Recenzja: Beyerdynamic DT 990 PRO

Z ASL Twin- Head i odtwarzaczem

Jak? Pełna naturalność i wrodzona muzykalność – oto recepta na sukces

   To może znowu zaczniemy od muzyki poważnej. Bardzo poważnej, bo symfonicznej. Ale nie całkiem, bo wesołej. A dokładniej mówiąc – radosnej. Radośnie zaczyna się bowiem Symfonia Włoska tragicznego Feliksa Medelsshona-Bartholdy.

HD 600 zagrały gęsto, cieniście, muzykalnie. Bez wielkiej sceny, ale i nie na małej, czy takiej na której słuchacz sam stoi. Bliski był pierwszy plan, zdecydowanie najwięcej działo się z przodu, dobra ale nie rewelacyjna była dynamika, dobry ale nie rewelacyjny bas. Smyczki dosyć schowane w przekazie, a w głównej roli ogólna synchronizacja i nakładanie się dźwięków, pośród czego niestety zagubiona została trochę scena.

DT 880 zagrały minimalnie jaśniej, ale ogólnie biorąc nie jasno, tylko po ocienionej stronie. Smyczki zaznaczyły się u nich wyraźniej, a na plan pierwszy przekazu wysunęła ta zgubiona przez Sennheisery scena. Czuć było jej obecność, a dźwięki napływały do słuchacza z oddali a nie nacierały zwartą niemal ścianą. W symfonice ta prezentacja podobała mi się na pewno bardziej, zwłaszcza że nie widać już było, jak przy komputerze, połysku oraz sztucznej gry świateł. Ta muzyka nie wyglądała jak neony odbijające się w mokrej jezdni, tylko miała naturalną, przyrodniczą fakturę. A ja tak wolę.

A to wszystko w niewielkich pieniądzach

DT 990 PRO znów okazały się syntezą poprzedników i okazały się przy tym najciekawsze. Pierwsze co rzuciło się w uszy, to większa gęstość i mocniejsza podstawa basowa. Smyczki były lepiej ukazane niż u HD600, a zarazem bez śladu minimalnej histeryczności jaką miały u DT 880.  Zdecydowanie też lepiej operowały jako pewna smyczkowa całość, mająca wspólną formę i moc. W ogóle tutaj symfonia najwięcej miała wyrazu, a basowy fundament wrażenie to bardzo umacniał. Pośród tej mocnej i gęstej atmosfery doskonale uwidaczniała się scena; świetnie przyrządzona i cała z dzianiem się, bez żadnych martwych obszarów. Krótko mówiąc w moim odczuciu najtańsze słuchawki w tym repertuarze i z tą aparaturą okazały się zdecydowanie najlepsze i na pewno bym je wybrał. Zauważyłem też, że można je zamknąć, to znaczy po przyłożeniu rąk do muszli nie tylko nie następuje żadna degradacja, jak to ma miejsce w przypadku wielu słuchawkach otwartych, tylko brzmienie jeszcze się zgęszcza i jest to całkiem, całkiem.

To teraz jakaś wokaliza, bo wokale mówią o dźwięku najwięcej. Żona od paru dni podśpiewuje, wyprowadzając z rzeczy cienie, które prężą się jak kot, a wielki, czarny kocur łazi za nią i faktycznie się pręży. A ponieważ żona ładnie śpiewa a kot pięknie się pręży w nadziei pogłaskania i dostania czegoś ma długie kły, sięgnąłem po oryginał, czyli Wiersze wojenne Baczyńskiego w wykonaniu Ewy Demarczyk.

Przywdziałem HD 600 i zamknąłem oczy. Siedziałem w pierwszym rzędzie a kilka metrów ode mnie, powyżej, na estradzie stała Demarczyk. Doskonale to zabrzmiało. Wyraziście, emocjonalnie, z należytym indywidualizmem i dramatyzmem. Da się lepiej, ale było już bardzo dobrze. Nie każde słuchawki to Orfeusz, nie każda Demarczyk jest całkiem jak prawdziwa, co nie znaczy, że tylko Orfeusza da się słuchać i tylko w jego towarzystwie przeżywać muzykę.

I tak Beyerdynamic udowadnia, że można, od wielu, wielu lat

DT 880, a więc znów jaśniej, znowu więcej wysokich tonów, dźwięczniej, nieco więcej powietrza w dźwięku i dalszy pierwszy plan, ale nieznacznie. Zarysowała się perspektywa sceniczna, co doskonale widoczne było przy oklaskach, ale głos Demarczyk miał mniej dramatyzmu, mniej esencji i mniej własnego charakteru. Stał się bardziej przeźroczysty i stracił na sile wyrazu. Nie, żeby źle to grało, ale trochę mniej neurotycznie i bezpośrednio.

DT 990 PRO raz jeszcze okazały się podobne co do charakteru z HD 600, jednak źródła dźwięku miały mniejsze, a scenę z kolei większą. W sumie norma jak na zebrane dotąd doświadczenia, z tym że prezentacja HD 600 tym razem wywarła na mnie większe wrażenie. Głównie za sprawą większej bliskości wykonawców i jednak większego nerwu dramatycznego w tym akurat wykonaniu. Jednak jedne i drugie Beyerdynamiki odstawały bardzo nieznacznie, a to że większa scena tym razem mniej pasowała do repertuaru, to przecież nie ich wina.

Na koniec, bez żadnego poetyckiego dziwaczenia, wziąłem album Black Metalliki i bach-bach, czyli to co lubią tygrysy.

Sennheisery zagrały wystarczająco mocno i mrocznie. Bas wyraźne był u nich zaznaczony, a wokaliza miała naturalny dla tego repertuaru agresywny wyraz. Mocna treść i mocny dźwięk. Da się oczywiście lepiej i da się tak pod wieloma względami, ale to było już „to”. Można było wrogom żywcem wyjadać wątrobę i tępą piłą odpiłowywać kończyny. Bo kiedy my się zezłościć, my być bardzo straszne. A tu perkusja waliła z pasją, a cały zespół z równą pasją jej wtórował i było jak pod Kannami (216 p.n.e.), czy jakąś inną Ankarą (1402).

Choćaż małe odświeżenie design’u by im nie zaszkodziło…

DT 880 na tle Sennheiserów zabrzmiały nieco delikatniej i łagodniej. Głównie za sprawą odsuniętego pierwszego planu, ale nie tylko. Mimo to tu także zagrało to mocno i nie bez rockowych treści, zwłaszcza że tytułowy „black” dawał o sobie znać w postaci cienistego, mrocznego klimatu, zaprawionego charakterystyczną dla tych słuchawek połyskliwością i podkreśleniem wysokich tonów. Także czuć było perkusyjny łomot i wspólny drajw całego składu. Całkiem spoko i cool. Jak trzeba.

Pora na finał z DT 990 PRO w roli głównej. Schody, fanfary, strusie pióra i deszcz konfetti. Jednak nie w tym repertuarze. Tu było gęsto, znów bardzo mocno i znów w atmosferze zajadłego ataku. Klimat ostrej wymiany ciosów w klubie nocnym. Zawiesiście i naprawdę z przytupem. Rock od fachowca, można powiedzieć. Dźwięk masywniejszy niż u DT 880 i znacznie bardziej zagęszczony. Bicepsy, skórzane kurtki, kije bejsbolowe i tatuaże. Żadnych opustoszałych miejsc pozostawionych samym sobie. Wszędzie walka i wszędzie łomot. Tak samo było u HD 600, tylko  tu bardziej zaznaczała się scena.