Recenzja: Austrian Audio The Composer   

Odsłuch: Przy komputerze z Full Score one

    Austriaccy inżynierowie chyba wyczuli problem, a może tylko ich wzmacniacz zwyczajnie okazał się lepszy, tak czy inaczej brzmienie zjawiło się gładsze, głębsze i elastyczniejsze, jak również pogłębione smakowo, a nie tylko tonalnie. Sumarycznie poprzez to melodyjniejsze i przede wszystkim piękniejsze, oferujące na rzecz tego także i głębszą scenę (już trzy głębie), jak również głębiej nasycone barwy (czwarta); przywołujące prawdziwszych wykonawców z prawdziwszymi instrumentami.

     – Całość już nie tak analityczna, tylko z zaśpiewem, z tkanką łączną, bez szatkowania, albo prawie. I trzeba odnotować, że dający to wszystko firmowy Full Score one był połączony z gniazdkiem (ściślej z listwą) kalem Sulek 9×9, co zwykle dużo znaczy. Umyślnie tak zrobiłem, pragnąc wytyczyć granice możliwościom, a nie snuć się opłotkami. I teraz, wraz z tym Sulkiem i dedykowanym wzmacniaczem, poprzez tę obniżoną tonalność i pozostałe głębie, mniej dokuczliwa była już ewentualna nierównowaga kanałów w nagraniu, mimo iż w dalszym ciągu test stereofoniczny pokazywał mniejszy udział sopranów w prawej słuchawce. (Nie w moim uchu, co sprawdziłem zamieniając stronami.)

      Niższa tonalność i wyższej całościowo klasy brzmienie drastycznie złagodziły problem, mogłem to teraz lekceważyć, wyrzucając poza świadomość. A warto było, bo słuchanie sprawiało satysfakcję. Nie miałem wątpliwości, że program „Dajemy o połowę tańsze o takich samych możliwościach” udało się zrealizować, aczkolwiek przy porównaniach piętno słabszego kabla dawało się we znaki.

      Zatopiłem się w tych porównaniach ponownie, aczkolwiek teraz w odniesieniu do zwężonego zakresu, albowiem wzmacniacz Full Score one dla Susvar miał za mało mocy. Na szczęście dla DCA STEALTH dosyć, można było zestawiać. I jak już nieraz bywało zapisywałem spostrzeżenia w trakcie, dochodząc na koniec do wniosku, że próba połączenia ich nicią narracyjną jedynie zaciemni obraz nic od siebie nie wnosząc, dlatego lepiej wypunktować.

Spostrzeżenia odnośnie Austrian Audio The Composer

• minimalny sopranowy pogłos
• neutralna temperatura
• średnie nasycenie i dociążenie
• dobra materializacja artystów
• gładkość z wyraźnym śladem chropawości
• bliski do średniego dystans
• echowe macanie pomieszczeń
• ogrom dozowany umiarkowanie
• brak bezkresnego odejścia
• stuprocentowa wyraźność
• stuprocentowa separacja nawet przy maksymalnej komasacji dźwięków
• kontrolowany, umiarkowanie potężny bas
• czerń tła podświetlana srebrzeniem
• miękkie i elastyczne struny
• zróżnicowane tupnięcia z kontrolowanym trzaskiem i dobrze oddaną odpowiedzią deski
• wszechstronna nastrojowość bez prób ocieplania, dosładzania czy przymilania
• zero sybilacji
• rytmiczność o umiarkowanej sile podkreślającego nacisku
• barwy bardzie pastelowe niż lśniące
• zanurzenie w muzykę średnie, z tendencją wzrostową w miarę upływu czasu i całkowitością w razie najlepszych technicznie nagraniach
• orkiestry widziane w perspektywie
• średnia ich potęgowość
• zdolność do bardzo niskiego basowego zejścia i zachowania przy tym kontroli (ale bez przełożenia na w pełni potęgowy charakter brzmienia)
• bardzo dobra, tak samo jak bas trzymana w ryzach dźwięczność
• soprany z pełnym wzlotem, nigdy drażniące
• brak zdolności do lotu w Divertimento in C Mozarta
• niewyczuwalna wilgoć i aromatyczność
• umiarkowana miąższość
• świetna szybkość
• nieprzeciągane podtrzymania
• niewielka doza romantyzmu
• mniej liryzmu niż techniczności (tak raczej bez chwytania za serce, skowytu czy nostalgii)
• elegancki, nastrojowy fortepian (najbardziej nastrojowy z instrumentów),
• silne różnicowanie pod każdym względem jakości nagrań

Spostrzeżenia odnośnie Dan Clark Audio STEALTH  (z kablem Tonalium)

• cieplej, wilgotniej i romantyczniej
• mocniej narzucająca się nastrojowość i biologiczność
• dźwięk lepiej kooperujący z przestrzenią – lepiej w niej się układający i rozchodzący
• mocniejsze poczucie zanurzenia w muzykę
• nieco ciemniejsza aranżacja i brak srebrzenia czerni tła
• głębsze i gładsze, mniej akcentujące chropawość brzmienie
• dłużej podtrzymywane wybrzmienia, bardziej zaangażowane emocjonalnie, ze śladem przymilania i zawodzenia
• lepsza miąższość
• mocniejsze kontrasty i intensywniejszy światłocień
• miękkość strun mniejsza tylko nieznacznie, ale na bazie większej sprężystości
• mocniejszy atak i mocniej wzbijany rytm
• większa bezpośredniość kontaktu
• bardziej dobitna potęgowość
• prawdziwsze instrumenty dęte
• większa wytworność muzycznego przepływu
• lotniejsze Divertimento
• żywsi ludzie
• bardziej rozwibrowana i tętniąca przestrzeń
• więcej muzycznego wiru, rozkołysania, taneczności

      Pytaniem pozostaje, na ile te różnice brały się z różnych u porównywanych kabli; wg mnie gdzieś tak między połową a całością. Dlatego porównanie względne; i nie, nie popełniłem błędu nie stosując u STEALTH ich oryginalnego kabla, ponieważ ten także jest nadprzeciętny i ma większą pojemność. Zarazem słabszy od Tonalium, więc jak już spadać, to z wyższego konia.      Porównanie uprzytomniło mi, że The Composer (tak jak je dają, bez stosowania lepszych kabli) to przede wszystkim rozdzielczość, transparentność i precyzja, składające się bardziej na wyraźność niż artystyczne pląsy, a Dan Clark Audio STEALTH w uprzęży lepszego kabla to większa dawka muzyki par excellence – więcej nastroju, życia, śpiewu. Więcej też mocy wyrazowej, zarówno w odniesieniu do potęgowej strony brzmienia, jak i lirycznej subtelności. Burze, trzymanie kogoś za rękę, oddechy i uczucia, a mniej fotografii, kaligrafii, linijki.