Recenzja: iFi Audio iCan Nano

Brzmienie: Z Sony Xperia cd.

Harman/Kardon SOHO

Dbałość o szczegóły urządzeń iFi po raz kolejny cieszy oko szczęśliwego posiadacza

   Skoro jesteśmy przy sprzęcie przenośnym, należy sięgać przede wszystkim po słuchawki tego rodzaju. Uliczne SOHO nie chciały być gorsze, a że od SR60 nieco technicznie są lepsze, to i tutaj się potwierdziło. Więcej miały w przekazie tego co wielokrotnie określałem jako żywą przestrzeń; tego pulsowania każdego punktu na całym obszarze sceny. A że scenę dostały tutaj wydatnie powiększoną, a i basu cokolwiek więcej (jako że im ten XBass leżał jak najbardziej), to się zrobiło z tego granie naprawdę spektakularne, a jeszcze na dodatek pasujące do każdej muzyki. To akurat w sensie porównawczym nic nie było nowego, bo SR60 także do każdej pasowały, jednak wzmożona u SOHO umiejętność ukazywania każdego brzmieniowego tchnienia dawała jeszcze większą frajdę. Jedyna tutaj uwaga, to lepsza nieco prezentacja w przypadku partii wokalnych z jednak wyłączonym także u nich basem, dzięki czemu zyskiwało się większe podobieństwo do żywego głosu.

Cały ten dobywający się z malutkiego wzmacniacza przekaz był jednocześnie popisowy, zaawansowany technicznie i dla słuchacza ciekawy, dający dużą i rzadko spotykaną ze sprzętem przenośnym przyjemność. Był przy tym naturalny w tym sensie, że nie rażący jakąś sztucznością. Nie był natomiast bezpośredni.

Focal Classic

By uzyskać efekt bezpośredniości trzeba było sięgnąć po jeszcze lepsze słuchawki, a że wciąż i nieustająco pozostajemy w kręgu aparatury przenośnej, sięgnąłem po Focal Classic. One są wprawdzie takie trochę ni pies, ni wydra, bo muszle mają wielkości pośredniej między wokółusznymi a nausznymi, z czym jednak w sumie niezgorzej nadają się na ulicę, zwłaszcza że są bardzo ładne, a i kabel odpowiedniej długości mają na stanie, do wyboru z dłuższym, przeznaczonym dla aparatury stacjonarnej.

Tak samo jak zachowanie wejść RCA

Mimo tej pośredniej wielkości można w nich uszy upchnąć, ale trzeba właśnie upychać, bo samo to się nie stanie. Efekt jest taki, że w sumie są na poły wokółuszne, a przy tym ich mniejszego rozmiaru muszle nie będą w warunkach ulicznych razić. Szczegółowe tego opisy odłóżmy do ich własnej recenzji, a w tym miejscu ważne jest jak to zagrało, a zagrało – no cóż – tak właściwie to high-endowo. Takim małym oczywiście high-endem, high-endem dopiero początkującym, ale już na tyle dobrze, że skłamałbym pisząc, że było to czymś pomniejszym. Bo jak mówiłem, dołączyła się do poprzednich przymiotów bezpośredniość, a cały muzyczny obszar ogarnięty został brzmieniem o naprawdę dużym formacie i właściwej jak na high-end klasie ogólnej. Zagrało to dużo głębiej, mocniej i ze zdecydowanie większymi źródłami dźwięku. Ale przede wszystkim właśnie bezpośrednio, z silnym poczuciem wejścia samemu przez słuchacza na muzyczną arenę. Najdobitniejsza różnica dotyczyła wokalistów. Pojawiły się już całkowicie żywe postacie. Nie jakieś oddalone, lekko przetworzone, cokolwiek odrealnione, tylko bliskie i autentyczne. Żyło się w tej muzyce i ona żyła wokół nas; i było to poczucie dobrze spełnionego audiofilskiego obowiązku odnajdywania brzmień adekwatnych, jakością swoją w pełni satysfakcjonujących, przywołujących muzykę nie udawaną, prawdziwą. Satysfakcjonujące, a jednocześnie rodzące niepokój. Niewątpliwie zagęszcza się atmosfera wokół drzwi wejściowych do high-endu, bo przekroczyły je już wcześniej urządzenia przenośne grające plikami MQS, a w przypadku nano szturm ten powiódł się nawet ze zwykłymi plikami FLAC.

AKG K812

Zobaczmy, jak poradzi sobie ta niepozorna, aluminiowa kosteczka.

Na koniec, by nikt nie narzekał, że jakości mu skąpię, sięgnąłem po rzeczywiście high-endowe i odpowiednio do tego kosztujące, nowe flagowe AKG, które już jednak żadnego pokrewieństwa ze sprzętem przenośnym nie zdradzają, aczkolwiek podpinany do lewej muszli kabel, niska impedancja oraz przydomek PRO mogą sugerować pewne powinowactwo.

Jeżeli myślicie, że malutki nano posiada jakościowe bariery i od pewnego pułapu dalej już ze swą jakością nie sięga, to jesteście w błędzie. Wraz z autentycznym i pełnowymiarowym słuchawkowym high-endem pojawiły się dwie nowe właściwości: Przestrzeń uległa powiększeniu, a także pokazała się dużo większa transparencja. AKG nie chciały wprawdzie podbicia basu, który w nadnaturalnej dawce piękno ich brzmienia nieco zaburzał, ale podbicie przestrzeni wzięły ochoczo, a ponieważ przestrzenność własną spośród tu porównywanych okazały się mieć zdecydowanie najlepszą, wyszła z tego przestrzeń naprawdę wielka, tym większa, że wyjątkowo przejrzysta. Jest jednym z atrybutów brzmienia najwyższej klasy, że płynie w krystalicznie czystym powietrzu i tylko u samych źródeł się zgęszcza. I to właśnie tu było, jak również całościowy popis wszelkich aspektów, które łącznie z basem bez żadnego jego dodawania w znakomitej jakości wykreowały, budując spektakl naprawdę dużego formatu. Dokładnie odwrotnie proporcjonalny wielkością do wielkości samego nano.