Recenzja: Accuphase DP-750

Odsłuch

Polerowanie drewna to sztuka arcymistrzowska.

   Soprany to swoista feeria; średni zakres popisem detalicznej precyzji w spowiciu ciepła i słodyczy; a dół potężny, czarny, mocny. Suma przeto spektakularna, i to jest właściwe słowo. Odtwarzacz sprawia wrażenie, jakby się nim chciano popisać. Tak żeby nikt nie miał cienia wątpliwości od pierwszych sekund słuchania, że wszedł w kontakt z niezwykłością. Czy takie było zamierzenie, czy jedynie tak wyszło jako suma poprawek? – tego nie wiem. Całościowo DP-750 nie jest aż tak perfekcyjny jak flagowa wersja dzielona, ale jest popisowy. Nie tak monumentalny, nie z tak mistrzowskim odczytem zapisu SACD i nie taką też tolerancją dla słabszych jakościowo nagrań, niemniej narzucający najwyższą klasę. Przeciętne, nawet dużo już kosztujące odtwarzacze, zostają daleko z tyłu i jedno, czego bym sobie życzył, to by te wytężone soprany nie mitrężyły tak słabych płyt, bo je właśnie mitrężą. Słucha się z pewnym wysiłkiem, podczas gdy wersja dzielona nie robiła z tym żadnych problemów. Za tego sprawą oraz lepszego odczytu warstwy SACD, a także lepszego oddania średniego zakresu, udowadnia swą wyższość i sens płacenia podwójnie. (Accuphase DP-950/DC-950 to dwa razy po 99 tysięcy.) I uściślając dodajmy, że wszystko to głównie poprzez większą przestrzenność sopranów i trójwymiarowość ogólną dźwięków, a także lepsze dźwięków tych dociążenie. W efekcie większą zwartość pasma i lepszą konsystencję przy analogicznej precyzji.

 To będzie dobre miejsce, byśmy weszli na grząski teren porównań między osiemdziesięciotysięcznymi odtwarzaczami, gdyż to także jedna z dzielących je różnic. Ayon okazał się spokojniejszy i już przez samo to bardziej wybaczający. Słabe technicznie nagrania ukazywał w bardziej korzystnym świetle, bo nie ciągnął tak mocno sopranów i jednocześnie bardziej je uprzestrzenniał, co można zbyć audiofilską pogwarką o tendencji do grania średnicą, ale co w praktyce sprowadzało się przede wszystkim do większej plastyki dźwięku. Grał przy tym bliższym nieco pierwszym planem i większymi w efekcie, a przy okazji też ciemniejszymi dźwiękami, kładzionymi na spokojniejsze tła, budując tym atmosferę spokoju, elegancji i dostojeństwa, a nie poszukiwania niezwykłości i tajemnicy.

Obrazy całościowe były zatem dalece inne i przyznam, że stopień ich inności mnie zaskoczył. Zwłaszcza po stronie Accuphase, który grał inaczej niż zdążyliśmy do tego w ostatnich latach przywyknąć. Dobitnie się to uwidaczniało w wokalach, które u DP-750 miały nieznaczne co prawda, niemniej wyczuwalne podszycie sopranowe, skutkujące lekkim odmładzaniem, dość mocną ekscytacją oraz brakiem całkowitej gładkości. W kontrze Ayon oferował je jako pełniejsze, gładsze, dojrzalsze i bardziej substancjalne. Też bardziej falujące w koloraturach i bardziej objętościowe. Gdyż, jak już mówiłem, umieszczone na bliższym pierwszym planie, więc siłą rzeczy większe. U obu były przy tym całkowicie bezpośrednie, tyle że od Ayona spokojniejsze i bez wyczuwalnej słodkawej nuty, natomiast z podobnie wyczuwalnym ciepłem. Jak również nie jakoś zasadniczo, niemniej bardziej objętościowe.

