Recenzja: Accuphase DP-78 SACD

Opublikowano: 8 lipca 2010

  Właściwie tej recenzji nie powinno być. Jej przedmiot nie jest produkowany już od sporego czasu, a jednocześnie trudno go zaliczyć w poczet jakichś szczególnych osiągnięć historii audiofilizmu, gwarantujący prawo do recenzji bez względu na lokalizację czasową. Muszę zatem się wytłumaczyć, a tłumaczenie będzie krótkie. Wypożyczyłem ten odtwarzacz od firmy Nautilus na okoliczność recenzowania słuchawek Denon D7000 i wzmacniacza Leben CS300X, przy czym poproszono mnie o recenzję, bo Nautilus ma jeszcze na stanie trzy egzemplarze i oczywiście zabiega o ich zbycie. Od recenzji spokojnie mogłem się wyłgać, bo żadnego nacisku nie było, ale zarówno grzeczność jak i ciekawość skłoniły mnie do jej napisania. Ciekawość bierze się z dwóch powodów. Recenzowałem niedawno inne odtwarzacze kosztujące dokładnie tyle samo, czyli trzydzieści tysięcy złotych i oczywiście ciekaw byłem porównania. Ponadto jako recenzent zaliczyłem całą wierchuszkę nowej produkcji Accuphase poza najwyższym modelem dzielonym, którego też parę razy słuchałem, ale nie aż na miarę pisania recenzji i oczywiście ciekaw byłem jak się ten starszy model prezentuje na tle nowszych.

Kto chce, może więc sobie traktować ten tekst jako sponsorowany, ale sumienie mam czyste. Nie będę go brudził okolicznością wypożyczenia jakiegoś CD-ka, w dodatku nie będącego odtwarzaczowym szczytem kunsztu na miarę Metronome Calisty czy czteroczęściowego dCS’a. Piszę dokładnie co dane mi było usłyszeć i nic ponad to.

A teraz do rzeczy.

Powierzchowność i technologia

 Accuphase to Accuphase – musi być złoty i masywny. Stoi więc przede mną kawał kloca ozdobionego panelem przednim w kolorze starego złota, ledwie widocznie szczotkowanego, by dyskretniej odbijał światło. Pośrodku duże okienko wyświetlacza a w nim małe, bursztynowe cyferki i literki, bo odtwarzacz potrafi przeczytać wszystko co jest na płycie, a więc nie tylko muzykę ale także tytuły krążków i poszczególnych utworów. Pod wyświetlaczem szuflada napędu, jeszcze tego od Sony, co to raptownie z rynku wyparował i wymusił na rozzłoszczonym Accuphase stworzenie własnego, odpornego na cudze kaprysy. Wysuwa się ta szuflada z godnością i niemal bezszelestnie, znamionując klasę wyrobu. Bo też i był DP-78 drugim od szczytu odtwarzaczem w ofercie swego producenta, a to znaczy, że należy do niego podchodzić z rewerencją, prawie na paluszkach.

Na lewo od napędu zlokalizowano podłużny przycisk „Power” a na prawo pięć tradycyjnych do obsługi nagrania. Przepraszam, nie pięć tylko cztery, bo jest pośród nich nietypowy przełącznik CD/SACD, a typowy „Back/Forward” umieszczono powyżej w postaci niewielkiego pokrętła. Identyczne pokrętło obok to selektor wejść.

Jedyne czego można się czepić, to faktu, że ten pokrętłowy „Back/Forward” nie przeskakuje wprzód od ostatniego utworu do pierwszego ani wstecz od pierwszego do ostatniego (co potrafi pokrętło w Cairnie). Drabinka wyboru ścieżki u Accuphase nie jest więc zapętlona, co nieco utrudnia obsługę. Drobiazg, ale…

Od tyłu mamy oczywiście po parze gniazd RCA i XLR, przy czym w obiegowej opinii te dawniejsze modele Accuphase lepiej spisywały się na łączach niesymetrycznych, co wielu, zwłaszcza użytkowników sprzętu lampowego, bardzo sobie chwaliło. Nie mając wzmacniacza symetrycznego nie umiem powiedzieć ile w tym prawdy. Oba typy wyjść są regulowane z pilota, ale redukcja siły sygnału oznacza niestety także redukcję jakości. To odwieczna bolączka wyjść regulowanych, którą ze znanych mi odtwarzaczy jedynie Ancient Audio Lektor ze swą drabinką rezystancji nie jest obarczony.

Poza tym mamy dwa wejścia cyfrowe – coaxial i optical, dwa takież wyjścia oraz opcjonalnie możliwość zainstalowania wejść i wyjść AES/EBU i HS-Link.

