Recenzja: Audio-gd NFB-27

Odsłuch: Z kablem koaksjalnym

Powiedzmy to sobie szczerze – NFB-27 jest ogromny!

   Nie musimy tym razem zaczynać od stwierdzenia, że na początek będzie przy komputerze, bo przy komputerze odbędzie się wszystko. Ale to nie oznacza, że będzie łatwiej, bo musimy przebadać brzmienie w konfiguracji z kablem koaksjalnym i USB. Te dwie najpopularniejsze metody spinania domagają się badań, tak więc pora ruszać w audiofilską wędrówkę.

AKG K712

Początek okazał się spektakularny. Trudne i wymagające AKG ochoczo czerpały z zapasów prądowych potężnego Audio-gd, a przy okazji okazało się, że nic on sobie nie robi z równoczesnego podłączania dwóch par słuchawek. Porównywanie nie było jednak banalne, bo na złączu symetrycznym gra głośniej, a drabinka rezystancji to nie pokrętło i wymaga chwili dla wyrównania poziomów.

Już od startu przede wszystkim czuć było rozmach sceniczny. Dal i wieloplanowość rysowały się wyraźnie, czemu dodatkowo pomagało świetne wyważenie temperatury, nie odciągające uwagi od samego przekazu. Pogłosy nie wybrzmiewały wprawdzie szczególnie długo, ale wystarczająco by dać żyć echom i poznać smak bezkresu. Przekaz ten posiadał przy tym wyraźnie zaznaczoną chropawość tekstur, sypał szczegółami, a jednocześnie był bardzo przejrzysty, i to w taki sposób, że tą przejrzystość było cały czas widać, a nie tylko uświadamiała się co czas jakiś. Z samym urządzeniem nie było żadnego ocieplenia ani humanizacji w sensie lampowym, tylko klasyczne brzmienie tranzystorowe bardzo wysokiego poziomu, natomiast po zastosowaniu filtra HOT pojawiła się lampa, a mówiąc dokładniej brzmienie lekko się ociepliło, stało gładsze i jednocześnie bardziej po ludzku ujmujące, zyskując lekko pozytywny (ale minimalnie) wydźwięk emocjonalny w przypadku partii wokalnych. Nie straciło na tym bogactwo, a dźwięki instrumentów stały się bardziej prawdziwe, ale i bez filtra grało to popisowo, choć w chłodniejszej atmosferze. Brzmienia nie były złote tylko srebrne, a nastrojowość bardziej laboratoryjna niż klubowa.

Jak to u Audio-gd, mamy tu do czynienia z dość surowym, lecz funkcjonalnym wykonaniem.

Ściągnąłem filtr, bo wszak to nie jego recenzja. Atak i tempo z filtrem czy bez nie pozostawiały nic do życzenia i naprawdę miło było słuchać jak punktują rytm Sułtani Swingu na słuchawkach, którym przydanie szybkości narastania i odpowiedniego szybkiego taktowania nie jest sprawą prostą. Wraz z tym tempem i wyraźnymi pociągnięciami perkusji pokazywał się naturalny, dobrze oddany co do specyfiki tembru wokal i tylko może talerze mogłyby być nieco dźwięczniejsze. Jeszcze lepsze punktowanie i świetna na starcie perkusja pokazały się w równie klasycznym Paint it Black, co wraz z cały czas odczuwalną holografią całkowicie mnie w repertuarze rockowym zadowoliło. Są więksi mocarze basu, to prawda, ale te słuchawki są w porządku, kiedy tylko dostają tyle prądu i taki sygnał. A jeszcze w tym wszystkim czuć było obecność powietrza, a ono zawsze czyni muzykę piękniejszą, zwłaszcza kiedy scena jest tak rozległa, a sama muzyka ma taką dynamikę.

Bardzo dobrze wypadła też orkiestra symfoniczna, bo chociaż akustyka pomieszczenia nie była silnie wyrażona a soprany lekko temperowane, to przejrzystość, dobrze oddana barwa i sceniczny porządek wraz z tym powietrznym nasycaniem pozwalały cieszyć się dźwiękiem, i to na wysokim poziomie satysfakcji.

Sennheiser HD 600 (kabel FAW Claire)

Pozostając na poziomie cenowym tysiąca złotych, sięgnijmy po słuchawki z drugiego krańca oporności, czyli dawne flagowe Sennheisery.

Od razu zaznaczyła się większa delikatność dźwięków, pojawiło więcej pogłosu, szum tła stał mocniej słyszalny, a soprany strzeliły wyżej. Wciąż natomiast utrzymywało się przeświadczenie o dobrym dopasowaniu do wzmacniacza. Ciągle też było bez ocieplenia, ale brzmienie trochę głębsze, a dźwięk bardziej nerwowy. Nie było już spokojnego przekazu AKG, tyko wszystko zostało zabarwione lekką wibracją; całkiem przyjemną, ale inną w odbiorze, mniej w sensie emocjonalnym łagodną. Spokojniej i minimalnie cieplej stawało się dopiero z użyciem filtra HOT, który jednak nie do końca tym razem mnie przekonał. Lepiej uzasadniał się z AKG, u których dodatkowo podkreślał przejrzystość, szkląc też ją nieco. (Jest takie słowo „szklisty” – prawda?) Zarazem trochę dodawał sopranów, a z Sennheiserami, które tego nie potrzebowały, za bardzo uspokajał. Ale oczywiście co kto woli. Rzecz ciekawa, w przypadku większości nagrań z AKG scena była bardziej rozległa, ale w muzyce elektronicznej, gdzie echa pełnią kluczową rolę, głębsza była z HD 600.

Natomiast od bogactwa złączy można dostać oczopląsu!

Cała atmosfera miała u Sennheiserów inny charakter, a najbardziej odzwierciedlało się to w ludzkich głosach. Te miały z AKG więcej wypełnienia a mniej konturu i światłocienistego obrysu, a także lekko sam dźwięk był wypukły, podczas gdy z Sennheiserami trochę smuklejszy i nieco zapadnięty. Spokojne wypowiedzi AKG ustępowały miejsca podszytym nerwowością u Sennheiserów, a w sensie emocjonalnym te ostatnie przyciągały nieco bardziej, bo więcej było w nich całościowego pobudzenia, refleksji i posępności. Ale wszystko zależałoby na pewno od dnia i nastroju słuchacza. Ważne tak naprawdę jest jednak tylko, że do obu słuchawek wzmacniacz świetnie pasował, a zatem jest on wszechstronny impedancyjnie.