Recenzja: Audeze LCD-XC

Odsłuch cd.

Wręcz popisowo – bardzo czysty i angażujący przekaz z nad wyraz potężnym basem.

   Zostawmy te sieciówki, aczkolwiek na krótko, jako że zbliża się kolejna odsłona z ich udziałem, ale to dopiero w przyszłym albo zaprzyszłym tygodniu, a tu napiszę jedynie, że jakkolwiek głupio to może zabrzmieć, kabel sieciowy Acoustic Zen Gargantua II pasuje do słuchawek Audeze LCD-XC znakomicie, podciągając wydatnie jakość ich odbioru nawet ze znakomitym samym z siebie wzmacniaczem, choćby takim jak ten tu Sugden, czyniąc w sposób zasadniczy i nie podlegający dyskusji odbiór wspólnego ich grania lepszym.

Nadziwiwszy się i nakręciwszy z niedowierzaniem głową zabrałem się do porównań w torze komputerowym pomiędzy słuchawkami za pośrednictwem kilku znanych utworów, z których pierwszym był sławny Day-O Harrego Belafonte. I znów popadłem w głęboką zadumę nad zaistniałymi odmiennościami, albowiem słuchawki wyraźnie podzieliły się na dwie grupy. Pierwszą stanowiły Audeze LCD-3 i Sennheisery HD 800, mające tendencję do temperowania wysokich tonów oraz podawania ich w odcieniu pastelowym, bez żadnego połysku, echowości, migotania i ekscytacji. To było granie spokojniejsze, bliższe scenicznie, bez nadbudowanej nieco sztucznie akustyki, bez sztucznego nagłośnienia i w bezpośrednim kontakcie niczym rozmowa. Natomiast w grupie drugiej, złożonej z recenzowanych Audeze LCD-XC oraz Pandora Hope VI, wszystko było dokładnie na odwrót. Wysokie tony strzeliste, wszystko akustycznie wzmożone i błyszczące, a pierwszy plan wyraźnie dalszy i całość taka popisowa, czyli nie jak podczas rozmowy w pokoju, tylko na scenie w filharmonii, albo w kościele, gdzie echo się niesie i niesie, a każde klaśnięcie w dłonie nie umiera od razu, tylko wraca wielokrotnym odbiciem. Dwa najzupełniej odmienne w związku z tym światy, a w następstwie tego dwa zupełnie inne Day-O i dwóch różnych Harrych Belafonte. I przyznać muszę, że ten od Pandor i LCD-XC podobał mi się co najmniej tak samo. Posłuchałem jeszcze kilku innych znanych utworów, i na przykład też sławny Happy Trumpeter podobał mi się jednak bardziej z HD 800 i LCD-3, bo u tamtych nazbyt był nabłyszczony, a trąbka zbyt agresywna, ale kiedy indziej, na przykład z muzyką elektroniczną, wielkie sceny z dalekim pierwszym planem i akustyczne szały okazywały się bardzo groźną konkurencją.

I to niezależnie od tego, gdzie je wepniemy. Naprawdę warte uwagi!

Czy płynie stąd jakiś morał? Jeżeli już, to raczej niejednoznaczny. Różne muzyczne materiały przenosiły maksimum satysfakcji słuchania od jednych słuchawek do drugich, co nie jest sytuacją nową, ale zawsze lekko, albo i nielekko, frustrującą. Można wyciągać stąd wniosek, że tytułowe Audeze LCD-XC to po prostu kolejny spośród wielu styl grania, który do jednych torów i gustów pasował będzie znakomicie, a do innych niekoniecznie. Są czymś w rodzaju udanie podrasowanej Audio-Techniki ATH-W5000, bo przy całej odmienności operowania światłem, nieco mniejszej jednak scenie i zdecydowanie mniejszej ilości pogłosów, które z kablem FAW zanikają niemal zupełnie, dają zamknięte Audeze podobny obraz, tyle że jaśniejszy i przede wszystkim wspomożony świetnym basem, którego japońskiemu flagowcowi bardzo czasami brakuje. Ta sama natomiast jest czujność na najdrobniejsze muzyczne dotknięcia, podobnie stosunkowo niewielkie źródła dźwięku, podobne ujęcie wszystkiego w perspektywie i podobnie wspaniała przejrzystość oraz wyraźność rysunku. Znów także masa sopranów, delikatność kobiecych głosów i ich jakby młodsze, bardziej świeże brzmienie.

To wszystko w praktyce bardzo się sprawdza, bo Karol słucha tych wymienionych, wolnych od usterek LCD-XC od już przeszło miesiąca z różnymi wzmacniaczami i przetwornikami przy swoim komputerze i bardzo jest z nich zadowolony, twierdząc, że mógłby je wziąć na stałe. A skoro tak, to chyba nie ma powodów do narzekań.