Wnętrze bardzo przypomina obecnie produkowanego następcę, czyli model DP-700. Za napędem umieszczono dwa zabudowane transformatory, a po bokach oddzieloną podwójnymi metalowymi przegrodami masę elektroniki. Zwraca uwagę osobna, na oddzielnych rozbudowanych kartach logicznych umieszczona, obsługa wyjść zbalansowanych i niezbalansowanych oraz konwersja do aż 2.8224 MHz/1-bit dla formatu SACD oraz 192 kHz/24-bit dla CD. Poza tym na wyjściu sekcji napędu umieszczono dwa przetworniki DSP, a na wejściu sekcji przetwornika Ultra jitter-free PLL, za którym lokuje się po aż sześć konwerterów cyfrowo-analogowych na kanał w postaci Analog Devices AD1955 delta sigma converters. Pracują w przeciwfazie, wygładzając cyfrową charakterystykę do analogowej (niemal) postaci. Że wszystko to rozlokowano i poskładano bardzo starannie, nie ma nawet co wspominać. Przecież to Accuphase.

Brzmienie

U mnie jak zawsze test przebiegał przy użyciu słuchawek, a na pociechę pozostaje fakt, że były pośród nich także AKG K1000, napędzane końcówką mocy z wyjść głośnikowych, a więc zupełnie jak normalne kolumny. Jak zawsze było też porównanie z własnym podrasowanym Cairnem, który takie prawdziwe lanie dostał dotąd jedynie od dzielonego Metronoma i Accuphase DP-700, aw pozostałych konfrontacjach dzielnie się trzymał, choć oczywiście niejednokrotnie porządnie obrywał.

Na początek mała dygresja natury kolorystycznej. Gdy postawiłem srebrnego Cairna obok złotego Accuphase i posłuchałem ich naprzemian, przyłapałem się na tym, że barwa przedniego panelu ma znaczenie dla odbioru muzyki. Kiedy patrzymy na odtwarzacz, muzyka Cairna wydaje się bardziej srebrzysta, a Accuphase bardziej złocista. A kiedy zamknąć oczy, stają się o wiele podobniejsze. Wszystkim użytkownikom radzę zwrócić na to uwagę. Okazuje się, że wystrój kolorystyczny nie jest bez wpływu na percepcję muzyczną i warto mieć to na uwadze. Może dlatego zawsze lubiłem czarne obudowy, najbardziej chyba dla dźwięku neutralne i być może uwypuklające koloryt samego przekazu.

A jak brzmiał DP-78 kiedy go słuchać z zamkniętymi oczami, by nie mącić sobie w głowie barwą obudowy?

Zacznę dla odmiany od końca. Z trzech odsłuchiwanych ostatnio odtwarzaczy za trzydzieści tysięcy – Metronome CD-1 T, Ayona CD-5 i właśnie Accuphase DP-78 – ten ostatni podobał mi się zdecydowanie najbardziej. Nie jest to na pewno w smak firmie Nautilus, lansującej Ayona jako coś wyjątkowego, ale u mnie ów Ayon wypadł zbyt mało muzykalnie i prawdę mówiąc bardziej podobała mi się poprzednia wersja topowego odtwarzacza tej firmy, ta dzielona, z oznakowaniem CD-3. Podobnie nie dość muzykalny był Metronome, mimo iż to odtwarzacz z lampowym wyjściem. Cóż jednak z tego. Ayon ma jeszcze o wiele więcej lamp i też nic to nie daje. Dźwięk obydwu bywa kąśliwy, a w każdym razie u mnie bywał. W przypadku Metronoma sprawę można ratować lepszymi lampami kupionymi we własnym zakresie, natomiast Ayon stanowczo zabrania używania lamp innych niż oryginalne, tłumacząc to ich specjalnym doborem i wyjątkową jakością. Wiecie co, kolego Ayon? Bajki prawicie. Weźcie się lepiej za porządniejsze wykorzystanie lampowego potencjału w swoich odtwarzaczach zamiast się chwalić. (Wiem, wiem, właściciel firmy i główny konstruktor nie nazywa się Ayon, tylko Gerhard Hirt.)

Jak by się koło tego lampowego czaru aplikowanego odtwarzaczom nie kręcić i jakich wokół niego nie odprawiać szamańskich praktyk, pozbawiony lamp Accuphase gra dźwiękiem dużo bardziej analogowym od swych zdobnych w prawdziwe lampy konkurentów, co w świetle wzmiankowanej baterii zaaplikowanych mu dwunastu przetworników cyfrowo-analogowych nie powinno znów aż tak zaskakiwać. I można by przejść nad tym do porządku dziennego stwierdzając, iż Accuphase to firma bardziej doświadczona i bardziej technologicznie zasobna, gdyby nie fakt, że posiadający tylko w jedną parę lamp i bardzo skromne technologiczne tradycje włoski Lector CDP-7, kosztujący na dokładkę mizerne dwanaście tysięcy złotych, potrafi grać jeszcze bardziej analogowo, co nie znaczy, że jest lepszy. Jest inny.

