Topowe kable zasilające – porównanie

   O kablach pisałem już kilka wstępów, także jeden o zasilających, tak więc nie widzę powodu raz kolejny wprowadzać w tematykę. Ale że temat to wciąż kontrowersyjny, mimo iż ostatnimi czasy polemiki trochę przygasły, pozwolę sobie rzucić jedną uwagę. Otóż zanim przystąpiłem do porównań, zadzwoniłem do Zakładu Fizyki Ciała Stałego Uniwersytetu Jagiellońskiego i odbyłem rozmowę na temat ewentualnego wpływu na brzmienie przewodów zasilających z jednym z tamtejszych profesorów. Zacząłem od przedstawienia problematyki i wiążących się z nią wariacji cenowych, a także od pytania o stosunek do muzyki. Pan profesor okazał się miłośnikiem muzyki poważnej, a sam temat był mu, o dziwo, dobrze znany. Po konkrety związane z przewodzeniem prądu oraz jego jakością w różnych przewodach odesłał mnie wprawdzie do wydziałów elektroniki AGH i Politechniki Krakowskiej, jako że sam zajmuje się nadprzewodnictwem wysokotemperaturowym – a ta z kolei problematyka jeszcze do audiofilskiego sprzętowego repertuaru nie weszła – ale ze swej strony zauważył, że wpływ kabla zasilającego na brzmienie jest oczywisty i wiąże się z dwoma zagadnieniami: samą jakością przewodzenia, oraz przenikaniem zewnętrznych zakłóceń. Tak więc, wbrew opinii niektórych „znawców”, wpływ kabli zasilających na jakość odtwarzanej muzyki jest dla naukowców sprawą oczywistą, jak się mój rozmówca wyraził, a nie jakąś bzdurą.

Z wydziałami elektroniki już się wprawdzie skontaktowałem, ale że okres mamy noworoczno-karnawałowy, pora na spotkania i wywiady nie jest odpowiednia i ten temat musimy odłożyć do następnej okazji. Czas teraz przystąpić do konkretów i przedstawić uczestników porównań. Przedstawienie odbędzie się w kolejności alfabetycznej.

 Acoustic Zen Gargantua II

No i jest – kablowe Verdum na łamach HiFi Philosophy.

Wiele lat temu czytałem w polskiej prasie branżowej recenzję pierwszej wersji tego przewodu, która była tak entuzjastyczna, że już chyba bardziej nie można. Wynikało z niej, mówiąc rubasznie, że kto nie powiesił swego wzmacniacza na Gargantui, sam się powinien powiesić z rozpaczy. A zauważmy, że rubaszność i Gargantua to niemal synonimy, bowiem jest to imię rubasznego olbrzyma-sybaryty, bohatera średniowiecznych powiastek ludowych, uwiecznionego w skandalizującej powieści François Rabelais Gargantua i Pantaqruel. Słyszałem też prywatne o tym kablu opinie, a choć audiofile w rozmowach zwykli częściej krytykować niż chwalić, to jednak także prywatne na jego temat wypowiedzi były wielce pochlebne. Zwracano wprawdzie uwagę, że nie do końca jest neutralny, ale przyjemność słuchania niewątpliwie wzmaga. A słyszałem też takie, że jest najlepszy z najlepszych.

Co do samego przewodu. Kosztuje niemal siedem tysięcy za liczący 1,8 metra odcinek i nie jest najwyższym lecz drugim licząc od góry kablem zasilającym w ofercie amerykańskiego Acoustic Zen. Model wyższy i o jedną trzecią droższy to Acoustic Zen Absolute, a obiegowa opinia głosi, że siły rozkładają się w ten sposób, iż ten najwyższy – wykonany z cieńszych przewodów o przekroju 9AWG – ma przeznaczenie dla źródeł, podczas gdy Gargantua dla wzmacniaczy. Plus niewątpliwy to dla niego, bo właśnie przy wzmacniaczu będziemy testowali.

Przewód jest wymyślną plecionką o nazwie Constant Air Twist, sporządzoną ze specjalnej mieszanki miedzi i srebra o czystości 6N, mającej tajemniczą sygnaturę „Zero Crystal” i powierzchnię przekrojową 7AWG, czyli 3.665 mm². (Im mniejsza liczba przy AWG, tym średnica przekroju większa.) Kabel jest gruby, ale w miarę jeszcze giętki, tak więc da się go wygiąć, choć nie jest pod tym względem specjalnie uległy. Wtyki to Neotech o rodowanych stykach, a izolacja została podwojona i nosi oznaczenie TPO klasy CL3. Połączenie przewodów z wtykami zrealizowano za pomocą potężnych, śrubowo skręcanych obejm, pozwalających unikać degradacji sygnału związanej z lutowaniem albo niedostatkiem powierzchni stykowej, a sam producent kładzie szczególny nacisk na eliminację zakłóceń związanych z częstotliwością samego prądu, czyli w Europie dla pasma 50 Hz.

Acrolink 7N-PC9500

Polem bitwy będzie listwa zasilająca PowerBase HighEnd.

Oto najnowsze wcielenie topowego kabla zasilającego od japońskiego Acrolinka, poprzedzonego co do obecności rynkowej wywołującymi wokół siebie wiele szumu modelami 9100 i 9300. Nie brakuje opinii, że jest to godny ich spadkobierca, będący najlepszym kablem zasilającym na świecie, ale spośród tutaj testowanych jedynie Harmonix tak o sobie nie twierdzi, grzecznie ustępując miejsca własnej firmy modelowi szczytowemu. (O Gargantui niektórzy utrzymują, że jest lepszy niż szczytowy Acoustic Zen, a nie ulega wątpliwości, że jest lepszy dla wzmacniaczy.) Przewód PC-9500 wykonano z kabli miedzianych czystości 7N, określonych jako powstałe w uszlachetniającej technologii „stress-free” i we współpracy z Mitsubishi Cable Industries Ltd., z wykorzystaniem technologii kosmicznych i militarnych, w których firma ta się specjalizuje. Wtyk i gniazdo to najwyższe karbonowe Furutechy, a reszta pozostaje tajemnicą, jeśli nie liczyć ceny, która opiewa na 20 tys. PLN.

