Odsłuch: Z Lebenem i Phasemation

Już na pierwszy rzut oka słuchawki wzbudzają zaufanie i napawają dużym optymizmem co do brzmienia.

   Porównajmy zatem najnowszego i już odznaczonego pretendenta do paru uznanych modeli o podobnej i wyższej cenie. Jako probierz przy graniu komputerowym posłuży Leben CS300F z przetwornikiem Phasemation, a przy odtwarzaczu nie zrecenzowany jeszcze Schiit Ragnarok.

Sony MDR-Z1000 (kabel Stefan Audio Art)

Sporo już razy te Sony się pojawiały, z różnym zresztą skutkiem, jako że czasami wypadały przeciętnie, a czasem rewelacyjnie. Zestawione z Lebenem i Phasemation zagrały głęboko, soczyście i z wyraźnie zaznaczoną linią basową, a przede wszystkim takim czymś, co nazwać można lekkim zaśpiewem w ludzkich głosach, czyniącym je powabniejszymi i bardziej interesującymi. Lekka chropawość, długie podtrzymanie – skutkujące zaznaczającym się romantyzmem i nastrojowością – mocno wyróżniający się indywidualizm, silny walor emocjonalny. Nie zatem nuda, powierzchowność, uproszczenie, sama powierzchnia; tylko głębokie przenikanie, rozwarstwianie, pełna (nawet popisowa) otwartość i w sumie głęboka satysfakcja. Dźwięk całościowo wprawdzie w środku głowy, ale przynajmniej nie pod sklepieniem czaszki, tylko na wysokości oczu. Bez przyciemnienia i rozjaśnienia, a przede wszystkim z doskonałym i mocno zaakcentowanym artystycznie wejściem w muzykę.

AKG K712 PRO (kabel Oyaide HPC)

Dopasowanie AKG do Lebenów jest znane. I dobrze było je słychać, z tym że miało to swoje niuanse. Bo dźwięk był głębszy a źródła jego większe, ale zaśpiew nieco mniejszy, a wraz z tym ogólny odbiór bardziej powszedni, nie tak oryginalny. Takie dużego formatu i smacznie pogłębione granie, ale o mniejszej finezji i bardziej pospolitej nastrojowości. Nieznacznie przechylone w stronę optymizmu i z nie tak wydatną linią basową. W sumie bogate, miłe i też otwarte, ale mniej jak na moje oczekiwania wyrafinowane. Bardziej powściągliwe na skrajach pasma, mniej jednak przejrzyste, mniej ostebrzone i nie tak głęboko przenikające w duszę. Dobre, ale jednak słabsze.

Konstrukcja zamknięta na wzór studyjnych rozwiązań Sony i samej Audio-Technici urozmaicono przede wszystkim kolorystycznie.

Sennheiser HD 600

Za to Sennheisery… Tak, one też ze świetnego dopasowania do Lebenów słyną, a tutaj prawda tego obiegowego poglądu znalazła oczywiste potwierdzenie. To było granie podobne do tego z Sony, ale takie bardziej swobodne, na większym obszarze operujące i bardziej melodyjne. Z większymi, bardziej łukowato obrysowanymi dźwiękami, większą głębią i mocniejszym poczuciem magiczności. Leben CS300 to nie żarty, podobnie jak przetwornik Phasemation, a słuchawki Sennheiser HD 600 były pierwszymi, które przy niewysokiej cenie okrzyknięto high-endowymi. Ich dźwięk okazał się gładszy niż Sony i mniej przenikliwy, a za to z głębszym oddechem i większym rozmachem. Nieco też ciemniejszy, taki efektownie światłocienisty i bardzo przekonujący jakością. A zatem trudne zadanie dla tytułowych, ale jak się zbiera nagrody i dużo obiecuje, to trzeba stawać do walki.

Audio-Technica ATH-MSR7

Od Sennheiserów te słuchawki grały na pewno mniej gładko i takim węższym, nie mającym tak szerokiego rozwarcia w pionie dźwiękiem. Z mniejszymi też źródłami, jaśniej i mniej melodyjnie. Z tendencją nieznaczną do analizy a nie wyraźną do czarowania. W sensie audiofilskim zatem słabiej, ale nie gorzej od założonych porównawczo powrotnie Sony. Bo analogicznie szczegółowo i w tym samym typie prezentacyjnym, ale bez lekkiej fosforyzacji sopranów, natomiast z podobnie akcentowaną linią basową. Szybko, rytmicznie, minimalnie technicznie (od czego zupełnie wolne były Sennheisery), z minimalnym piaskowaniem i w dość wąskiej linii oczu – za nimi, po stronie głowy. Bez pogłębiania, ale i nie płytko, tylko tak po młodzieżowemu, tak trochę „techno”. Z nieznaczną też obcością i pewnym dystansem do melodyki. Bardzo ciekawe było przy tym porównanie wysokiej jakości tych samych plików z Tidala i You Tube. Te pierwsze wyraźnie były głębsze i jakby nieco wolniej płynące, co lepiej pasowało do Audio-Techniki i Sony, ale nie pasowało do Sennheiserów, z którymi robiło się już przesadnie głęboko, aż po wpadanie w przester przy włączonym procesorze 3D u Phasemation. A przy tym, co smutne, niektóre utwory, jak na przykład klasyczne Wicked Game Chrisa Isaaka, okazały się na darmowym You Tube zwyczajnie lepsze.

Warto też zauważyć, że melodyjność Audio-Techniki wyraźnie przyrastała w trakcie kilkunastominutowego z nią oswojenia, zwłaszcza że w miejsce lekkiej obcości wchodziła bezpośredniość. Ale jeszcze ważniejsze było pragnienie odtwarzania przez nią plików naprawdę wysokiej jakości, ponieważ każda słabość techniczna była przez te słuchawki podkreślana a nie maskowana, co warto przy zakupie brać pod uwagę. Tak więc Tidal jako źródło zdecydowanie jest dla tych Audio-Technic bezpieczniejszy niż You Tube, pomimo takich wyjątków jak Wicked Game.

Srebrne poszycie urozmaicono subtelnymi, czerwonymi akcentami i brązem skóropodobnych nausznic.

Z Cowonem Plenue

Z konstrukcji tych ATH jasno wynika, że to słuchawki przede wszystkim dla urządzeń przenośnych. A skoro tak, to trzeba ich w macierzystej konfiguracji użyć i z innymi o takimi przeznaczeniu porównać. Tym samym grono porównawcze uszczupla się do samych Sony, jako też stricte na drogę, a jednocześnie pojawia się dość ciekawa konstatacja. Otóż słuchając zarówno dawnych, nie produkowanych już Sony, jak i tej nowej Audio-Techniki z Cowonem nie mogłem nie zauważyć, że wgrane w niego pliki MQS brzmią lepiej niż to co oferuje Tidal i You Tube za pośrednictwem świetnego przetwornika i słuchawkowego wzmacniacza. W odniesieniu do zwykłych dobrej jakości plików sytuacja natychmiast się odwracała, natomiast MQS nie chciały oddać palmy pierwszeństwa. Dość mnie to, przyznam, zirytowało, bo przecież Tidal swoje kosztuje i chlubi się jakością, no ale tak to w praktyce wyglądało. Dochodzą słuchy, że ta muzyczna stajnia z prawem wstępu za 40 PLN miesięcznie ma wykasować wszystkie nagrania gorszej jakości i używać przede wszystkim takich o jakości porównywalnej z MQS, ale póki to się nie stanie, rzecz wygląda jak wygląda. To znaczy brzmi właściwie, ale nie ma się co czepiać słówek. A teraz odnośnie słuchawek.