Recenzja: Amphion Ion+

Odsłuch

Zaczniemy gimnastykę z dobrze znanym NuForcem

   Zacznijmy od biurka i komputera, bo z myślą o przede wszystkim takiej lokalizacji głośniki Ion+ powstały, są zatem jednocześnie czymś w rodzaju głośników komputerowych i słuchawek, jako że głośnikami komputerowymi zwykli się posiłkować zasiadający przy biurkach komputerowcy, a słuchawek używają oni kiedy chcą się dźwiękowo zamaskować albo sięgnąć po lepsze brzmienie. Z maskowania tym razem będą oczywiście nici, ale w tym wypadku nie chodzi o nie, tylko o ten dobry dźwięk, jakiego przeciętne a nawet nieprzeciętne głośniki komputerowe nie wyprodukują. Są zatem Ion+ na swój sposób czymś ekskluzywnym – ekskluzją ekskludującą z okolic biurka brzmienia marne, typowe, przeciętne. To ma być coś ekstraordynaryjnego, bo trochę jednak kosztują i za te dziesięć razy więcej niż u marnych plastikowych głośniczków wypadałoby coś więcej otrzymać. Coś dużo więcej.

Dość gadania, pora na konkret.

Badania rozpocząłem od przysłanego mi wraz z głośnikami NuForce DDA-100, którego ongiś już opisałem, uznając za bardzo ciekawie grające i wartościowe urządzenie, o powyżej przeciętności sumujących się walorach użytkowych. No to bęc – kabel USB w komputer, M2Tech Hi-Face podpinamy na drugi jego koniec, dalej idziemy przewodem koaksjalnym Tellurium i nim wjeżdżamy w naszego NuForce’a, a z niego wyjeżdżamy (znów kablami od Tellurium) w nasze Amphiony.

Wykorzystamy do tego te oto przyrządy

Na biureczku, po bożemu, bliziutko, wokół monitora. Proszę siadać, proszę słuchać. I tu się robi z miejsca mały klopsik, bo monitory dobrze jest ustawić nieco wyżej, właśnie nad blatem biurka, a nie równo z nim. Ale o tym sam Amphion już nie pomyślał i nie pomyśleli też o tym producenci gadżetów oraz biżuterii użytkowej, zupełnie tak samo jak w przypadku niemożliwych jeszcze całkiem niedawno do dostania stojaków słuchawkowych. Albo trzeba samemu coś kombinować, albo zamówić kapitalnie wyglądające i znakomicie pomyślane podstawki ARDÁN EVP-M1, acz te niestety są dosyć drogie, kosztujące całe 500 €. Ale jak ktoś się decyduje sięgać po wysokiej klasy monitory na biurko, a takimi Iony+ niewątpliwie są, to czymś bardzo pożądanym byłoby wyposażenie się także w podstawki Ardána, bo dopiero wówczas wygląda to znakomicie, a i grać będzie na pewno lepiej. Nie da się bowiem ukryć, że nawet takie głośniki nabiurkowe grać będą na wyższym poziomie gdy stojąc właśnie wyżej kierują dźwięk prosto do uszu słuchacza, a już zwłaszcza kiedy jak te Iony+ posiłkują się technologią falowodu, ograniczającą obszar rozchodzenia się fali akustycznej, by nie odbijała się od wszystkiego bez sensu w niezaadoptowanym akustycznie pomieszczeniu.

NuForce niby mały, a Amphiony popędził całkiem żwawo!

Z braku laku oraz wspomnianych podstawek ustawiwszy głośniki na takich prowizorycznych zabrałem się do słuchania. W recenzji NuForce napisałem, że gra on analogowo i subtelnie, bez narzucających się akcentów i kontrastów. Spójnie i melodyjnie. Nie bez satysfakcji i tym razem to usłyszałem. Przekaz był przede wszystkim spójny, gładki i obfitujący w muzyczne a nie jakieś ekscentryczne doznania. Dźwięk bardzo dobrze utrafiał tonacyjnie, nie będąc jasnym, ale jednocześnie stroniąc od techniki światłocienia. W dziennym świetle płynęły elegancko powykańczane brzmienia, bez żadnego poszarpania czy pikanterii. Nie stało to w żadnej sprzeczności z wyrazistością obrazu. Żadnego nie było w tym maskowania, niedopowiadania, czy jak to zwykli mawiać z obrzydzeniem audiofile – mulenia. Obraz był wyraźny i dobrze oświetlony. Taki muzyczny spacer w środku dnia; bez rażącego zmysły blasku i bez pochmurnego cienia. Bardzo spodobała mi się wokaliza, dająca silne poczucie realności i bezpośredniości. Pozbawiona czarowania magią tajemnicy czającej się w półmrokach wieczoru i jednocześnie bez zbytecznej jaskrawości. Brzmiąca tak po prostu, jak zwyczajna rozmowa, ale zarazem mająca cechy artystycznego wyrazu – owej estetycznej przebiegłości i nietuzinkowości, właściwej artystycznym dokonaniom.