Recenzja: iFi Audio iCan Nano

Brzmienie: iPad 2

   Apple iPad 2 już sam z siebie gra bardzo dobrze, ale malutki wzmacniacz od ifi potrafił kopnąć go w górę naprawdę wyraźnie.

Grado SR60

No niezła historia. Budżetowy wzmacniacz…

Przenośne Grado od razu to pokazały. Sam iPad nie bardzo bowiem do nich pasował, przydając ich dźwiękowi zbytniej nerwowości i faktury nieheblowanej deski. Dało się tego słuchać, ale jak na możliwości tych słuchawek było to raczej rozczarowanie. Tymczasem wpięcie nano diametralnie zmieniło sytuację. Pojawił się charakterystyczny dla tych małych ceną a wielkich muzyką Grado bardzo przyjemny dźwięk o dużym nasyceniu i gładkości, ale pojawiło się o wiele jeszcze więcej. Brzmienie ciepłe, bardzo naturalne, a przy tym operujące pełnym w zasadzie wachlarzem audiofilskich przymiotów. Szczegółowe, przestrzenne, głębokie, misterne. Z panczem, energią i rytmem. Basowe, porywcze, gładkie i wartkie. Nic tylko brać. Brzmienie, które przy słuchaniu w ciemno podejrzewałbym o lampowość i całkiem inne źródło. Także o dużo lepsze słuchawki. Wyraźnie lepsze niż ze smartfonem, bo bardziej muzykalne, naturalne i bezpośrednie, nie dające w żadnym stopniu poczucia sztuczności czy odrealnienia. Tak dobre, że nie do wiary. Takie do słuchania na zasadzie pełnej satysfakcji, całkowicie po stronie pozytywów i chcenia. Zdecydowanej chęci kontynuacji nawet kiedy jest się przyzwyczajonym do bardzo drogich zestawów.

Harman/Kardon SOHO

SOHO tym razem musiały uznać wyższość Grado, bo zagrały mniej gładko, ale przede wszystkim mniej naturalnie. Od razu im wyłączyłem efekt 3D, który tutaj nie pasował, dając nieprzyjemne pogłosy i silne poczucie odrealnienia.

…połączony z urządzeniami codziennego użytku…

Sporo to pomogło, ale dystans do Grado wciąż spory pozostał, tak więc dystans dzielący te słuchawki dwakroć okazał się spory, a dawne, dwadzieścia już lat na rynku obecne Grado, pokazały wspaniałą klasę, zdecydowanie dominując jakością droższego konkurenta z najnowszej produkcji. Powiedzmy jednak uczciwie, że Harman/Kardon SOHO znakomicie grają prosto z iPad-a, tak więc sytuacja powstała krzyżowa – Grado lepsze z nano, SOHO bez niego. Jednak Grado pospołu z nano grały lepiej niż SOHO z samym iPad-em, jednoznacznie ukazując, że tablet wspierany wzmacniaczem był czymś lepszym brzmieniowo aniżeli sam tablet. I to znacznie. Kwestia dobrania słuchawek zdolnych to udowodnić posiada znaczenie drugorzędne.

Focal Classic

Zupełnie inna sytuacja pojawiła się z Focalami, które z punktu przywróciły odsłuchom świetny poziom, aczkolwiek z nutą pogłosowości rodzącej pewien dystans, a w efekcie prezentacją pozbawioną do pewnego stopnia tej naturalnej bliskość jak u Grado. Było to jednak niewątpliwie brzmienie wysokiego lotu, nie gorsze niż ze smartfonem i w sumie bardzo podobne. No, może troszkę jednak gorsze, nieco mniej bezpośrednie, ale ogólnie dobre i ciekawe. Nie ma jednak co udawać – Grado wypadły w tym zestawieniu lepiej, w każdym razie na pewno w tym sensie, że ich skok jakościowy względem smartfona okazał się ogromny, a Focale pozostały przy swoim, a nawet troszkę się obsunęły.

…i gra to jak góra pieniędzy. Serio.

Wciąż miały jednak nad Grado techniczną przewagę, chociaż nie grały tak przyjaźnie, płynnie i ciepło. A niezależnie od tego wszystkiego i słuchawkowych zawiłości nano wciąż pokazywał świetną klasę i trzeba mu było nieustannie bić brawo.

AKG K812

Wyjątkowa przejrzystość  flagowych AKG znów przejawiła się z wielką mocą, a ich przekaz, podobnie jak u Grado, ożywiony był ciepłem i bezpośredniością, ale na zdecydowanie wyższym poziomie. Dużo więcej pojawiło się szczegółów, więcej informacji o jakości samego nagrania, obecnych niezależnie od całościowej przyjemności i wysokiej ogólnej klasy brzmienia. A brzmienie to było bardzo przestrzenne, zarówno w sensie postaci samych dźwięków jak i operowania dużą przestrzenią, która pięknie łączyła się z tą najbardziej narzucającą się w tym przekazie przejrzystością, lekkim ociepleniem i świetną szczegółowością. Niewielki pogłos rozwiewał wprawdzie podejrzenia o lampową naturę toru, jednak słuchało się tego z naprawdę dużym zadowoleniem.

Hi-end w zasięgu dłoni. I kieszeni.

Grado były wprawdzie łatwiejsze, coś jak waniliowe lody, ale trudniejsze, bardziej wielosmakowe i na końcu niektórych smaków cokolwiek cierpkie AKG wcale nie były za trudne. Z całym tym ich teatrem i bagażem technicznej doskonałości nie przytłoczyły swoją jakością muzyki w takim stopniu, by nie chciało się jej słuchać, pozostawiając szeroki  margines właśnie dla samej muzycznej satysfakcji a nie tylko realizatorskiego oglądu.