Recenzja: Audion Silver Night Anniversary 300B

Odsłuch

Przy komputerze

Urządzenie nie jest za wielkie, tak samo jak i prezentowana moc – ot 7W na kanał.

   Zacząłem od biurka i komputera. Na początek wypróbowałem głośniki Amphiona Argon1, ale jak się należało spodziewać, okazały się za mało skuteczne, a w efekcie brzmienie było przyzwoite, lecz na pewno nie takie jakiego po triodach 300B można oczekiwać. Bas był zwłaszcza za mało rozdzielczy, a piękno poszczególnych brzmień, szczególnie fortepianowych, nie chciało się ujawnić. W efekcie zarzuciłem słuchanie, przyjmując do wiadomości zalecenie producenta, iż mimo niewielkich gabarytów i przeznaczenia na biurko głośniki te potrzebują 150 Watów mocy, a nie jakichś triod, nawet tych mocnych. Znacznie lepiej poszło za to z monitorami Xaviana, które wprawdzie raczej na biurko nie są, ale okazało się to im nie za bardzo przeszkadzać. Te pokazały bardzo ciekawą w odbiorze scenę, zaskakująco głęboką i bardzo dobrze rozplanowaną, a fortepian natychmiast zaczął być sobą, a nie jakąś mizerną atrapą. Bas jedynie troszeczkę się zlewał i odrobinę wzbudzał, ale nie było to nic gorszącego, tylko takie śladowe niedomagania, jak na niewłaściwą lokację i brak pełnego dopasowania prądowego powodowanego niedostatkiem mocy wzmacniacza i tak bardzo niewielkie, całkiem możliwe do zaakceptowania. Tym bardziej, że partie wokalne też wypadły o wiele lepiej, a całościowa przyjemność słuchania dotyczyła wszystkich gatunków muzyki, przy czym rock zaprezentował się naprawdę spektakularnie, a głęboka scena świetnie komponowała z muzyką orkiestrową i elektroniczną. Małe Zingali podobały mi się co prawda bardziej, ale one na biurku były u siebie i grały z dopasowanym wzmacniaczem Lebena, a Xaviany były na obcym terenie i wzmacniacz nie do końca miały odpowiedni. Skonstatowawszy to stwierdziłem, że i tak wypadły bardzo dobrze, a brak Zingali odczułem jako dokuczliwy, ale co robić, kiedy już je odebrali. Odłączyłem Audiona i translokowałem w okolice bardziej dla audiofilizmu klasyczne, czyli sąsiedztwo odtwarzacza CD, głośników podłogowych i pasujących doń prądowo słuchawek AKG K1000. Tu był nareszcie u siebie, to znaczy  on miał prawo oczekiwać dobrego partnerstwa, a ja z kolei podniosłem recenzencką poprzeczkę i wyrzuciłem do kosza taryfę ulgową. No bo w końcu tak nie ma, żeby wzmacniacz za kilkanaście tysięcy nie grał mistrzowsko, tym bardziej lampowy i jeszcze tym bardziej na lampach 300B.

Z AKG K1000

Wattów może i mało, ale za to jakich – jubileuszowych!!!

Wzmacniacze dla słuchawek AKG K1000 to osobny rozdział audiofilizmu, podobnie jak same te słuchawki. Wiele było wypraw badawczych, nawet w sensie całkiem dosłownym, czyli wyjazdowym, wiele też prób i porównań, z których niejedne sam przeprowadzałem. Mój egzemplarz, zasobny w kosztowny kabel Entreq Atlantis, nie jest wprawdzie całkowicie miarodajny, bo taki kabel to spora zmiana, ale nie jest znów tak, że z nim K1000 przestają być sobą i w razie faktu jego stosowania normalni użytkownicy tych słuchawek niczego ciekawego wynieść dla siebie nie mogą. Co do pozostałych realiów sprzętowych, to obok samego Audiona i AKG K1000 z ekstremalnym okablowaniem (zakończonym widełkami dla odczepów wzmacniaczowych bez żadnej przejściówki) w odsłuchu udział wziął najnowszy dzielony odtwarzacz Ayon T2/Ayon Sigma oraz spinający go z Audionem kabel Acrolink 8N-2080III Evo, przy udziale głaszczącego wszystkich lepszym prądem kondycjonera Entreq Powerus Gemini.

Zaczęło się niefortunnie, co wyszło na jaw po pewnym czasie. Odtwarzaczem Ayona z braku czasu jeszcze się bowiem nie bawiłem i tylko przywiózłszy poprzedniego dnia sekcję napędu podpiąłem ją kablem ethernetowym do wcześniej już obecnego przetwornika, a skonstatowawszy z ulgą że wszystko działa, zostawiłem w spokoju. W efekcie pozostały ustawienia użyte przez kogoś innego, w postaci włączonego nadpróbkowania 192 kHz i filtra Nr 2. Nawet tego nie sprawdzając – choć mea culpa, bo odtwarzacz uczciwie aczkolwiek bardzo małym druczkiem o tym informował – odpaliłem Audiona, odczekałem dwie godzinki, dając mu szansę rozgrzewki, a potem przywdziawszy słuchawki ruszyłem w odsłuchowy bój. Efekt był taki, że zalany zostałem spiętrzonymi falami szczegółowości, piekielnie szybkiego dźwięku i ostrego krawędziowania, przy którym nawet Ultrasony Edition 5 nie byłyby faworytem. Z okrutną cyzelacją  i gęstością szczegółów to grało, tak że muzyczny obraz rozbity został dosłownie na piksele. Robiło to niewątpliwie wrażenie, ale melodyjność, płynięcie, a nade wszystko pełne rozwijanie i podtrzymywanie brzmień nie miało miejsca i krzyczało o zmianę. Od razu, bez żadnego zastanowienia, zwaliłem wszystko na karb lamp 6H1N, pamiętając porównania czynione we własnym wzmacniaczu i w Schiicie Lyrze.

Czas rozgrzać liczne zgromadzone, elektronowe towarzystwo.

No jasne! – rozbłysło mi w głowie – ruskie lampy tak właśnie grają i szkoda na nie czasu. Co prawda powinienem był pamiętać, że słuchany wcześniej ze słuchawkami Audeze i HiFiMAN-a Audion wcale tak nie grał i nie grał tak również przy komputerze, ale utrwalone schematy wzięły górę i pognały mnie bez namysłu ku pudłu z lampami, każąc podmieniać te 6H1N na Philipsy ECC88 SQ, o których z kolei miałem poparte wieloma odsłuchami przeświadczenie, że wcale tak właśnie nie grają, tylko płynnie i głęboko.