Recenzja: System Accuphase – Avantgarde Acoustic

Brzmienie

Accuphase DP-900/DC-901 SACD

   Powinienem zacząć, że rzucony zostałem na kolana, niczego podobnego nigdy nie słyszałem i dumny jestem, że coś takiego miałem w swoim domu, ale tak nie zacznę. Nie przez złą wolę, złośliwość, albo chęć popisu. Zwyczajnie tak nie było, tylko jak zwykle swoje należało odrobić, przeboleć i wypróbować. Jednocześnie miałem w pamięci znakomity występ tub Avantgarda na Audio Show, stanowiący wyzwanie i punkt odniesienia dla brzmienia jakiego poszukiwałem.

Accuphase C-3800

Głośniki mają masę możliwych ustawień sekcji aktywnej i jak zawsze masę możliwości lokalizowania w pokoju, a monobloki i przedwzmacniacz też można różnie ustawiać w sensie poziomu »gain«. Solidnie się przy tym napracowałem i nie obyło się nawet bez telefonu do Niemiec z zapytaniem o najlepsze nastawy głośników. Skłamałbym gdybym nie przyznał, że ostatecznie postawiłem na swoim, to znaczy filtr ustawiłem na »mid« a nie »low«, a same głośniki na bazie około dwóch metrów, a nie, jak zalecał producent, najszerszej. Siadałem na koniec od nich w odległości około trzech metrów, mając za sobą jeszcze dwa wolne metry pomieszczenia, a z kolei one miały po metrze z okładem od tyłu i boku do ściany. Tak mi to najlepiej zagrało, choć pewnie mając to wszystko na stałe wiele dałoby się jeszcze odkryć i ulepszyć.

Accuphase A-200

Można teraz zapytać, dlaczego właśnie tak, a nie inaczej? W imię jakich racji? Odpowiedź będzie trzykierunkowa. Raz – w imię realizmu. Długo się nawalczyłem by dźwięk nie rozpraszał się w całym pomieszczeniu na kształt muzycznego dymu wszędzie jednakowo prawie obecnego, tylko przybrał formę wyraźnie ukształtowanej sceny o dobrze określonych źródłach i wyważonych proporcjach. Druga rzecz, to przydanie temu wszystkiemu magii, bo realizm realizmem, a magia być musi. Za takie pieniądze? W moim domu? Magii być by nie miało? Dobre sobie.

Avangarde Duo Grosso

W tym wypadku brała się ona z lokalizacji sceny za linią głośników, bo taką lokalizację najbardziej lubię i taka robi, przynajmniej na mnie, największe wrażenie, a także z samej formy dźwięku, o czym za chwilę. Trzecia sprawa, to bezpośredniość uczestnictwa emocjonalnego. Poszukiwałem ustawienia, które najsilniej i najbardziej bezpośrednio by do mnie przemówiło, znosząc dystans między wykonawcami a słuchaczem, jak to ma miejsce kiedy się słucha na słuchawkach. Wszystkie te rzeczy ostatecznie naprawdę dobrze się udały i wyszedłem ze starcia z systemem bardzo zadowolony, chociaż po drodze, przyznać muszę, miewałem chwile zwątpienia i już byłem gotów brać za dobrą monetę opinie, według których głośniki tubowe muszą grać inaczej, to znaczy bardziej rozproszeniowo, służąc nie tyle do audiofilskiego słuchania o precyzyjnych konturach i doskonale zdefiniowanej formie scenicznej, tylko do ogólnego nagłaśniania pomieszczeń, najlepiej takich bardzo dużych, gdzie wszystko się miksuje i zlewa jak w dalszych rządach filharmonii. To drugie niewątpliwie też potrafią i bez wątpienia przychodzi im to łatwiej, ale to pierwsze również da się z nich wycisnąć, chociaż o to jest trudniej. Ponieważ na Audio Show siedziałem w jednym z pierwszych rzędów, z góry wiedziałem, że od głośników tubowych można więcej wymagać i uzyskać efekt ciekawszy od rozproszonego, a przy tym swoisty względem normalnych, czyli nietubowych głośników.