Recenzja: Ultrasone Signature Pro

Odsłuch cd.

Nie całkiem studio, ale…

Z odtwarzaczem  

   Na własnych systemowych śmieciach miałem do ustalenia dwie rzeczy: na ile są to dawne Ultrasone Edition9 oraz jak się te Signature Pro spisują w towarzystwie lampowego wzmacniacza.

Zacznijmy od sprawy pierwszej. – A więc na pewno nie jest to wierna kopia Edition9. To nawet w ogóle nie jest kopia, chociaż wiele cech pozostało analogicznych. Analogiczna jest przede wszystkim scena, chociaż ta z dziewiątek może była większa, ale niewykluczone, że jedynie inny ogólny charakter brzmienia wywoływał takie wrażenie. A ten charakter faktycznie był inny, choć nie diametralnie odmienny. Przede wszystkim E9 były bardziej neutralne tonacyjnie. Nie były ocieplone, a już na pewno nie w takim stopniu. Przez bardzo długi czas, niemal pół roku, były neutralne prawie do obrzydzenia, niemal jak woda destylowana. Potem się nieco podgrzały i zhumanizowały, ale z pewnością nie były tak wyczuwalnie ciepłe i słodkie. Były za to potężniejsze dynamicznie, bardziej nasycone barwą i bardziej eksponujące szczegóły. Ale, ciekawa rzecz, Signature Pro wydają się mieć bardziej otwartą górę. Ciągną soprany trochę wyżej; w każdym razie takie odniosłem wrażenie. U Edition9 w porównaniu z AKG K1000 i Audio-Technicą W5000 miało się poczucie nieznacznego ściągania sopranowych lejc, takiego nie do końca swobodnego sopranowego wzlotu, czego u Signature Pro nie ma, chociaż wysokie tony na pewno nie są tym na co kładą one nacisk. Tamto wrażenie ściągania nie było zbyt sympatyczne i nieco mnie irytowało, a u Signature Pro żadnej takiej irytacji nie dostrzegłem. Ta odmienność rzuciła mi się w uszy natychmiast kiedy tylko zacząłem słuchać i była czynnikiem zadowolenia. Z kolei bas u jednych i drugich okazuje się mocny, jednak u E9 było go jeszcze więcej i jeszcze bardziej był popisowy.

…Ultrasony i tak gadają, jak na profesjonalistę przystało.

W ogóle dźwięk Edition9 był bardziej dynamiczny i potężny. Jest taki utwór, fragment opery Vivaldiego Farnace, na którym zwykłem sprawdzać miarę potęgi brzmienia. Posługiwałem się nim wybierając pomiędzy Grado RS-1 a Ultrasonami E9 i posłużyłem tym razem, choć oczywiście nie na zasadzie bezpośredniego porównania. Nie ma jednak wątpliwości, że na Edition9 brzmiał bardziej realistycznie i potężniej. Wywierał wręcz piorunujące wrażenie. W nieco mniej rozwartej dynamicznie, cieplejszym światłem oświetlonej i mającej słodkawy posmak prezentacji Signature Pro były wprawdzie wyczuwalne elementy tamtej potęgi, ale nie było to aż tak spektakularne. Magnesy mają chyba słabsze, a może membrana nie jest tak elastyczna. Trudno powiedzieć. A może słuchawki są identyczne, a tylko ja się przez tych parę lat zestarzałem? Jednak na starość ludzie robią się zazwyczaj bardziej zgryźliwi i ostygli a nie ciepli i słodcy. Chyba, że to już ostatnie stadium radosnego zidiocenia popartego gorączką i cukrzycą. Cholera wie, sam siebie człowiek nie widzi a cukru nie badałem i termometr też gdzieś się zawieruszył. Byłbym przeto nawet skłonny wziąć to na siebie, gdyby inne słuchawki, a tych akurat mam sporo, też nie grały mniej słodko i ciepło od Signature Pro. Wyjątkowo są one sympatyczne i do łagodzenia rzeczy nerwowych oraz ocieplania zmarzniętych przeznaczone, co – rzecz bardzo istotna – czynią na bardzo wysokim pułapie jakościowym, podobnie jak na przykład wysokie katalogowo wzmacniacze i odtwarzacze Accuphase, albo niektóre (bo nie wszystkie) wzmacniacze lampowe.

Dochodzimy wraz z tymi wzmacniaczami do kwestii drugiej, czyli współpracy Ultrasone Signature Pro ze wzmacniaczem lampowym.

Ale z lampami może trochę wybrzydzać…

Są lampy i lampy. Jedne grają właśnie tak jak to zwykle się im przypisuje, czyli ciepło, zmysłowo, łagodnie i głęboko, inne dorzucają do tego jeszcze dużą dynamikę i świetną szczegółowość, a jeszcze inne brzmią całkiem jak tranzystory; bez żadnego ocieplania, słodzenia czy innego dźwiękowego czary-mary. Do tych pierwszych, sądząc po mym własnym wzmacniaczu (którego nie będę tu  charakteryzował, ale który na pewno nie gra jak tranzystor) Signature Pro pasują umiarkowanie. Oczywiście gdy ktoś lubi słodycz i lubi się pogrzać, będzie miał czego pragnie, ale sam lubię brzmienia bardziej zrównoważone. Nie stronię nawet od chłodnych i przenikliwych. Nie pasują one wprawdzie do wokalizy, ale w muzyce elektronicznej potrafią bardzo dobrze się sprawdzać, wrzucając słuchacza w arktyczne klimaty mroźnego bezkresu. W końcu cały kosmos jest głównie taki – mroźny i bezkresny. W każdym razie ten kosmos, który nas otacza aż po horyzont zdarzeń, bo z opisywaniem całego kosmosu trzeba być bardzo ostrożnym. A chłodnego bezkresu na tych Ultrasonach nie będzie, a już na pewno nie z przeciętną lampą. Być może z Virtusem ORT by był, ale tego nie mogę sprawdzić, bo już dawno na producenckie łono ten nietypowy lampowiec powrócił. Tak więc Signature Pro to słuchawki na nowe czasy, słuchawki doskonałe do komputerowych zastosowań i tranzystorowego stylu, a nie lampowego marudzenia zgrzybiałych audiofili z poprzedniej epoki. Nie oglądają się za siebie, tylko patrzą w przyszłość. A tą przyszłością tak czy inaczej jest komputer. Mały czy duży, stacjonarny czy przenośny, krzemowy czy germanowy, a może nawet kwantowy, ale na pewno komputer.