Harmonix X-DC350M2R

Testowany tu przewód Harmonixa, podobnie jak Gargantua, nie jest najwyższy tylko drugi w ofercie, ale od najwyższego modelu X-DC Studio Master „Million” dzieli go nie trzydzieści procent, ani nie tytułowy milion, tylko siedmiokrotność ceny. Harmonix „Million” jest bowiem chyba najdroższym kablem zasilającym na świecie (a przynajmniej o droższym nie słyszałem), kosztującym 39 tysięcy PLN za odcinek długości 1,5 metra, choć to i tak taniej niż jeszcze niedawno, jako że wszystkie przewody Harmonixa staniały ostatnio o ponad 20 procent, co jak na dzisiejsze czasy cen wędrujących nieustająco w górę, jest nader korzystną odmianą. Zarazem podobno jest ten „Million” kablem rewelacyjnym, bijącym wszystkie inne, jak utrzymywał pewien tester, ale osiągalnym w sensie pełnego okablowania systemu raczej jedynie dla miliarderów. Recenzowany X-DC350M2R ma się jednak także czym szczycić, albowiem jest używany w studio nagraniowym JVC, w którym powstają szeroko znane najwyższej jakości płyty XRCD. Stanowi owoc wieloletnich prac rozwojowych i najbardziej popularne kablowe dziecko japońskiej Combak Corporation, skupiającej sławne marki Harmonix i Reimyo.

Rozpiętość cenowa jest ogromna – od 5,5 tyś. złotych, do aż 31… Ale każdy z nich uchodzi za legendę w tym segmencie, więc szanse są wyrównane.

Kosztuje obecnie, po obniżce, 5650 PLN za 1,5 metra, a wykonany jest z miedzi beztlenowej (OFC) z użyciem rodowanych wtyków amerykańskiego Wattgate. Więcej o konstrukcji wewnętrznej ani sposobie izolacji się nie dowiemy, bo główny konstruktor i właściciel Combak Corporation – Pan Kazuo Kiuschi – nie zdradza swoich sekretów. Parodiując Szekspira można powiedzieć – reszta jest słuchaniem.

Shunyata Anakonda ZITRON

O wyniku starcia rozstrzygać będą niezawodne AKG K1000…

Amerykańska Shunyata to marka-supernowa, powstała stosunkowo niedawno, chociaż licząca już trzynaście wiosen. Ale przede wszystkim mająca wyjątkowo spektakularny debiut dzięki kondycjonerom Hydra, które momentalnie zawojowały rynek i zdobyły światową sławę. W dodatku sławę okrytą nimbem tajemniczości, jako że był w tych Hydrach odpowiedzialny za poprawę brzmienia tajemniczy, magiczny proszek kosmiczno-militarny, co niczym pył ze skrzydeł wróżki Dzyń w przygodach Piotrusia Pana umożliwiał czarodziejskie wzloty, tyle że w tym wypadku dźwięku. Wraz z ową mityczną Hydrą pojawiły się też kable sieciowe Anaconda, co w swych wężowych splotach podobnie czynić jęły prąd dla dźwięku bardziej przyjaznym, na czym poznało się wielu, tak więc są to teraz kable używane przez między innymi takie firmy jak Audio Research, Jeff Rowland, JM Lab oraz Wilson Audio, a także przez studia nagraniowe Sony Music, Philips i Lucasfilm.

Recenzowana tu Anakonda ZITRON to najnowsza, trzecia już, wersja sławnego pierwowzoru Helix Alpha, przy czym w odróżnieniu od Harmonixa producent nie szczędzi szczegółów technicznych. Dowiadujemy się zatem, że jest to przewód wykonany z miedzi o czystości CDA-101, czyli najszlachetniejszej spośród szlachetnych, a następnie całościowo poddany kriogenizacji. Najważniejsza jest jednak sama nowo opracowana technologia Zitron, pozwalająca rugować wewnętrzne interakcje pól magnetycznych oraz efekt naskórkowości, dzięki czemu sygnał pierwotny nie ulega żadnemu osłabieniu ani zakłócaniu. Jest to zatem coś w rodzaju próby uzyskania nadprzewodnictwa bez samego nadprzewodzenia, co dokonuje się dzięki tak zwanej geometrii VTX, dzięki której pola elektryczne i magnetyczne pochodzące od różnych warstw przewodzących nawzajem się znoszą, a o czym można poczytać szerzej na stronie producenta. Specyficzne są także wtyki Venom, produkowane na zamówienie i ekskluzywne dla marki Shunyata, pozbawione jakichkolwiek ferromagnetyków, gdyż w całości wykonane z z poliwęglanu i mające styki z litego mosiądzu pokrytego galwanicznie mieszanką rodu i srebra. Za wszystko to przychodzi dość słono zapłacić, ale i tak o ponad połowę mniej niż w niektórych innych przypadkach, jako że mierzący 1,8 metra odcinek Anacondy Zitron kosztuje 14 tysięcy PLN. O samym przewodzie trzeba jeszcze dodać, że jest gruby, jednak niezbyt ciężki, a przy tym elastyczny, dzięki czemu implementacja okazuje się łatwa. Uważać trzeba jedynie na sporą sprężystość, bo mocno odgięty potrafi przy wyjmowaniu wystrzelić.

Siltech Royal Signature Ruby Double Crown

…regulowane docelowym urządzeniem naszych wijących się oponentów – Twin-Headem Mark III.

Siltech Royal Double Crown to jak na razie najwyższy model kabla zasilającego holenderskiego Siltecha, chociaż zapowiadana jest już wyższa seria Triple Crown. Nazwę ma bezdyskusyjnie najdłuższą, a cenę spośród porównywanych najwyższą, bo za 1,5 metrowy odcinek przychodzi zapłacić 7233 euro, czyli licząc po kursie bieżącym 31 tysięcy PLN. Przewody także ma wyjątkowe, sporządzone ze stopu srebra ze złotem, przy czym srebra jest w nich o wiele więcej i ma ono strukturę krystaliczną przy czystości samego surowca aż 8N. Przewody są wielożyłowe, splatane i opatulone wyjątkowo grubą izolacją pochodzącą od Du Pont. Kilkanaście centymetrów przed obiema wtyczkami pojawiają się metalowe puszki, prawdopodobnie z magnezowego stopu, za którymi kabel staje się cieńszy i wpada do najwyższych spośród oferowanych, karbonowych wtyków Furutecha. Wyróżnikiem jest grubość, łącząca się, o dziwo, z dużą elastycznością, a także wyjątkowa ciężkość, każąca domyślać się sporej ilości tego srebra ze złotem.

Testy

Elektryzujące starcie czas zacząć!