Jak to się kiedyś mawiało – sztuką dziadka tłuką. Ci od Lectora pokazali co znaczy umiejętnie wykorzystane lampowe wyjście w odtwarzaczu, a ci od Ayona nie. Pod tym względem CD-5 w porównaniu z  CD-3 to według mnie regres. Oczywiście jeżeli ktoś poszukuje odtwarzacza zdolnego tchnąć w tor dobrą dynamikę i precyzyjnie cyzelowany zapis, Ayon CD-5 będzie jak znalazł, natomiast poszukujący w odtwarzaczu namiętnych lampowych doznań powinni zwrócić się ku Lektorowi albo Audio Note. Nie od rzeczy będzie też Accuphase, bo on choć lamp nie posiada, gra jakby je miał, a na dokładkę całościowo prezentuje najbardziej wyrównany poziom poszczególnych aspektów brzmienia.

Zagłębmy się teraz w szczegóły tego bezlampowego brzmienia o lampowym wydźwięku.

Brzmienie cd.

Jakże zwodnicze jest nasze postrzeganie. Gdybym miał oceniać DP-78 bez bezpośredniego porównywania, powiedziałbym, że jego umiejętność przydawania dźwiękowi cech indywidualnych nie jest lepsza niż u mego Cairna. Dobrze pamiętam jak doskonała wydawała mi się czasami na własnym systemowym podwórku obecność wykonawców i jak głębokie ich zindywidualizowanie w niektórych zestawach lampowych posiadanego wzmacniacza. Działo się to na licznych wysokiej klasy słuchawkach, od Grado RS-1 poczynając, a na AKG K1000 kończąc. Tymczasem krótkie porównanie rozwiewa złudzenia. Accuphase wnika w nagranie i indywidualizuje brzmienia znacząco lepiej. Często używany do analizowania tego aspektu utwór „Chianti, chianti” z płyty „Łucja Prus”, w którym obok tytułowej wokalistki pojawia się też znany mi z bezpośrednich spotkań Wojciech Młynarski, ukazuje bezdyskusyjną wyższość japońskiej maszyny. Różnica jest duża, nie ma wątpliwości. Inne duże różnice to gradacja planów oraz, a może przede wszystkim, precyzja lokalizacji źródeł. Niezależnie od współpracujących we wzmacniaczu lamp, DP-78 zawsze określał umiejscowienie wykonawców i instrumentów bardzo dokładnie i starannie od siebie wszystko separował. Może nawet nazbyt starannie, w czym przypominał mi słuchawki AKG K701, także pod tym względem bardzo skrupulatne i separujące. Wydawać by się mogło, że taka precyzja niesie w sobie same korzyści, ale okazuje się – niekoniecznie. W porównaniu dźwiękowa scena Cairna, zwłaszcza gdy używać lamp prostowniczych GZ-33, sprawia wrażenie skłębionej, a niektóre dźwięki rozbiegają się, przenikają nawzajem i uciekają w dal. Często tworzy to obraz bardziej zajmujący, pozwalający bardziej w muzyce zatonąć i bardziej ulec jej czarowi. Ale gdy chodzi o samą precyzję kreślenia muzycznego planu, Accuphase jest górą bardzo wyraźnie. Jego umiejętność nadawania dźwiękowi indywidualnej charakterystyki jest oczywiście lepsza w każdych okolicznościach i to lepsza o taką lepszość bardzo zdecydowaną. Podobnie lepsza jest wieloplanowość oraz dynamika. Jedyne co Cairn miał po stronie atutów, to głębsze zejście na basie. Pod tym względem okazał się lepszy od każdego z trzech porównywanych odtwarzaczy za trzydzieści tysięcy, co jest dziwne i zaskakujące.

