Recenzja: Accuphase DP-78 SACD

Brzmienie cd.

Jakże zwodnicze jest nasze postrzeganie. Gdybym miał oceniać DP-78 bez bezpośredniego porównywania, powiedziałbym, że jego umiejętność przydawania dźwiękowi cech indywidualnych nie jest lepsza niż u mego Cairna. Dobrze pamiętam jak doskonała wydawała mi się czasami na własnym systemowym podwórku obecność wykonawców i jak głębokie ich zindywidualizowanie w niektórych zestawach lampowych posiadanego wzmacniacza. Działo się to na licznych wysokiej klasy słuchawkach, od Grado RS-1 poczynając, a na AKG K1000 kończąc. Tymczasem krótkie porównanie rozwiewa złudzenia. Accuphase wnika w nagranie i indywidualizuje brzmienia znacząco lepiej. Często używany do analizowania tego aspektu utwór „Chianti, chianti” z płyty „Łucja Prus”, w którym obok tytułowej wokalistki pojawia się też znany mi z bezpośrednich spotkań Wojciech Młynarski, ukazuje bezdyskusyjną wyższość japońskiej maszyny. Różnica jest duża, nie ma wątpliwości. Inne duże różnice to gradacja planów oraz, a może przede wszystkim, precyzja lokalizacji źródeł. Niezależnie od współpracujących we wzmacniaczu lamp, DP-78 zawsze określał umiejscowienie wykonawców i instrumentów bardzo dokładnie i starannie od siebie wszystko separował. Może nawet nazbyt starannie, w czym przypominał mi słuchawki AKG K701, także pod tym względem bardzo skrupulatne i separujące. Wydawać by się mogło, że taka precyzja niesie w sobie same korzyści, ale okazuje się – niekoniecznie. W porównaniu dźwiękowa scena Cairna, zwłaszcza gdy używać lamp prostowniczych GZ-33, sprawia wrażenie skłębionej, a niektóre dźwięki rozbiegają się, przenikają nawzajem i uciekają w dal. Często tworzy to obraz bardziej zajmujący, pozwalający bardziej w muzyce zatonąć i bardziej ulec jej czarowi. Ale gdy chodzi o samą precyzję kreślenia muzycznego planu, Accuphase jest górą bardzo wyraźnie. Jego umiejętność nadawania dźwiękowi indywidualnej charakterystyki jest oczywiście lepsza w każdych okolicznościach i to lepsza o taką lepszość bardzo zdecydowaną. Podobnie lepsza jest wieloplanowość oraz dynamika. Jedyne co Cairn miał po stronie atutów, to głębsze zejście na basie. Pod tym względem okazał się lepszy od każdego z trzech porównywanych odtwarzaczy za trzydzieści tysięcy, co jest dziwne i zaskakujące.

Bardzo w Accuphase podobało mi się też czynienie muzyki należycie chropowatą, dzięki czemu faktura saksofonu czy fortepianu wnika w nas, a nie przepływa mimo nienaturalnym ślizgiem. Kolorystyka jak zawsze w odtwarzaczach tej marki jest głęboka i podkreślona czernią tła, a scena w sensie wielkości obszarowej jest duża, choć w przypadku DP-78 nie jakoś specjalnie. Pod tym względem następca jest lepszy. Także bardzo przeze mnie chwalona w DP-700 trójwymiarowość dźwięku w przypadku jego poprzednika zaznacza się słabiej i nie dorównuje następcy. Najwyraźniej dwakroć jeszcze wyższa częstotliwość nadpróbkowania (DP-700 ma podwajający częstotliwość upsampler i konwertuje do aż 5.6448 MHz/1-bit) w połączeniu z szesnastoma a nie dwunastoma konwerterami i wieloma innymi dodanymi składnikami obróbki dźwięku, daje modelowi DP-700 znaczną przewagę, choć sama filozofia konstrukcji toru jest dokładnie ta sama. Jednocześnie trzeba powiedzieć, że z kolei różnica pomiędzy DP-78 aDP-500 jest na korzyść tego pierwszego bardzo zdecydowana, toteż bardzo bym na los pomstował, gdybym musiał dokonać przejścia z pierwszego na drugi. Do własnego Cairna też nie będzie się wracało z entuzjazmem, a gdy chodzi o model DP-600, który można uznać za następcę DP-78 w stopniu chyba większym niż DP-700, jako że siedemsetka to raczej jednoczęściowa wariacja modelu najwyższego niż model drugi od góry, to mnie się większa drapieżność i dynamika sześćsetki podobały bardziej. Ale DP-78 to odtwarzacz naprawdę zacny i wszechstronny. Nie porażający jakością, ale i nie rozczarowujący. Wszystko ma jak trzeba i na miejscu, a klasa dźwięku jest naprawdę wysoka. Słucha się przyjemnie i z dużym zaangażowaniem, a kiedy na niego patrzeć, słucha się złociście.

Ciekawym doświadczeniem było porównywanie warstw CD i SACD tej samej hybrydowej płyty. Wyraźnie widać jak wraz ze wzrostem gęstości formatu gęstnieje też faktura muzyki i wzrasta dynamika. W niektórych ustawieniach lampowych, takich bardziej przejrzystych, różnica była wręcz dramatyczna. Trzeba jednak przyznać, że płyty XRCD nie ustępują jakością formatowi SACD, a nawet często okazują się lepsze. Przywołuje to pragnienie zaistnienia formatu XR-SACD, ale takich płyt nie ma. Szkoda. Byłoby od czego zwariować.

Na koniec dwie uwagi. Jeżeli macie w systemie problemy z ostrością górnych rejestrów, a z jakichś powodów nie macie ochoty na zmianę kolumn albo wzmacniacza, odtwarzacz Accuphase będzie na takie kłopoty znakomitym remedium. Oczywiście im katalogowo wyższy, tym lepiej. Ładna, uspokojona góra, to specjalność tej marki. A kiedy już swojego Accuphase będziecie mieli, nigdy nie wyłączajcie go z prądu, bo aż 48 godzin potrzebuje żeby się na powrót brzmieniowo pozbierać.