Audiofilizm a kwestia szczęścia

Quo vadis?

Nakamichi Dragon

   W stanowojennej dekadzie zakupy elektroniki przeniosły się w głównym nurcie do Pewexu, a magnetofony szpulowe zastąpione zostały kaseciakami, z legendarnym i całkowicie nieosiągalnym Nakamichi Dragonem na czele. Najlepsze kaseciaki w Peweksie (marki JVC i Pioneer) kosztowały circa 500 dolarów, czyli ponad pięćdziesiąt tysięcy złotych, a sam miałem jaką taką wieżę Sony i wciąż Althusy, ale przede wszystkim dzięki nabyciu z drugiej ręki od prywatnego importera wszedłem w posiadanie najpierw elektrostatycznych słuchawek Audio-Techniki, a potem Staksa. To znowu były przeżycia traumatyczne, porównywalne do tych z Elizabeth, bowiem wyznaczające jakościowy przełom. Wyznaczał go już wprawdzie wcześniej gramofon, który ostał mi się jako jedyna pamiątka z tamtych czasów, ale nie w takim stopniu, bowiem różnica pomiędzy możliwościami Staksa a Althusów – a jeszcze tym bardziej posiadanych wcześniej słuchawek Tonsila – była o wiele większa. Każde założenie tych Staksów stawało się świętem, któremu nieodmiennie towarzyszyła obawa o niemożliwą do usunięcia awarię, bo przecież żadnego serwisu Staksa wówczas w Polsce nie było. Ale się nie zepsuły, tylko po latach intensywnego używania ze starości rozpadły, a zachowała pamięć o dźwięku prawdziwie high-endowym, jaki dawały pod koniec kariery napędzane przez CD 222ES Sony z odnośnym firmowym wzmacniaczem. Nigdy wcześniej ni później nie przeżywałem już takich emocji, choć teraz na zawołanie dysponuję dźwiękiem zdecydowanie wyższej jakości. To zaś dowodzi dwóch rzeczy: że jakość ta jest względna i liczy się bardziej dystans przeskoku niż wielkość absolutna, a jeszcze bardziej tego, że im się jest młodszym, tym przeżywa się głębiej, a co za tym idzie posiadania wysokiej klasy aparatury na daleką przyszłość lepiej nie odkładać, straci się to, co najlepsze.

Z czasem także ten CD Sony stał się za stary, a rozpadnięte Staxy zastąpił Twin-Head; najpierw z Sennheiserami HD 600, a potem Grado RS-1. Właśnie te Grado były kolejnym przełomem, bo grały od Staksów jeszcze lepiej, od HD 600 też. Później zastąpił je nabyty po długich wahaniach i porównaniach flagowy model Ultrasona – Edition9 – (głupio zrobiłem go sprzedając), jeszcze potem nastały Grado PS1000, zastąpione na koniec obecnymi AKG K1000, z przygodami po drodze w postaci Sennheiserów HD 800 i Audio-Techniki ATH-W5000. Cóż, przewędrowało się trochę.

Zmierzając ku zakończeniu i konkluzji tej opowiastki, tyczącej audiofilskich sukcesów i audiofilskich niepowodzeń, muszę wyznać, iż ilekroć przywdziewam teraz K1000, podpinane zdobytym z czasem genialnym kablem Entreqa do zmodyfikowanego na wszelkie sposoby i opatrzonego najlepszymi lampami toru, tylekroć robi mi się żal tych wszystkich, którzy zmuszeni są słuchać gorszej aparatury. Niektórzy szczęśliwcy mają co prawda jeszcze lepszą, jako że ekstremalne głośniki potrafią w odpowiednich warunkach zagrać lepiej, ale jest coś takiego jak wyraźna cezura jakościowa, którą potrafi przekroczyć zaledwie kilka procent sprzętu, a za jej Rubikonem rozciąga się audiofilski raj.

Sony CD 222ES

W tym raju nie gra dobrze. Nie gra też bardzo dobrze. Nie gra nawet rewelacyjnie. Gra tak, że słuchając stajesz się jednością z muzyką. To jest iluminacja, o którą bardzo trudno w warunkach jakiegoś Show, nawet jeżeli sama prezentacja jest z takiego poziomu. Bo tam panuje inna atmosfera, w której trudno się skupić, a zanurzyć dogłębnie, to wcale. Lecz kiedy usiąść w dobrym miejscu, wówczas czasem da się i tam bodaj na chwilę wejść w muzykę zapominając o bożym świecie, albo przynajmniej rozpoznać, że przeniesiony w warunki domowe ten sprzęt byłyby takim spełnieniem. I to jest właśnie to, do czego tutaj się dąży i czego żaden forumowy malkontent obrzydzaniem, ani przekupny recenzent nie powinien nam zepsuć. Pod warunkiem wszelako, że postępować będziemy roztropnie i że na takie coś finansowo nas stać, oraz że mieć będziemy gdzie to ustawić i możliwość słuchania w spokoju. O to wszystko niestety niełatwo, tak więc audiofilska droga ku szczęściu płatkami róż nieusłana. W zamian można będzie zakosztować nie czego innego, jak samego tytułowego szczęścia, gdyż o ile tylko życie nie jest w danym momencie udręką, której ukoić niczym się nie da, wszelkie codzienne troski ustaną, przyćmione światem muzycznego piękna.

Muzyka jest narkotykiem dającym upojenie i zapomnienie, także ucieczkę w świat fantazji. Za tą jakościową granicą jest narkotykiem wszechwładnym, całkowicie zniewalającym. Uwalnia zarówno od zmagań z życiem, jak od swych odtwórczych niedociągnięć. A trzeba też nadmienić, że ta techniczna perfekcja na miarę całkowitego zatracenia ma istotną przewagę nad muzyką żywą; możemy się nią cieszyć w odosobnieniu i dokonywać własnych wyborów, co znacznie korzystniejsze od tkwienia na widowni, zdania na cudzy repertuar i narzuconych wykonawców. Jedynie muzyka samemu grana potrafi dawać więcej. Nie pozwólcie się przeto odwodzić od poszukiwań tak grającej aparatury, o ile tylko muzyka faktycznie ma na was narkotyczny wpływ i chcecie mu ulegać. Bo można oczywiście czas spędzać pożyteczniej, na przykład czegoś się ucząc, pytanie brzmi – czy warto? Bo choć napisałem na wstępie, że szczęścia nie da się narzucić siłą woli, to muzyka jest magicznym darem, który stan szczęścia przywołuje. A cóż jest ponad szczęście?