwa, nie aż na miarę AKG K812 wprawdzie, ale już także w popisującym się stylu. Z kolei bas spoważniał, zachowując wprawdzie główny motyw przestrzenny i nasycenie powietrzem, ale stał się taki, powiedziałbym, bardziej podniosły, bardziej uderzający i imponujący. Wszystko to razem, na równi wokal solo czy solowa gitara jak i cała orkiestra symfoniczna, ukazywało się w wymiarze holograficznie trójwymiarowym, niesamowicie rozpiętym dynamicznie i bardzo naprawdę głęboko brzmiącym, z całym przepychem brzmień chropowatych i niezgorzej już giętkich, choć z tą giętkością nie było jeszcze do końca dobrze. Melodyka wprawdzie już wyraźnie się zaznaczała, ale urywane wciąż brzmienia nie pozwalały na pełne jej rozwinięcie, co w konfrontacji z AKG od razu było słyszalne. Jednak nade wszystko grało to bardzo realistycznie, bo wielkiego kalibru dynamika, o ile jakimiś wadami jej nie przeszkodzić, zawsze powoduje realizm, no i ten tutaj brylował.

Flagowe AKG zagrały nieco inaczej, właśnie z tą brakującą Grado giętkością i dłuższymi brzmieniami. Nie aż tak dynamicznie, choć naprawdę śladowo pod tym względem słabiej, a w zamian melodyjniej, z minimalnie mocniej rysującym się basem i nie tak skrzącymi się sopranami; nie do tego stopnia spuszczonymi ze smyczy. Przysłuchując się uważnie brzmieniu gitary zauważyłem, że niektóre dźwięki, zwłaszcza te niższe, nieco lepiej rysują AKG, ale dynamika, szybkość, werwa i ekstensja sopranowa pozwalały Grado nadrabiać te braki i nawet mimo dość czytelnej przewagi AKG w odwzorowywaniu ludzkich głosów wiele utworów zrobiło na mnie większe wrażenie w interpretacji Grado. Zwrotu „większe wrażenie” użyłem tutaj nieprzypadkowo, bo słowo „podobały” mniej by według mnie pasowało. Podobanie bardziej odnosi się bowiem, przynajmniej w moim odczuciu, do melodyki, a większe wrażenie do dynamiki.

Gdy chodzi o sam wzmacniacz, czyli Phasemation, to mimo braku możliwości wykorzystania jego symetrycznych wyjść słuchawkowych grał bardzo bogatym, nasyconym dźwiękiem, nieznacznie tylko mniej dynamicznym i uboższym harmonicznie od słuchanego poprzedniego wieczora cztery razy droższego Cary CAD-300-SEI. Zwłaszcza w ustawieniu z mocniejszym wzmocnieniem i z dziesięcioma Voltami na wyjściach XLR Sigmy grało to popisowo i bardzo dynamicznie, a chropowatość i bogactwo linii melodycznych pozwalały zapominać że to tranzystor.

Najlepiej blisko spokrewnione, takie jak: Ayon CD-T.

Sięgnąłem następnie po własny przedwzmacniacz, podpinając doń użyte przed chwilą słuchawki i dodatkowo korzystając z usług poganianych Croftem AKG K1000. Zagrało melodyjniej i znacznie bogatszym dźwiękiem. Szczególnie K1000 zostawiły konkurencję z tyłu, zalewając słuchacza spiętrzonymi falami bitów i wnosząc do całościowego odsłuchowego obrazu nowe składniki. Zwłaszcza lepiej ukazywały różnicę pomiędzy ustawieniem napędu na natywne 16/44,1 a z podbiciem do 24/192. Bardzo wyraźnie było słyszalne wygładzanie i upiększanie tego drugiego, a przy pierwszym brutalna prawda o nagraniu. Różnice nie były jak poprzednio jedynie zauważalne, tylko całkiem zasadnicze. Do tego stopnia, że przyjemnie w obu ustawieniach słuchane z Grado i K812 płyty gorszej jakości niekiedy z K1000 pozwalały się słuchać z sympatią jedynie w ustawieniu podbitym, bo bez niego cały tandetny warsztat nagrania był nazbyt boleśnie widoczny. Sumaryczna przyjemność była jednak z K1000 wyraźnie największa, choć także Grado i K812 grały popisowo i pozwalały czerpać multum przyjemnych doznań. Powiedziałbym nawet, że tak najogólniej biorąc przewaga K1000 była zauważalnie mniejsza niż to czasami drzewiej przy różnych okazjach bywało, a to głównie za sprawą dynamiki odtwarzacza, nie pozwalającej wyrywać się o wiele mocniejszemu Croftowi daleko do przodu. Tak, niewątpliwie dynamikę ma ten dzielony Ayon rewelacyjną, wzmaganą jeszcze jego bardzo realistycznym i naturalnie bogatym stylem, co pozwala nawet zwykłym słuchawkowym wzmacniaczom, nie grzeszącym z reguły dużą dynamiką, wyraźnie się podciągać i grać bardziej popisowo. A kiedy taki okraszony dynamiką i bogactwem bitowym przekaz trafia do odpowiednich słuchawek, drzemać i pospolicie się relaksować już żadną miarą nie można, tak samo jak kiedy do pokoju wkracza prawdziwa orkiestra.