Recenzja: Beyerdynamic A1

Z kartą Asus Xonar STX cd.

Dwóch NIemców na jednego Francuza

   Sięgnijmy teraz po coś od samego Beyerdynamica, a konkretnie po słuchawki Custom One Pro. Kurczę, ależ one są dobre i do tego za takie sympatyczne pieniądze. Aż szkoda je wciągać w porównania przed ich własną recenzją, ale co robić kiedy T1 są nieuchwytne. Może i ten ich regulowany bas ustawiony na max albo w pobliżu nie jest całkiem naturalny, ale słucha się bardzo miło. Najlepsze technicznie są jednak w położeniu neutralnym, kiedy żadne zniekształcenia nie występują. Grały te niedrogie Custom One Pro w tym samym przedziale jakościowym co słuchawki poprzednie, ale im z kolei Burson jednoznacznie bardziej się przysłużył, lepiej nasycając średnicę i równie dobrze śrubując soprany.

Znakomicie wypadły też AKG K701Q, kto wie czy nie lepiej na A1 niż Bursonie; tak bardziej konkretnie, zamaszyście i z lepszą widocznością tego co w tle, chociaż mniej gęsto, a przy tym  u obu przestrzennie i bogato. Czyżby te słuchawki swoim zwyczajem ożywały dopiero po kilkuset godzinach? Na to wygląda i na to wybrzmiewa.

Ogólnie biorąc spokojnie i bez ryzyka można zsumować, że na wszystkich dotychczasowych słuchawkach różnice między wzmacniaczami były bardzo nikłe i pozbawione wyraźnego akcentu poza wspomnianym przesunięciem tonacji, wyższej u Beyerdynamica a niższej u Bursona.

Udajmy się wreszcie do czegoś co posiada technologię Tesla, czyli Beyerdynamica T90.

Czarna owca? Bynajmniej!

One są bardziej rozdzielcze od poprzednich i wymagają jakiegoś kwadransa przyzwyczajenia, żeby zacząć czerpać z tego pełną przyjemność na trudniejszym materiale, takim archiwalnym, kiepsko-plikowym, albo źle nagranym. Pierwsze co natychmiast zwraca uwagę, to bezproblemowe przełamanie naprężenia ich membran przez własny wzmacniacz. Wiedzą sąsiedzi co w domu siedzi, zna Beyerdynamic własne słuchawki. Tu żadna podwyższona sztywność magnetyczna nie przejawia swej obecności, a potężne magnesy Tesla wprzęgnięte zostają w produkcję muzyki bez szemrania i ospałości. Zarazem nie można powiedzieć, żeby Burson jakoś w tym względzie odstawał. Przeciwnie i wbrew oczekiwaniom z T90 właśnie on zagrał nieco lepiej, bardziej bogato i piękniej, z bliższym pierwszym planem i bardziej bezpośrednim atakiem na słuchacza. Pamiętać tylko należy żeby ustawiać go na średnie wzmocnienie a nie minimalne, z którym jest dla T90 za słaby. To jednak nie zmienia faktu, że także znacznie tańszego A1 należy ocenić bardzo wysoko i uczciwie przed sobą przyznać, iż zagrał dużo powyżej zaniżonych cudzymi opiniami oczekiwań.