   Piątka topowych kabli zasługiwała na szacunek w podejściu testowym, tak więc sięgnąłem po system odsłuchowy z tych maksymalistycznych. Wiele osób wyznaje pogląd, że test taki powinien się odbywać w oparciu o listwę a nie kondycjoner, a choć nie widzę powodu by się tego trzymać (po cóż w takim razie te kondycjonery?) sięgnąłem właśnie po listwę. Tak dla świętego spokoju, żeby nie było uwag, bo w końcu wszystko jedno i liczy się przede wszystkim sam kabel, a nie to co go poprzedza, byłe tylko to coś poprzedzające było odpowiedniej jakości i nie preferowało któregoś z zawodników. Listwa w tym wypadku była nie byle jaka, bo kosztująca 15 tysięcy, a produkowana na zlecenie i w dystrybucji krakowskiego Nautilusa. Zwie się Power Base High-End i frezowana jest z aluminiowego monolitu oraz kablowana wewnętrznie tymi samymi przewodami Acrolink 7N-PC9500, których przedstawiciel wziął udział w konkursie. Zaopatrzono ją także w najlepsze gniazda i wtyk Furutecha, a waży, bagatela, ponad pięć kilogramów i jeszcze posiada specjalną antywibracyjną podstawę od  Acoustic Revive. Jako toru odsłuchowego użyłem słuchawek AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis, napędzanych przez własny system wzmacniający, czyli znany do znudzenia wszystkim czytelnikom HiFi Philosophy przedwzmacniacz ASL Twin-Head Mark III i końcówkę mocy Croft Polestar1 (oba urządzenia gruntownie zmodernizowane), czemu służył za dawcę sygnału odtwarzacz Accuphase DP-700, postawiony nie tylko na stoliku Power Base, ale dodatkowo na platformie antywibracyjnej ROGOZ AUDIO  3RP1/BBS, co w przypadku słuchania na słuchawkach nie miało wprawdzie większego znaczenia, ale ładnie wyglądało, a w przyszłych odsłuchach głośnikowych przyda się z pewnością. Tor był zatem ten sam, poza źródłem i listwą, co w przypadku testu kabla zasilającego KBL Sound.

Trzymajmy się kolejności alfabetycznej, tak więc na pierwszy ogień rusza przewód od Acoustic Zen. Nim to jednak nastąpi, muszę się na początek poskarżyć. Strasznie dużo zachodu kosztowało zgromadzenie tej piątki, a właściwie szóstki, jako że listwa podpięta była do ściany także kablem Acrolink 7N-PC9500. Nie będę wchodził w szczegóły, ale efekt był taki, że wszyscy przebywali u mnie jednocześnie raptem przez jeden dzień. Okazuje się bowiem, że kable tego rodzaju są rozchwytywane, a z uwagi na cenę dystrybutorzy nie mają wielu. Tymczasem klienci często okablowują całe systemy i życzą sobie kilku egzemplarzy. W efekcie niektóre przewody przyjeżdżały i zaraz musiały wybywać, a potem, po powrocie, innych z kolei nie było. I trwała taka przepychanka dość długo, ale na koniec wszyscy się zeszli i jeden dzień raczyli przebywać. A to oznaczało odsłuch totalny, pod koniec którego zataczałem się ze zmęczenia. Ale co to czytelników obchodzi? Chciałeś, to masz. Obchodzi ich za to czym pospinany był sam system, bo przecież i on musiał mieć kable zasilające, a zapomniałem napisać. No więc Accuphase był podpięty kablem Shunyata Alpha Digital ZITRON, specjalnym dla źródeł cyfrowych, który muszę mocno pochwalić, ponieważ spisał się wyśmienicie. To kabel obiektywista, który skutecznie ujął znanemu z ciepłego grania odtwarzaczowi nadmiaru ciepła, a jego brzmienie uczynił wyjątkowo eleganckim i naturalnym, co przyjąłem z wielką satysfakcją. Croft natomiast podpięty został kablem Harmonix X-DC2-R AC, przede wszystkim dlatego, że ma ograniczony dystans pomiędzy gniazdem zasilającym a gniazdami interkonektów, tak więc największe wtyki się tam nie mieszczą. Trzeba będzie to kiedyś przerobić, ale ten kabel jest w porządku i na pewno nie psuł całości. Twin-Head był zaś głównym aktorem testów od strony sprzętu, jako że to jemu podpinane naprzemiennie były testowane przewody, tak więc w jego przypadku problem znalezienia kabla zasilającego nie istniał. Na koniec rzucę jeszcze, że wypadałoby też użyć jako punktu odniesienia zwykłego kabla komputerowego, ale to uczyniłem w teście KBL Sound, i kto chce poznać na temat tego rodzaju kabli moją opinię, powinien tam zajrzeć. A teraz zaczynajmy kablowe Verdun.

Acoustic Zen Gargantua II

Acoustic Zen Gargantua II

   No więc alfabetycznie, a zatem Gargantua, sprytnie poprzedzona nazwą firmy na A. To właśnie ten olbrzym-sybaryta sprawił, że test musiał się odbyć jednego dnia, bo ktoś zamówił aż cztery sztuki, wyczytawszy, że szczególnie pasują te kable do elektroniki T+A, którą też nabył. Trudno, jeden dzień też będzie dobry. Gorzej, gdyby żadnego nie było. Ktoś powie: Co za problem? W ten dzień trzeba było Gargantuę przerobić, a resztę sobie potem. Ale nie ma tak łatwo w recenzenckim świecie. Kolejnego dnia inne urządzenie musiało wejść na tapetę, bo też zawitało na chwilę, a do tego miało swoje nadzwyczajne wymogi, jako że wymaga specjalnego programowania. O tym będzie w teście następnym, a teraz, po gorzkich żalach, Gargantua.

W momencie gdy siadałem do odsłuchu, nie wiedziałem jeszcze, że na wszystko będę miał dzień jeden, i myślałem jak wyżej, że resztę sobie potem. A potem zamiast reszty zadzwonił telefon – i trach, zmiana planu. Ale rano jeszcze tego nie byłem świadom, tak więc odczekawszy aż się system rozgrzeje rozsiadłem się z Gargantuą. Piszę to tylko po to, by powiedzieć, że są trudności, ale jest i nagroda. Bo zasiadłem i się zasłuchałem. To naprawdę nieczęsto się zdarza, bo chociaż stale słucham czegoś ciekawego, to jednak co ciekawe, to ciekawe, a co niesamowite, to niesamowite. Jest taki moment przejścia, a w każdym razie sam go doświadczam. Moment dotarcia do niesamowitości, za której progiem pytania przestają być ważne i aż zmuszać do nich się trzeba. Bo tak gra, jak narkotyk. Człowiek znajduje się w innym świecie, samym dźwiękiem przeniesiony w inny wymiar. Nie tylko wymiar muzyki, ale wymiar całej obecności gdzie indziej. Obecności całkowitej, perfekcyjnej, spełnionej. No i to właśnie dopadło mnie tamtego poranka i parę godzin trzymało. A potem rozdzwonił się telefon i wytrzeźwiałem.

