Odsłuch cd.

Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, gdyż nowe Audeze ujawnią swoje wyjątkowe walory w nielicznych systemach najwyższej jakości.

   Pozostawała jedna możliwość – Audion im nie pasował. Przepiąłem je zatem wprost w Twin-Heada, i to się potwierdziło. Nie, żebym był zszokowany. Już nieraz tak bywało i Croft też nie jest odporny. Trzeba będzie pomyśleć o super końcówce mocy, zdolnej bez żadnej redukcji podtrzymać jakość przedwzmacniacza na triodach 45ʼ. Ale to przyszłość, a teraz Audeze LCD-4 ponownie udowadniały, że jakość i dopasowanie to u nich kluczowa sprawa. Rozśpiewały się, rozszumiały, nabrały poetyckości. Dźwięk przestał być tak jednorodny i taki przede wszystkim poprawny. Od jego powierzchni coś się zaczęło odrywać, szło z niego jakieś promieniowanie, szelesty, muzyczne strzępki. Pojawiło się coś, co można nazwać różnorodnością muzycznych stanów, dającą dodatkowe ożywianie przestrzeni, a w ślad za tym muzyka się jeszcze ożywiła, stała ciekawsza, nabrała artyzmu. Ale równie ważne jest coś jeszcze, co strasznie trudno opisać. Bo można po prostu określić pięknem, ale to nic nie wyjaśni. Poza tym piękno rodzi się z wielu rzeczy, a mnie chodzi o jedną. Chodzi o ten sposób brzmienia, który wywołuje skurcz duszy, że aż w dołku nas ściska i serce z zachwytu zamiera. Coś jak zjazd i wybicie – swoista hiperbola w swoistej oprawie pogłosu, która pojawia się rzadko i tylko z najlepszym sprzętem. Owego łuku urody nie da się dobrze opisać, a HiFiMAN-y z Audionem miały go wcześniej więcej, ale z samym Twin-Headem Audeze je przegoniły.

I w sumie się zdawało, że to ten Audion jest winien, jako że wcześniej z iCAN nie grały wprawdzie Audeze piękniej, ale za to drapieżniej i najlepiej ze wszystkich porównywanych. Ale to też nie cała prawda o rzeczy, bo kiedy wróciłem do Audiona po dwóch następnych godzinach, zagrały zdecydowanie lepiej. Już bardziej jak z Twin-Head, chociaż wciąż nie tak pięknie. Jednak z lepszym odczuciem: Ach! i lepszymi parabolami, z ciekawszym także strzępieniem dźwięku w miejsce gładkiej powierzchni. A więc tak bardziej artystycznie i teraz lepiej od HE-6.

W pozostałych sytuacjach słuchawki te mogą się okazać zwyczajnie nieciekawe.

Wniosek nasuwa się jeden, parę razy już przywoływany: żądają super jakości i nie tolerują uchybień. Żądają też oczywiście synergii, ale o to spokojniej. Bo iCAN, Schiit i Twin-Head, a także na koniec Audion, okazały się dobrze pasować, tak więc synergia jest łatwa, a tylko jakość krytyczna. Musi się im dostarczyć jakości pospołu z energią, a wówczas będzie rewelacyjnie. Wybitnie aż na tyle, by zdystansować słuchawki zarówno atakujące z nizin, jak AudioQuest Night Hawk, jak i te dobrze w jakości osadzone, jak Sennheiser HD 800; od których nie tylko nie są nudniejsze, ale jeszcze znacznie poprawniejsze brzmieniowo. A w efekcie całościowo ciekawsze, co podkreślmy wężykiem. Byłe tylko tor im zapodać, a więc także super okablowanie, bo ono tak samo jest ważne, co raz po raz się w testach wychodzi. Wzmacniacz z dobrym i pasującym kablem od zasilania staje się dwa razy lepszy i warto o tym pamiętać.

Na koniec jeszcze się pokusiłem o porównanie z K1000. Tymi wyposażonymi w najlepszy kabel Entreqa, których bardzo rzadko używam. Albowiem kiedy użyję, to czego innego nie chce się słuchać, a w życiu recenzenta to raczej nie pomaga. Tym razem jednak wypadało, bo rzecz szła w tych rejonach. Porównanie niestety znów tylko na Audionie, ale przynajmniej takim już bardzo solidnie rozgrzanym, grającym pełną parą.

Co wynikło? Spraw parę. Przede wszystkim Audeze LCD-4 grały znów dużo spokojniej. Ponownie okazały się relatywnie powściągliwe i bardziej spoiste w formie, tak samo jak względem HE-6 przy pierwszym na Audionie podejściu. Ale teraz grały na wyższym niż poprzednio poziomie i lepiej od HiFiMAN-ów. Jednak w porównaniu z K1000 dużo przede wszystkim łagodniej, zwłaszcza na górze pasma. Można rzec, że aż umiarkowanie, podczas gdy monitory szalały, tratując sopranami i na mistrzowskim poziomie. Grały porywająco, że aż szczęka spadała, podczas gdy Audeze łagodnie – z wystudiowanym spokojem. Elegancko, otwarcie, ale bez żadnych szaleństw. Nie tak przejmująco realistycznie, tylko dostojnie, potężnie i w stronę najwyższej kultury. Druga sprawa, to całościowe wzbudzanie. Już wprawdzie tym Audeze pojawiała się łuna, już się od nich rwały drobiny i przestrzeń im już szumiała, ale jeszcze to było dalekie od szału i burzy uczuć. To nie była aż feeria, tylko wciąż więcej spokoju i spoistej esencji. Żadnego rozczochrania, kurzu, wirujących strzępków, szaleństwa – tylko wciąż przede wszystkim spokój i łagodniejszy przepływ. Mistrzowsko poukładany i wyczyszczony z przesterów (co jest naprawdę ważne), ale nie tak porywczy i powodujący zdumienie.

Jeżeli jednak słuchawki te otrzymają odpowiednie wsparcie toru, do którego je podepniemy, być może otrzymamy jedno z najlepszych brzmień dostępnych na rynku

I rzecz trzecia, też ważna – słabsze dawkowanie przestrzeni. Nie taka holografia, brak przepadania w głębinę, rozchodzenia się dźwięku w dal wielką, niezbadaną. Wszystko tak bardziej na miejscu i bardziej kameralne, choć dźwięk całościowo masywny i niewątpliwie dużego formatu. Mniej jednak w stylu 3D, mniej otwarty i nie tak plenerowy. Bardziej zebrany w sobie, a mniej eksplozyjny.

Tak więc nie przyszło by mi na myśl zastępować swoje K1000 tymi LCD-4, ale to nie oznacza, że tych ostatnich bym nie chciał. Bo ich się super słucha na wielogodzinnych seansach, gdyż z jednej strony są autentyczne i rewelacyjne brzmieniowo, a z drugiej nie męczą uszu i można bez końca się raczyć. Tak więc K1000 od święta i na ostrzejsze jazdy, a LCD-4 na co dzień, jako dnia powszedniego towarzysz. Na przykład podczas pisania, gdy trzeba się odcinać. Tak, są wprawdzie otwarte, ale można ich głośno słuchać.