Bardzo w Accuphase podobało mi się też czynienie muzyki należycie chropowatą, dzięki czemu faktura saksofonu czy fortepianu wnika w nas, a nie przepływa mimo nienaturalnym ślizgiem. Kolorystyka jak zawsze w odtwarzaczach tej marki jest głęboka i podkreślona czernią tła, a scena w sensie wielkości obszarowej jest duża, choć w przypadku DP-78 nie jakoś specjalnie. Pod tym względem następca jest lepszy. Także bardzo przeze mnie chwalona w DP-700 trójwymiarowość dźwięku w przypadku jego poprzednika zaznacza się słabiej i nie dorównuje następcy. Najwyraźniej dwakroć jeszcze wyższa częstotliwość nadpróbkowania (DP-700 ma podwajający częstotliwość upsampler i konwertuje do aż 5.6448 MHz/1-bit) w połączeniu z szesnastoma a nie dwunastoma konwerterami i wieloma innymi dodanymi składnikami obróbki dźwięku, daje modelowi DP-700 znaczną przewagę, choć sama filozofia konstrukcji toru jest dokładnie ta sama. Jednocześnie trzeba powiedzieć, że z kolei różnica pomiędzy DP-78 aDP-500 jest na korzyść tego pierwszego bardzo zdecydowana, toteż bardzo bym na los pomstował, gdybym musiał dokonać przejścia z pierwszego na drugi. Do własnego Cairna też nie będzie się wracało z entuzjazmem, a gdy chodzi o model DP-600, który można uznać za następcę DP-78 w stopniu chyba większym niż DP-700, jako że siedemsetka to raczej jednoczęściowa wariacja modelu najwyższego niż model drugi od góry, to mnie się większa drapieżność i dynamika sześćsetki podobały bardziej. Ale DP-78 to odtwarzacz naprawdę zacny i wszechstronny. Nie porażający jakością, ale i nie rozczarowujący. Wszystko ma jak trzeba i na miejscu, a klasa dźwięku jest naprawdę wysoka. Słucha się przyjemnie i z dużym zaangażowaniem, a kiedy na niego patrzeć, słucha się złociście.

Ciekawym doświadczeniem było porównywanie warstw CD i SACD tej samej hybrydowej płyty. Wyraźnie widać jak wraz ze wzrostem gęstości formatu gęstnieje też faktura muzyki i wzrasta dynamika. W niektórych ustawieniach lampowych, takich bardziej przejrzystych, różnica była wręcz dramatyczna. Trzeba jednak przyznać, że płyty XRCD nie ustępują jakością formatowi SACD, a nawet często okazują się lepsze. Przywołuje to pragnienie zaistnienia formatu XR-SACD, ale takich płyt nie ma. Szkoda. Byłoby od czego zwariować.

Na koniec dwie uwagi. Jeżeli macie w systemie problemy z ostrością górnych rejestrów, a z jakichś powodów nie macie ochoty na zmianę kolumn albo wzmacniacza, odtwarzacz Accuphase będzie na takie kłopoty znakomitym remedium. Oczywiście im katalogowo wyższy, tym lepiej. Ładna, uspokojona góra, to specjalność tej marki. A kiedy już swojego Accuphase będziecie mieli, nigdy nie wyłączajcie go z prądu, bo aż 48 godzin potrzebuje żeby się na powrót brzmieniowo pozbierać.

Podsumowując

Nie ma się co rozwodzić. Porównanie z analogicznymi cenowo i całkiem nowymi produktami Ayona i Metronome ukazało, że DP-78 jest stary ale jary. Jeżeli tamte warte są swojej ceny, to on tym bardziej, a jeżeli tamte nie, to on i tak najlepiej się broni. To urządzenie bez wad, jednocześnie zasobne w zalety. Ma szacowny wygląd, markową renomę, wszechstronnie znamienite brzmienie – realistyczne, głębokie i barwne – oraz umiejętność obsłużenia gęstego formatu. Jedyną wadą jest bardzo długi okres wygrzewania. Dopiero po miesiącu zaczyna się to japońskie złote pudło zgrywać z resztą toru, a dopiero po dwóch pokazuje na co naprawdę je stać. A więc potencjalny nabywco, spokojnie, twa cierpliwość zostanie nagrodzona.

Gdyby tak jeszcze zamiast trzydziestu kosztowało trzy tysiące… A co, pomarzyć nie można?

 

W punktach:

Zalety

– Brak brzmieniowych niedociągnięć.

– Bardzo dobry realizm, zbudowany w o parciu o dźwięk pozbawiony sztucznego wygładzenia, zasobny w indywidualność i specyfikę.

– Brzmienie głębokie i barwne.

– Dobra dynamika, adekwatna do zakresu cenowego.

– Szczegółowość nie budząca zastrzeżeń.

– Doskonała faktura dźwięku.

– Duża i bardzo uporządkowana scena.

– Żadnych kłopotów z górnymi rejestrami.

– Najlepiej wypadł w porównaniu z innymi odtwarzaczami za tę samą cenę.

– Bardzo porządne wykonanie.

– Obsługa płyt SACD.

– Klasyczna estetyka.

– Renomowany producent.

– Zero kłopotów z serwisem.

 

Wady

– Już poza produkcją.

– Następcy – DP-700 i DP-600 – grają lepiej. (Ale też i więcej kosztują.)

– Jak na model wyszły z obiegu dużą kwotę trzeba wyłożyć.

– Pilot mógłby prezentować się lepiej.

– Wymaga naprawdę długiego prądowego rozbiegu.

p

/p