Jak gra Gargantua? Czy gra w ogóle? Czy taki kabel coś zmienia? Otóż zmienia kompletnie i potrafi przenieść od niechęci do całkowitego zapamiętania. Ale to potrafili wszyscy uczestnicy testu bez wyjątku, chociaż każdy w inny sposób. Bo powiedzmy od razu: nikt nie zawiódł, wszyscy spisali się znakomicie, a jednocześnie każdy zaprezentował co innego. Czasami te różnice były zasadnicze i natychmiast oczywiste, a czasami tego rodzaju, że chociaż słychać było odmienność, nie można było jej zdefiniować. A wówczas trzeba się długo wsłuchiwać, by oczywistość sensoryczna mogła zamienić się w językową i racjonalną. Ale o tym za chwilę, a teraz o własnościach samego Gargantui, który bardzo przewrotnie końcówkę ma żeńską, a naprawdę jest wielkim samcem.

Gargantua ma jedną rzecz absolutnie rewelacyjną, a w każdym razie miał taką w testującym systemie. Otóż sprawia, że wykonawcy zyskują temperaturę dokładnie 36,6 ºC. To się znakomicie wyczuwa. Pojawiający się ludzie są dokładnie tacy jak w życiu. Nie rozgorączkowani, ani nie wyziębieni, tylko tacy jak my sami. Kiedy się wsłuchać i im się przyjrzeć, jasne to jest i oczywiste. Ale i bez wsłuchiwania, z samego powierzchownego kontaktu z pominięciem racjonalizacji, odczuwa się tę naturalną obecność i przekłada się ona na rewelacyjny odbiór. Żaden z pozostałych kabli nie trafiał w temperaturę z taką dokładnością.

Prócz tego Gargantua świetnie nasyca muzykę barwą i substancją. Nie przesadza z tym, tylko także jest naturalna. Pierwszy plan stawia blisko, dźwięki czyni dużymi i dynamicznymi, a to wszystko co składa się na niuansowość i perfekcję techniczną wynosi na czysto high-endowe wyżyny. Z wielką satysfakcją przysłuchiwałem się oklaskom i sam miałem ochotę zaklaskać, bo rozbicie na dłonie i wizualizacja tych dłoni były na mistrzowskim poziomie. Ale największe wrażenie robił wokal. Żadna nowina, skoro zostało już powiedziane, że temperaturę ciała ustawiał ten kabel najdokładniej. A wraz z tym pojawiał się autentyzm, bo ani nie grzało kaloryferowym ciepłem, ani nie wiało od otwartego okna. W efekcie pojawiała się wyjątkowa obecność, a słuchacz czuł całym sobą, że to jest właśnie to, że tak wygląda ideał odtwórczy ludzkiej postaci. Wraz z tym odchodził na bok dylemat smutku i radości, tak często przeze mnie rozpatrywany. Nie było problemu z oddaniem jakiegoś nastroju, tylko dominował autentyzm. Bo tak utrafiona temperatura oznacza brak czegokolwiek pogłębiania. Ani smutek nie stawał się przesadnie smutny i do innych nastrojów się nie mieszał, ani radość nadmiernie egzaltowana, rażąca przesadą i psująca efekt nostalgii czy zadumy. Cały czas miało się przeświadczenie: Oto żywy człowiek i taką w tej chwili przejawia nastrojowość.

Jednocześnie kabel Gargantua bardzo jest zaangażowany, czy mówiąc dokładniej, jest taki system nim się posiłkujący. Nic tu nie ma z laboratoryjności, obiektywizacji, samych popisów technicznej dokładności. Wszystko jest ludzkie i po ludzku przekazane. Ma podmiotowy i uczuciowy charakter. A jednocześnie żadnej przesady, żadnej nadmiernej ekscytacji. Test normalnej mowy kabel zdał celująco.

Ponieważ od Gargantui zaczynałem słuchanie, mogłem się przy jego udziale przysłuchiwać zmianom zachodzącym w systemie podczas kolejnych godzin pracy lamp. Tu obserwacja jest taka, że w pierwszej godzinie było trochę za ciepło, tak więc dopiero z czasem ustala się ta idealna temperatura. Poza tym początkowo było w przekazie za mało powietrza. Saksofon wspaniale wibrował i miał piękną chropawość, a praca ustnika była pokazana na medal, ale sam podmuch miał nieco za mało właśnie dmuchania. I to się jednak z czasem zmieniło, co oczywiście odebrałem z wielką satysfakcją, bo właśnie na to czekałem i na to miałem nadzieję. Pojawiło się powietrze, i to w dużej ilości, a temperatura ustaliła w punkcie optimum.

Poza tym pasmo odwzorowywał Gargantua spójnie i bardzo szeroko; z popisowymi sopranami o naturalnej ostrości i piękną artykulacją przestrzeni wewnętrznej bębnów. No i przestrzeń. O niej to trzeba powiedzieć, że pierwszy plan był bliski, ale jednocześnie doskonale zachowana umiejętność ukazania jak dźwięki odchodzą i gubią się w dali. Inni potrafili ukazać lepszą holografię, ale samą dal i szeroki horyzont potrafił Gargantua odtwarzać bardzo dobrze. Poza tym przestrzeń ta była organiczna i spójna. Bardzo ożywiona i z zachodzeniem na siebie dźwięków a nie separowaniem źródeł. Pojawiała się na niej jednolita muzyka a nie muzyczne to tu, to tam. Wraz z osobowym charakterem tego wszystkiego tworzyło to fantastyczną całość, której nie sposób było się oprzeć. Chcę Gargantuę! Natychmiast! Ale że życie jest przekorne, ten kabel wybył jako pierwszy.

