Recenzja: Beyerdynamic DT 990 PRO

Odsłuch

Powierzchowność nie do pomylenia z żadnymi innymi słuchawkami

   Odsłuch podzielę na dwa etapy. Najpierw przy komputerze z Bursonem Conductorem, a potem z odtwarzaczem i ASL Twin-Head.

Z Bursonem i komputerem

Podpiąłem Bursona kablem koaksjalnym Ear Stream prosto do wyjścia w karcie Asus Xonar – i hej, w pogoni za słonecznym pyłem, co twarze nam obmywa z cienia, może są miejsca inne, czas nie do końca odmroczony…

Do towarzystwa wziąłem najbardziej bezpośrednią konkurencję licząc od góry, czyli wspomniane DT 880 własnej firmy i HD 600 od Sennheisera. Jedne i drugie droższe o ładnych kilkaset złotych i będące zarazem słuchawkowymi klasykami. Jedne i drugie dużo bardziej znane i audiofilskie. Bo jak się mierzyć, to tylko z takimi, nad którymi zwycięstwo coś znaczy a porażka nie przynosi ujmy.

Zacząłem od porównania z HD 600. Odmienność stylu była oczywista, ale wcale niełatwa to scharakteryzowania. Kiedy się jednak skupić i wsłuchać, Sennheisery okazały się grać większym dźwiękiem, a z tyłu miały większy bałagan. Jedno i drugie było bezsprzeczne ale chwilę trwało nim docierało do świadomości. Była też jeszcze jedna różnica, a nawet dwie. Beyerdynamiki bardziej podciągały w górę soprany, a dźwięki całościowo miały piękniejsze. W niektórych nagraniach nie było to jednoznaczne, a w niektórych dźwięki były piękniejsze u Sennheiserów; na przykład w niektórych nagraniach fortepianowych. – Większe, dostojniejsze, bardziej melodyjne. To były jednak raczej wyjątki, a ogólnie brzmienie 990 PRO było przyjemniejsze, elegantsze i bardziej uporządkowane. Nie zawsze wolałem słuchać DT 990 PRO, ale często tak było.

Co nie wszystkim musi odpowiadać…

Z kolei w odniesieniu do DT 880 wersja profesjonalna odznaczała się mniejszym połyskiem, a co za tym idzie większą naturalnością. Miała też, kiedy się uważnie wsłuchać i zadbać o identyczny poziom głośności, nieco głębsze brzmienie, dalszy pierwszy plan, większą scenę i lepiej ukazaną perspektywę. Wszystko to nieznacznie, bez narzucania, ale niewątpliwie do wychwycenia. W brzmieniu słuchawek profesjonalnych pośród ich bardziej aksamitnego a mniej jedwabistego stylu lepiej widoczna była też holografia i wieloplanowość. Lepszy był także przegląd nagrania i głębsze w nie wniknięcie. Kto woli brzmienia połyskliwe, popisowe i efekciarskie, na pewno wybrałby DT 880, ale sam wolę DT 990 PRO, bo pozwalają na lepszy przegląd sytuacji, a jednocześnie przyjemniej mi się ich słucha. Wolę brzmienia aksamitne od jedwabistych i półmat od połysku. Nie jest to wprawdzie stu procentowe wskazanie – czasem DT 880 wypadają ciekawiej, do niektórych urządzeń okazują się pasować lepiej – ale przeważnie wolę DT 990 PRO.

Rzućmy uchem na trzy przykłady.

Moje ulubione Trio Archduke Beethovena zagrali z You Tube Pablo Casals, Alfred Cortot i Jacques Thibaud.

Sennheiser HD 600

Duże, bliskie brzmienie. Zaznaczający się światłocień. Nagranie jest bardzo stare (1928) i w związku z tym podszyte mocnym szelestem i ze zbył jednowymiarowymi, podostrzonymi sopranami. U Sennheiserów zaznaczyła się mimo to duża gęstość dźwięków z ich niewątpliwą współpracą, ale cokolwiek bałaganiarską. Trochę za bardzo te dźwięki na siebie zachodziły i się nawzajem przepychał, a jednak sam fortepian zabrzmiał pięknie, a całościowy wydźwięk spektaklu był znakomity. Wejście w muzykę bardzo głębokie, a jej klasa i wykonanie zupełnie poza dyskusją.  Mistrzowie grają mistrza. Absolut.

Ale przecież nie o to chodzi

DT 880

Tu soprany zostały podciągnięte wyżej, a dźwięki ukazały się jako drobniejsze i bardziej odseparowane. Jednocześnie szum podkładu trochę bardziej był przenikliwy. Wiolonczela nie schodziła tak nisko, a całościowa tonacja okazała się wyższa i jaśniejsza. Mniej plastyczny okazał się też fortepian, a jedyna przewaga nad poprzednikiem to większy porządek z tyłu sceny. Też słuchało się tego bardzo dobrze, przy czym dźwięk na słuchacza zdecydowanie mniej napierał. Jednak Sennheisery w tym nagraniu podobały mi się bardziej.

DT 990 PRO

Pierwsze co słychać po przejściu w nagraniu archiwalnym z DT 880, to mniej agresji. Soprany też szły wysoko, ale były spokojniejsze, przyjemniej podane. Fortepian zabrzmiał piękniej, podobnie jak miało to miejsce u HD 600. I podobnie jak u nich wiolonczela zeszła niżej. Scena natomiast i wielkość dźwięków analogiczna była jak u krewniaka, czyli DT 880. Dalsze i mniejsze brzmienia nie napierały, tylko napływały łagodnie z pewnego oddalenia. Widać było perspektywę i całościowy porządek. Ogólnie nie było lepiej niż u HD 600, tylko inaczej i nie gorzej. Nie wiem które do słuchania tego utworu bym wybrał. Raczej byłoby mi wszystko jedno.