Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

  Brzmienie i słuchawkowe peregrynacje cd.

Wiem, wiem – z recenzji Dubiel Accoustic Euridice zaczęła nam się robić dyskusja wokół flagowców Staksa. To jednak nie moją jest winą, bo nie mając żadnego ze staksowskich wzmacniaczy nie mogę się odwołać do bezpośrednich porównań, a retrospektywne konstatacje są w audiofilizmie sprawą nader śliską. Nie bacząc na to odważę się napisać, że Euridice ma w sobie więcej życia, drajwu i przenikliwości. Głębiej wnika w nagrania i czyni je bardziej dynamicznymi, a co za tym idzie, bliższymi życia. W tej mierze jest jej bliżej do wzmacniacza Orfeusz niż do staksowskich energizerów, zwłaszcza tych ocieplających przekaz i temperujących soprany. Jednocześnie nie przejawia Euridice tendencji do przydawania dźwiękowi znacznej masy, toteż nie należy się spodziewać, że dostaniemy od niej całkiem inną niż dotychczasowe szkołę elektrostatycznego śpiewu. Bo mimo iż dodała modelowi SR-009 materialnego tworzywa, całościowy obraz wciąż wydaje się bardziej kruchy i delikatny niż masywny i ciężki. Od razu się zastrzegę, że nie chodzi tu o żaden brak basu, na co niektórzy strasznie są wyczuleni. Bas jest, jest zejście, nie ma obaw. Chodzi o całościowy obraz, a ten w wydaniu elektrostatów jest przede wszystkim subtelny, pełen gracji, rozwibrowanego powietrza, wyjątkowego pietyzmu dla szczegółów i nade wszystko tej ożywionej przestrzenności, o której tyle się nagadałem.

Naprzeciw tym walorom stanęli u mnie przedstawiciele szkoły ortodynamicznej i dynamicznej w osobach HiFiMAN HE-6 i AKG K1000 (które nie są jednak tak do końca ani słuchawkami, ani dynamicznymi).

Odnośnie słuchawek ortodynamicznych. Tu wchodzi w grę jedna rzecz zasadnicza. Jeżeli nie słuchacie na bardzo wysokich poziomach głośności, to one nie są dla Was, a w każdym razie elektrostaty są na pewno pierwszym wyborem i jedynie ci, którzy zdecydowanie wolą na obrazie muzycznym koherencję od niuansu i masywność od gracji, mogą się zastanawiać. Ale jeżeli lubicie słuchać bardzo głośno i na długich dystansach czasowych, to dużo bardziej potężny i zwalisty dźwięk ortodynamików z pewnością będzie lepszy. – Nie będzie tak eteryczny i drobiazgowy, ale w zamian porazi siłą ataku, a jest to atak potężną, nisko sunącą chmurą imponujących dźwięków, pozbawioną sopranowych piorunków i zacinania kropelkami szczegółów.

Z kolei u K1000 sprawa jest inna i trudniejsza. Ortodynamiki do ciężkiego rocka z pewnością nadają się lepiej, podobnie jak mniej nadają się do muzyki poważnej, aczkolwiek to „mniej” jest w tym wypadku bardzo małe i oparte głównie na głębi brzmienia oraz jego naturalności.

Dochodzimy tym samym do największego atutu K1000. Spośród wszystkich uczestników sporu one najgłośniej wydają się mówić:

– Patrzcie na mnie, tak właśnie powinien wyglądać dźwięk. To jest prawidłowa tonacja, właściwe ujęcie aspektów barwnych, należyte potraktowanie relacji przestrzennych.

Tego rodzaju chwalenie się budzi oczywiście irytację i można na to odpowiedzieć:

– Wy tam AKG nie bądźcie tacy przemądrzali, bo HE-6 mają dużo mocniejszy bas od was, a elektrostaty z ich bardziej kruchym i misternym dźwiękiem też się was wcale nie boją. W dodatku stara SR-Ω ma dużo milszy od was uśmiech, a Orfeusz to sami wiecie, co on całościowo potrafi. A jak wam tego nie dość, to sobie przypomnijcie Sony MDR-R10, z ich przestrzenią, przenikliwością i całościową maestrią, a się  wam odechce przechwałek i przed szereg przestaniecie się wpychać.

I wszystko to racja. Każdy ma swoje przewagi. W sumie to dobrze, aczkolwiek w przypadku Orfeusza, R-10, K1000 i SR-Omegi niedobrze, bo ich już nie ma. A tak w ogóle, to dajcie mi święty spokój z tymi porównaniami, bo wściec się od nich można. Chcecie, to jeszcze jedno Wam zrobię i na tym koniec.

Na trzech płytach – dwóch normalnych i jednej nienormalnej, bo przyrządzonej specjalnie dla słuchawek – porównamy oklaski i sprawdzimy, z którymi słuchawkami wrażenie bycia na koncertowej sali jest najsilniejsze.