Acrolink 7N-PC9500

Acrolink 7N-PC9500

Z Acrolinkiem była przygoda. Zgodnie z alfabetem sięgnąłem po niego w następnej kolejności i zrazu pokazał diametralną inność. Chłodniejszy był, zdystansowany, gładki i perfekcyjny, a nade wszystko obojętny. Ale to się szybko zaczęło zmieniać, a wyczuwszy zmiany pozwoliłem mu pograć godzinę, wykonując w międzyczasie telefon do dystrybutora z pytaniem o wygrzanie. Bo z kolei Acrolink najdłużej kazał na siebie czekać, gdyż z jakichś odsłuchów wracał, a listwa dopiero powstawała. Okazało się, że grał już trochę, ale niewiele, tak więc trzeba to mieć na uwadze. Niewątpliwie z wszystkich uczestników porównań przebieg miał najmniejszy, a to na pewno nie było bez znaczenia. Ale czasu na grzanie nie było i godzina musiała wystarczyć. Nie wiem czy to wszystko ma związek z wygrzewaniem, czy też system musiał chwilę ograć się z nowym przewodem; faktem jest, że po godzinie Acrolink się przeistoczył, zastępując chłodnawą, gładką obojętność ciepłem i chropowatością. Powiedzmy dokładniej: on przede wszystkim gra gładko, dając poczucie wypolerowania dźwięku, ale jednocześnie, gdy trzeba, potrafi nadać teksturom bardzo wyraźnej chropowatości i jest to bardzo interesująca mieszanka, rzadko spotykana. Ów melanż gruzełkowatości i gładzi szczególnie jest miły w odbiorze i na duży plus go trzeba przypisać. Pod tym względem Gargantua jest bardziej jednolity i gdy go słuchać, nie myśli się o fakturze.

Kiedy już – nazwijmy to – Acrolink się rozegrał, jego przekaz do tego co prezentował uprzednio Gargantua bardzo się zbliżył, tak więc spore przeciwieństwo zamieniło się w spore podobieństwo. Temperatura okazała się bardzo zbliżona, podobne było operowanie światłem, choć u Acrolinka odrobinę bardziej było ono połyskliwe. Ale przez to wcale nie jaśniejsze, a z różnic dawał się zauważyć minimalnie dalszy u Acrolinka pierwszy plan, silniejsze akcentowanie tego co na planach dalszych i nieznacznie większa całościowa przestrzeń, głównie za sprawą tego właśnie mocniejszego akcentowania tła zdarzeń. Ale nie tylko. Acrolink jest odrobinę chłodniejszy; i już to wystarczyło, żeby głosy stały się mniej uczuciowo zaangażowane, a całościowa atmosfera nabrała cech plenerowych a nie klubowo-intymnych. Te same produkcje brzmiały bardziej jak w kościele albo teatrze, przemawiając z większego dystansu i przenosząc widza do większych wnętrz. Trochę to było całościowo podobne do różnic między nowym a starszym odtwarzaczem  flagowym Accuphase. Gargantua był jak DP-800, z jego ciepłym, bardziej swojskim klimatem, a Acrolink jak perfekcyjny DP-900.

Towarzyszyło temu to przejawiające się często poczucie wypolerowania dźwięku, a także śladowo większa rozdzielczość. Naprawdę śladowo, ale rozbicie na poszczególne dłonie i separacja klaszczących były u Acrolinka mocniejsze, a także ogólna separacja źródeł. U Gargantui dominowało poczucie koherencji i organiczna więź obejmująca całą scenę, a Acrolink bardziej źródła separował, mocniej ukazując między nimi dystans. Trzeba też pamiętać o jeszcze jednej różnicy. Gargantua to kabel tylko do wzmacniaczy, podczas gdy Acrolink jest kablem uniwersalnym, doskonale pasującym także do źródeł. I jeszcze jedno – Acrolink mocniej akcentował soprany i nieznacznie wyżej pod względem tonacji stawiał średnicę. Ale największa różnica dotyczyła relacji między pierwszym a drugim planem. Acrolink, tak samo jak na przykład Omegi Staxa, doskonale obrazował to co dalsze, czyniąc te dalekie zdarzenia większymi i bardziej czytelnymi. Nie skupiał się głównie na pierwszym planie, ale mocno akcentował też dalsze.

Generalizując opinię o tym kablu można powiedzieć, że w sposób bardzo udany łączy walory subiektywne z obiektywnymi. W porównaniu z nim Gargantua to przewód głównie subiektywny, stawiający na osobowy charakter muzyki i bezpośredni kontakt emocjonalny z odbiorcą. Acrolink też to potrafi, ale jednocześnie za sprawą większej separacji źródeł, większej podzielności uwagi w odniesieniu do dalszych i bliższych muzycznych planów, a także dzięki wygładzaniu dźwięków i śladowo, ale jednak większej rozdzielczości, daje często poczucie laboratoryjnej precyzji i boskiego oglądu. Jego przekaz nie jest wyłącznie osobisty, lecz posiada też akcent obiektywizującej perfekcji, która ma nie tylko ludzki ale i bardziej absolutyzujący wymiar. Jest w nim coś z pomnikowości czy matematycznej perfekcji, a nie tylko sama żywa muzyka i same emocje. Bywa namiętny, ale bywa także wyniosły. Pisząc to oczywiście przesadzam, używając za dużych słów. Ale to są w tych kierunkach idące różnice, a mniejszych słów na ich opisanie nie mam.

Z tym wszystkim okazał się Acrolink rewelacyjny do muzyki rockowej. Wspaniała rozdzielczość i separacja podnosiła jakość słabo zwykle nagranych rockowych płyt, a lekki uczuciowy indyferentyzm potęgował nastroje wrogości i buntu. Do tego bas-gigant (tak samo jak u Gargantui), a wyśrubowane soprany podkreślały gitarowe sola. Słuchałem i się nie mogłem oderwać. Taki rock mieć zawsze na zawołanie … Chcę Acrolinka!

Harmonix X-DC350M2R

Harmonix X-DC350MR2

   Harmonix i Gargantua to kable wyraźnie tańsze od reszty, a jednak nie ustępujące. Oba miały przy tym ten sam rys osobistego związku słuchającego z wykonawcami, podczas gdy wszystkie droższe wykazywały jednoczesną tendencję do obiektywizacji. Czy coś takiego pojawia się wraz z bardziej oczyszczoną miedzią i srebrem, tego nie wiem, ale na podstawie tych akurat porównań można się kusić o taki wniosek. Bowiem Harmonix znów stawiał na osobisty kontakt i emocjonalną bezpośredniość. Kabel jest świetny i zdecydowanie lepszy od swego tańszego brata, tego wpiętego w Crofta. Tak więc jeżeli ktoś rozważa zakup tego lub tego, dywagując cenowe różnice, to moim zdaniem warto wykosztować się na droższego Harmonixa.