Inny przykład różnicy, to partia chóru z dzwoneczkami w „Czarodziejskim flecie” Mozarta. U Accuphase obraz dzwonków okazał się bardziej precyzyjny – zarówno poprzez wyraźniejszy ich obrys, jak i harmoniczną dokładność wnętrza – jawiąc się przy tym jako złocisty i popisowo bogaty. U Ayona z kolei lepszy był widok pojawiającego się za dzwonkami chóru, przejawiającego lepszą wizualizację i personifikację postaci, a także lepsza całościowa holografia – silniejsze wrażenie głębi.

I jeszcze o fortepianie. Ten od Ayona był większy, z lepiej wypełnionymi dźwiękami, potężniej brzmiący, bardziej dostojny. Mocniej działający na wyobraźnię, dający bardziej namacalny kontakt.

W ujęciu całościowym odtwarzacz Accuphase brzmiał bardziej smukło, delikatniej i w tej delikatności tajemniczo, z większym naciskiem na wszelkie subtelności i detale, a mniejszym na osaczające słuchacza całościowe obrazowanie. Bardziej przy tym echowo, szumiąco, czujnie, z wyraźniejszymi szumami i szczegółami. W oparciu o mniejsze i dalej posadowione źródła, o mniej zaznaczającej się objętości i gęstości. Z niższym (tu pewne zaskoczenie) zejściem majestatycznie przestrzennego i mającego siłę grzmotu basu, stanowiącego przeciwwagę dla ataku sopranowego. W odniesieniu do ech i pogłosów z ujmującą urodą, niemniej od konkurenta mniej urodziwie. Mniejszą bowiem jego pogłosy stwarzały łunę i słabiej wiązały się z dźwiękami podstawowymi. Mniej prawdziwie wypadł też DP-750 w teście mowy potocznej; wyczuwalnie podkręcanej sopranową gorączką i tym odrealnianej.

Różny wygląd i różne szkoły brzmienia. Jedynie ceny bardzo podobne.

W efekcie było to doświadczenie dwóch różnych szkół dźwięku. W przypadku Ayona bardziej organicznej, plastycznej, skupionej na środkowym zakresie, tak więc bardziej humanistycznej. Przemawiającej do emocji poprzez naturalny, pozbawiony dodatków kontakt z innymi ludźmi i ludzką sferą przeżyć, co dochodziło do skutku między innymi poprzez lepsze obrazowanie sferycznej i konsystentnej strony brzmienia. Przy medium mniej się narzucającym i w spokojniejszym wraz z tym nastroju, niejako bardziej „normalnie”. Wszakże nie normalnością przeciętnego bycia; muzyczny obraz z austriackiej maszyny wyłaniał się zjawiskowo realistyczny – osaczał i porywał. Też dawał przeto skrajne doznania, tyle że właśnie realne. Bez wycieczek w sfery metafizyczne, poczucie odrealnienia. Kantowskie rzeczy same w sobie[1] nie dochodziły tutaj do głosu, słuchacz zostawał na pokładzie racjonalności ugruntowanej zwykłym życiem – codziennym sposobem bycia. Tymczasem dźwiękowy obraz przywoływany przez Accuphase wykraczał poza tę sferę, bardziej się wspinał na maszty. Wprost nawiązywał do stanów odrealnienia, oferował muzykę ekstatyczną, wyostrzającą zmysły do stanu hiperrealnego, by wprawić w osłupienie. Nie poprzez to, że świat tak pięknie jawi się jako norma, tylko jawą jak ze snu. Wizualizacją przekraczającą zwykłą miarę i podekscytowaniem przekraczającym błogość, utożsamienie, czy nawet stan podziwu. To miała być transcendencja – i transcendencja się zjawiała. Słuchacz miał wiedzieć, wiedzieć natychmiast, że trafił na obszar niezwykłości; świat dźwięku nadrealnie pięknego, tykającego go milionami czułków. I tak właśnie się działo, zjawiało się wrażenie niebiańskości, czegoś więcej niż życia…

——————————