Recenzja: Avatar Audio Holophony №2 MkII

Budowa

Obecnie bambus.

   Odnośnie tej budowy, szybki briefing tytułem przypomnienia: Holophony №2, podobnie jak №1, to konstrukcja podłogowa, trójdrożna. Prócz tego dwuczęściowa, co jest osobliwością, ale nie całkowitym wyjątkiem. Podobnie jak u sławnych Vox Olympian (choć bez osobno stojącego modułu basowego) moduł wysokotonowy to wydzielona sekcja. A ściślej wysokotonowy głośnik wraz ze średniotonowym, których wspólną obudowę stawia się na swój głośnik tylko mającej sekcji niskotonowego. Stawia nie tak po prostu, tylko na czterech specjalnych podstawkach, z których każda ma wewnątrz łożysko kulkowe redukujące wibracje. To samo dzieje się pod modułem niskotonowym, który od podłogi oddziela analogiczny kwartet antywibracyjnych podkładek. Wszystkie one, jak również uziemiające okablowanie, stanowią część integralną zespołu, nie trzeba osobno płacić. Odnośnie tego okablowania, to składa się z łączówek między częścią dolną a górną, bowiem tylko do dolnej doprowadzamy kable od wzmacniacza poprzez potencjalny bi-wiring. Oprócz łączówek dostajemy też kable ochronne, które od każdej kolumny winny być prowadzone do sztucznego lub prawdziwego uziemienia – zatem do gruntu albo kondycjonera masy, bądź czegoś innego w tym rodzaju, choćby kuwety z mokrym żwirkiem.

Kolumny są nominalnie 4-ohmowe i producent tego pilnuje. To znaczy prosi, aby mieć taki wzmacniacz i żeby nie miał on mocy większej niż około 20W.[1] Kolumny są więc trójdrożne – z głośnikami każdym z papieru (celulozy) i każdym z lat 60-tych. Wszystkimi produkcji niemieckiej, przy czym ich marki Avatar nie zdradza. Średnice to 10 cm dla wysokotonowego, 20 cm dla średniotonowego i 30 cm dla woofera, co łatwo zapamiętać. Tak nawiasem, są to te same średnice co w wyższym №1 – a nawet te same głośniki za wyjątkiem woofera, który w wyższej konstrukcji membranę ma nieimpregnowaną i czysto papierową, dzięki której oferuje jeszcze lepszą rozdzielczość. Główna różnica leży bowiem nie w głośnikach, a w elementach zwrotnicy, która w modelu szczytowym składa się z samych wyselekcjonowanych elementów vintage. Także w wyższego gatunku okablowaniu i bardziej dopieszczonej obudowie – elegantszej, wyobleniami bardziej dopracowanej akustycznie i z lepszych materiałów.

Nie ma, jak kiedyś, dwóch kolorów.

To jednak właśnie materiał obudowy jest kolejnym przyczynkiem do wersji MkII, bowiem poprzednio stosowane płyty MFD zastąpił teraz bambus.

Zwrotnica jest pierwszego rzędu, co przy realistycznym wyznaczniku wydaje się oczywistością, a obudowa z bambusowych płyt ma wyszukany kształt, a nie tylko podział na części. Odnośnie jeszcze tej zwrotnicy, to jest idee fixe autora, który w niekończących się próbach dąży do doskonałej wierności brzmienia, wspierany przez specjalistę od naturalności brzmienia basu. Rzecz podobno doszła jednak do końca, ideał został osiągnięty. Na cześć tego osiągnięcia właśnie notyfikacja MkII.

Kolumny wraz z kablami i podstawkami dostajemy w trzech skrzyniach o sprytnym sposobie pakowania, dostajemy za 50 tys. złotych.

[1] Pytaniem pozostaje, czy ma na myśli każdy rodzaj, czy tylko lampę w klasie A, jako że zupełnie czym innym jest 20W z tranzystorowej końcówki A/B, a czym innym z lampowego SET w klasie A. Pierwsze to moc stosunkowo niewielka, drugie bardzo pokaźna.