O samym kablu można powiedzieć, że wraz z nim wracamy do gorącej atmosfery i bezpośredniej bliskości. Z porównywanych był najcieplejszy. Ale jakże przyjemnie. Bo nie tylko ciepły, a czasami nawet gorący, jakby rozpalała go żądza, ale także znakomity ogólnie. Samo  ciepło jest bowiem puste emocjonalnie; i kiedy zostaje tylko ono, staje się okropnie. Jak ciepła woda – nie nadaje się to do picia. Trzeba być naprawdę spragnionym, żeby się za nią brać, bo żadna z tego nie wynika przyjemność poza samym fizjologicznym gaszeniem pragnienia albo żądzy słuchania muzyki. Można te pragnienia takim pustym ciepłem gasić, kiedy nic innego nie pozostaje pod ręką, ale kiedy jest wybór, odrzuca się te opcje w pierwszej kolejności. Bo nawet czysta woda jest dużo przyjemniejsza, gdy chłodna. No chyba, że kogoś zagnało akurat pod biegun. Ale nie rozmawiamy tu przecież o wodnistej muzyce, tylko o winach z najlepszych apelacji, bo po to są te kable za wiele tysięcy, by bukiet był przebogaty oraz smakowo pełny. I taki bukiet od Harmonixa dostajemy. Nie tylko samo ciepło, ale także bogactwo i esencję.

Że świetny to kabel, słychać momentalnie, i nie ma co do tego cienia wątpliwości. Dalekie plany nie są wprawdzie tak dalekie jak na Acrolinku, ale wciąż bardzo czytelne i z dobrą perspektywą. Nie ma śladu tendencji do obiektywizacji i zobojętnienia. Jest wyłącznie ciepło i zaangażowanie. A także podobna jak u Gargantui koherencja dźwięków, bardziej ciągnąca je ku sobie niż rozsuwająca źródła. Przy tym bas znów potężnie wyrażony, soprany strzeliste i przestrzenne, a cała tonacja osadzona na mocnej, wyeksponowanej i przyjemnie ciepłej średnicy. Jednocześnie znów fantastyczna rozdzielczość; o włos tylko słabsza niż u Acoustic Zen, a więc zgodnie z prawem przechodzenia, słabsza też niż u Acrolinka, ale to wszystko bliżej niż dalej granicy percepcji. Naprawdę mocno się trzeba skupić i uważnie wsłuchiwać, by wyłapać jakiekolwiek pod tym względem różnice. Za to słychać od razu, że rozdzielczość jest w wypadku każdego z tych kabli popisowa, choć faktycznie najlepsza u Acrolinka. W słuchaniu innym niż badawcze się na to jednak nie zwróci uwagi. Widać tylko będzie, że Acrolink bardziej eksponuje to co dalsze i odsuwa od siebie źródła. Czuć też będzie, że ma minimalnie niższą temperaturę niż Gargantua i wyraźnie niższą niż Harmonix. Ale wcale nie zimną. Ani trochę. Pół może stopnia niższą niż idealnie trafiający w punkt Acoustic Zen. Poza tym Acrolink był za mało grany, więc nie wiadomo jak jest z nim w stanie ostatecznym. Może jest nawet gorący?

Gdy zaś chodzi o Harmonixa, to dominantą jest ciepło i atmosfera przyjaźni: Gorące klimaty, namiętne wokalistki, wir, żywioł, złociste połyski trąbek. W efekcie świetny jazz i świetna muzyka rozrywkowa. Zarazem bez słodzenia. Żadne tam ciasteczka. Muzyka jest przejrzysta, a dźwięki nie z cukrowej waty. Tyle że sama atmosfera gorąca, przy zachowaniu wszystkich atrybutów high-endu. Ze znakomitą umiejętnością łączenia delikatności z potęgą, jako że dobre wypełnienie i dociążone dźwięki nie stoją tu w żadnej sprzeczności z budowaniem delikatnych kobiecych głosów czy misternych dzwoneczków. Nic a nic najtańszy z porównywanych nie ustąpił pola. Miał tylko swój styl. Jak wszyscy pozostali. Także jego bardzo będzie szkoda, kiedy odjedzie. No a stosunek jakości do ceny miał najlepszy ze wszystkich. Nie da się ukryć.

Shunyata Anaconda ZITRON

Shunyata Research Anaconda ZITRON

   Jak chodzi o style, nikt nie zaznaczył swojego mocniej niż Anaconda. Ten kabel wiedzie w inny muzyczny świat. A wiedzie zawiłą ścieżką, łącząc na swoisty sposób style pozostałych i dorzucając własną osobowość. Od Gargantui okazał się minimalnie chłodniejszy, może o ćwierć stopnia, i z bliskim pierwszym planem jak u Harmonixa, a wielką sceną jak u Acrolinka. Pod innymi względami też był podobny do Acrolinka, bo też pokazywał gładkość i pomnikowość, biorące się z technicznej perfekcji. Jednocześnie był gładki, w miarę ciepły i obiektywny. Od siebie natomiast wrzucał w to wszystko przede wszystkim rozdzielczość. Tę miał najlepszą ze wszystkich, choć znów to nie była różnica makroskopowa, a poza tym w części biorąca się z separacji źródeł. Bo odwrotnie niż Acoustic Zen i Harmonix, a podobnie jak Acrolink, odsuwała Anaconda od siebie źródła dźwięku, co oczywiście czyniło obraz bardziej czytelnym. Tym jednak wszystkiego nie da się wytłumaczyć, bo pokazała też pewne dźwiękowe ślady – zarówno w liniach melodyki jak i tłach – których u innych po prostu nie było. Tak jakby paletę szarości miała minimalnie bogatszą, a pewne ślady bitowe umiała najlepiej przetworzyć w muzykę. I znów to było bardzo nieznaczne, ale kiedy się wsłuchiwać i dobierać odpowiednie fragmenty, można było coś takiego wyłapać. Lecz nie to chyba było  najważniejsze. Najważniejsza była całościowa atmosfera, a ta miała silny akcent niesamowitości. Coś było w muzyce zorganizowanej elektrycznie tym kablem, co kazało odbierać ją jako niezwykłą. Po części z tej rozdzielczości, po części z tła najbogatszego w odcienie, a po części może największej z tego, że podobnie jak Acrolink potrafi Anaconda to tło uczynić spokojnym. Ono się u niej nie mrowi, nie ma futra jak u Gargantui i Harmonixa, tylko jest niczym tafla rtęci gładkie, a zarazem otchłanne.

Niesamowity w sumie kabel, najgłębiej przenikający w nagrania, choć trochę nieludzki w swojej perfekcji. Nie stwarza wrażenia przyjaźni na wzór Harmonixa, ani nie oddaje personalizacji z taką naturalnością jak Gargantua, a jednocześnie wsysa słuchacza z hipnotyczną siłą. Aż się nie można oderwać, takie się budzą fascynacje i tak ten spokój połączony z perfekcją jest działający. Anaconda to nie jest wąż jadowity, co hipnotyzuje wzrokiem, ale coś z wężowej natury niewątpliwie zostało mu dane. Nie można się wyzwolić z jego muzycznych oplotów, taką ma moc działania. Odrealnioną w swej doskonałości, nadludzko doskonałą, a jednak w mierze chęci słuchania nieprzezwyciężoną. To wytrawny dyktator, niepostrzeżenie odbierający wolność. Acrolink też ma tę moc, ale poczucie niesamowitości jest u niego słabsze, bo bliżej mu do normalności, charakterystycznej dla Harmonixa i Acoustic Zena. Także z Acrolinkiem czuć gładź, super rozdzielczość i uspokojenie tła, stającego się przepastną taflą, ale chropawe ciepło i ludzkie ułomności przejawiają się z nim częściej.

Na bazie tego wszystkiego można dokonać rozdzielenia, o którym już wspominałem. Anaconda i Acrolink są bardziej skupione na oddaniu przestrzeni i przejrzystości, a Harmonix i Acoustic Zen na samych wykonawcach, zwłaszcza na wokalistach. Na ich materializacji i poczuciu obecności, a nie przestrzeni, w której się znajdują. Harmonix i Acoustic Zen są też cieplejsze, a tamte nieznacznie chłodniejsze, grające poprzez medium, a tym samym bardziej zdystansowane, oddając piękno o formie w większym stopniu transcendentnej i absolutnej, a nie głównie subiektywnej i interpersonalnej. To i to ma swoje zalety, jedne i drugie nastroje budzą zachwyt. Nie ma mowy o ustalaniu wyższości. Jedni bardziej są boscy i katedralni, drudzy ludzcy i bezpośredni. A jaki rodzaj prezentacji wolimy, to inna sprawa. Sam mam upodobanie do obu, tak więc tym bardziej nikogo nie będę wskazywał. Poza tym cały czas mówimy o sytuacji w pojedynczym systemie; bardzo dobrym, nawet wybitnym, ale z pewnością nie pretendującym do omnipotencji wyrokującej. Sama zaś Anaconda jest po prostu niesamowita. Siła spokoju, spokój perfekcji i mistyka transcendencji. Kosmos. Kabel dla filozofów, a więc znowu coś dla mnie, choć próbowana w innych systemach potrafiła grać ciepło i przyjaźnie. Nie da się jej rozgryźć. To kabel zagadka. Kiedy poproszą o zwrot, powiem, że już odesłałem. A nuż się nie połapią?

Siltech Royal Signature Ruby Double Crown

Siltech Royal Signature Ruby Double Crown

   Siltech gra we własnej lidze, bowiem nawet od Acrolinka o jedną trzecią jest droższy. A gra tam na swój sposób, nie tak bardzo swoisty jak Anaconda, ale też specyficzny w łączeniu cech. Nie wygasza tła, tylko pozostawia jego mrowienie, czyniąc szum dobrze słyszalnym, a jednocześnie jest ciepły, ówdzie chropawy, ówdzie gładki, jak również zawiesisty i gęsty. Pokazuje w równym stopniu wykonawców co otaczającą ich przestrzeń, nie wpychając ich w tę przestrzeń z taką siłą i nie tracąc tym samym z oczu; czyli mówiąc ogólnie, perfekcyjnie realizuje relacje słuchacz-wykonawca-przestrzeń.  Osoby zawieszone w jego przestrzeni wciąż pozostają indywidualnościami, nie tracąc charakteru na rzecz depersonalizacji w wielkich kubaturach. To pożyteczna umiejętność, pozwalająca łączyć obszerność z bezpośrednim kontaktem.

W całościowym odbiorze daje się jednak Siltech odczuć przede wszystkim jako ciepły, gładki w sensie gładkości samych dźwięków i intymny, wszakże najsilniejszą z jego cech jest holografia. Trójwymiarowy obraz sceny należy tutaj do podstawowych przymiotów i pod tym względem był na pewno najlepszy ze wszystkich. Zarazem zaznaczyła się rzecz dla mnie zaskakująca. Mam ten kabel u siebie od dość dawna i pamiętam go z innych konfiguracji jako nie tylko holograficzny, ale także wyjątkowo wydatny obszarowo, to znaczy nie tylko budujący popisową wieloplanowość, ale także wielki i nieograniczony areał dźwięku. Tymczasem w zestawie testującym holografia została w całej rozciągłości podtrzymana, natomiast brak było odchodzenia dźwięków w dal nieskończoną. Nawet Gargantua miała taką ekstensję, a u Siltecha nie była ona widoczna. Dźwięki zamykały się na dużym obszarze; naprawdę ogromnym, ale skończonym. Widać tak akurat to wygląda we współpracy z Twin-Head. Być może wystarczyłoby zmienić któryś interkonekt, ale na to nie było czasu.

Inna jeszcze rzecz się przejawiła. Otóż dźwięk był wyjątkowo dociążony i barwny. Aż po krawędź przesady. Acrolink całościowo był ciemniejszy, ale z lżejszym dźwiękiem i wyższą tonacją. Mocniej też ciągnął soprany, a przy okazji średnicę także tonacyjnie podwyższał. Nie były to istotne różnice, ale też i nie z samych granic percepcji. Siltech grał nieco niżej i średnicę miał mocniej dociążoną, a światło jaśniejsze. To światło u niego jest pastelowe i bardzo przyjemne, a kolory na które pada wyjątkową gęste i chyba bardziej pasujące do lamp innych niż triody 45ʼ. Prędzej do 300B albo EL-34 i tranzystorów. Trzeba jednak podkreślić, że kolorystykę miał Siltech z porównywanych najgłębszą, co ładnie komponowało się z tym jego jasnym światłem. Przy czym jasnym w sensie jaśniejszym niż u Acrolinka czy Anacondy, ale w żadnym razie za jasnym czy natarczywym. To było przejrzyste światło jasnego dnia, padające na wyjątkowo głębokie barwy. Z lampami 45ʼ aż za głębokie, a przez to trochę przyciężkie, w każdym razie na tle porównań. Acrolink miał samą atmosferę ciemniejszą, a kolory mniej nasycone i wyższą tonację, co budowało inny nastrój. Bardziej żywy i migotliwy, a jednocześnie dwuznaczny tym przyciemnieniem ogólnym i mniej nasyconymi barwami. Przeciwstawny, jak się okazuje, do Siltecha, operującego na odwrót – jasnym światłem i ciemniejszą barwą.

Z tym wszystkim wydawał się Siltech najmniej pasujący do testowego urządzenia, a ściślej wszystkich trzech testujących urządzeń, bo nie tylko triody Emission Labs 45ʼ w Twin-Head, ale też Telefunkeny ECC801S w Crofcie, jak również odtwarzacz Accuphase, to wybitni koloryści, także operujący głębokimi barwami. Trochę tego stawało się w efekcie nadto, do czego zapewne szło by prędko przywyknąć, a wówczas inni wydaliby się zbyt mało nasyceni, ale piszemy jak było w samych testach, a nie jak w domysłach. Warto jednak pamiętać, że gdy pojawiają się w torze kłopoty z mocą barw i dociążeniem dźwięku, a chcemy by jednocześnie nie stało się mroczno, Siltech będzie najlepszym wyborem. To oczywiście rada dla milionerów, bo tylko do nich jest kierowany. Poza tym generuje świetną przestrzeń i holografię, co przy wielu okazjach miałem przyjemność podziwiać, tak więc i pod tymi względami powinien okazać się pomocny. A całościowo znów okazuje się perfekcyjny na swój jedyny taki sposób, który wiele razy przy różnych sprzętowych okazjach potrafił dźwigać systemy na zdecydowanie wyższy poziom. Ta jego holografia naprawdę jest popisowa, a umiejętność zachowania osobowości przez wykonawców osadzonych w wielkich przestrzeniach lepsza niż u wszystkich pozostałych.

Podsumowanie

   Kto jeszcze nie opadł z sił i ma chęć czytać podsumowanie, może się raz jeszcze dowiedzieć, że wszystkie kable, niezależnie od w wielokrotność idących różnic cenowych, spisały się znakomicie i nikt ani trochę nie rozczarował. Jednocześnie ich przewaga nad takimi kosztującymi od tysiąca do czterech była bezdyskusyjna, a mam takich trochę i nieraz mogłem porównywać. Nie ulega przeto wątpliwości, że jeśli tylko kogoś stać, inwestycja w kable zasilające odpłaci się lepszym dźwiękiem. Drastycznie nieraz lepszym, bo różnice potrafią szokować. Długo powstrzymywałem się od opinii na temat wpływu kabli zasilających na brzmienie, nie prowadząc w tym zakresie żadnych badań, ale obecnie mam pewność, że świat z dobrym przewodem zasilającym jest zdecydowanie piękniejszy. Zarazem nie jest tak, że kupić można pierwszy lepszy, by po prostu lepiej zagrało. Lepiej będzie zapewne, ale wytrawnego audiofila nie zwalnia to z obowiązku odsłuchowych porównań w poszukiwaniu optimum. Bowiem niezależnie od ogólnej lepszości różnią się wysokiej klasy przewody zasilające między sobą nieraz bardzo znacznie i każdy wyznacza inne pole popisu. Nie podejmuję się przy tym ocenić, jak bardzo różne efekty potrafią dawać te same z nich przy podpinaniu do różnych urządzeń, ale przypadki Siltecha i Anacondy pokazują, że potrafią w tym względzie niemało. Tak więc paleta możliwych zachowań jest ogromna, a znalezienie prawdziwego optimum w tym stanie rzeczy niemożliwe. To jednak żadna nowość, bo tak jest w przypadku wszystkich składników toru. Boski opiekun audiofilizmu – Apollon, Orfeusz, a może Mitra – wie zapewne, który z możliwych zestawów audio odtwarza najwierniej muzykę, ale my tego wiedzieć nie możemy. Możemy jednak wiedzieć, który z będących w naszym zasięgu wydaje się grać naprawdę dobrze i takiego powinniśmy szukać. Oczywiście pod swój gust, bo on tu jest najważniejszy.

Chciałem jeszcze zwrócić na koniec uwagę na kwestię techniczną, a właściwie językową. Otóż prosiłbym brać pod uwagę, że wszelkie takie jak te tutaj opisy kładą z konieczności nacisk na uwypuklanie różnic, podczas gdy w słuchaniu różnice te przeważnie okażą się mniejsze niż wynikałoby z tekstu. Trudno jednak w każdym zdaniu wracać do tego, że różnice są małe. Odmienności pomiędzy kablami zwykle były licząc zwykł miarą niewielkie, a przynajmniej większość z nich, choć czasami faktycznie okazywały się duże. Nie ma jednak sensu na bieżąco w kółko tego powtarzać, ale proszę o tym pamiętać.

Dorzucić też muszę słowo o cenach. Te wymienione w teście, skutkiem ostatnich zawirowań kursowych, uległy niestety dezaktualizacji i jak to przy takich okazjach zwykle bywa, poszły w górę. Nie jestem w tej chwili w stanie podać który kabel o ile zdrożał, tak więc zostawiam stare ceny jako punkt odniesienia i wyznacznik relacji. O nowe trzeba pytać dystrybutorów.

Sprzęt do testu dostarczyły firmy: Eter Audio, Audiofast, Moje Audio, oraz Chillout Studio.

System:

• Źródło: Accuphase DP-700.
• Przedwzmacniacz: ASL Twin-Head Mark III.
• Końcówka mocy: Croft Polestar1.
• Słuchawki: AKG K1000 (kabel Entreq Atlantis).
• Interkonekty: Crystal Cable Absolute Dream, TaraLabs Air1.
• Listwa: Power Base High-End, zasilana kablem Acrolink 7N-PC9500.
• Kable zasilające w teście: Acoustic Zen Gargantua II, Acrolink 7N-PC9500, Shunyata Anaconda ZITRON, Harmonix X-DC350M2R, Siltech Royal Signature Ruby Double Crown.
• Kable zasilające dla urządzeń: Shunyata Alpha Digital ZITRON (Accuphase), Harmonix X-DC2-R AC (Croft).