Recenzja: Westone 4

  Brzmienie cd.

   Te słuchawki grają wspaniale i składają się na to prawie same znakomite rzeczy. Fantastyczny realizm, nie gorszy drajw, perfekcyjne uchwycenie tonacji i znakomita, choć mająca ograniczenia organizacja tej ich wewnętrznej sceny. Gra to na tyle dobrze, że zupełnie nie odczuwa się potrzeby analizowania dźwięku i ustalania jego słabości, bo muzyka ogarnia nas momentalnie, wsysając w siebie bez reszty i nie dając nadziei na uwolnienie. Wyjątkowa to ulga po wielodniowych zmaganiach z głośnikami i walce o ich właściwe brzmienie. Faktem jest, że byli u mnie goście i podziwiali jak też te głośniki wspaniale grają, ale co się napracowałem, to moje. A tu wspaniałość mamy za friko i od ręki. Spinasz DP-900 z Twin-Head, zakładacz Westonom przejściówkę na duży jack i lądujesz w audiofilskim niebie. Nie na koncertowej widowni wprawdzie, ale ile można przesiadywać na koncertach i czy zawsze jest to najlepsze miejsce do percypowania muzyki? Moim zdaniem ani, ani, bo na przykład stanie pomiędzy członkami Led Zeppelin dzięki HiFiMAN’om HE-6, albo nieziemska wibracja Staksów SR-009 dają przeżycia wcale nie mniejszego kalibru, choć oczywiście w pełni koncertowej aury nawet AKG K1000 nie wyczarują, chyba że na płycie nagranej systemem sztucznej głowy, ale takich płyt nie ma.

W sumie bez sensu jest o to się spierać, a recenzent może i tak wyrazić jedynie własne odczucia. W ramach tych odczuć muszę przyznać, iż mimo bardzo niesprzyjających okoliczności słuchawki Westone4 mnie oczarowały. Tyle mam droższych pod ręką, dwa systemy głośnikowe na zawołanie, a jednak oczarowały. I jeszcze na dodatek zrodziły niepokój. Bo jeśli one tak dobrze grają, to jak grają te jeszcze lepsze, te customowe? To musi być naprawdę wielka słuchawkowa przygoda, o ile ma się odpowiedni system.

Wracając do naszych Westone4. Posiadają one ten sam dar co AKG K1000. Już pierwsza sekunda wypełnia nas przekonaniem, że tak grać właśnie powinno. Nie czuć aranżacji, własnych pomysłów na brzmienie, jakiegokolwiek braku, umowności czy odstępstwa. Po prostu inkorporowani zostajemy w muzykę i tylko to się liczy, tylko to widać, tylko tym żyjesz. Puściłem płytę The Dark Side of the Moon, ale tym razem nie tylko z potrzeby sprawdzenia szczegółowość. Puściłem dlatego, że jej nie lubię. Nie chodzi o to, że nie lubię muzyki, chociaż i za nią nie przepadam. Już jako nastolatek nie bardzo rozumiałem o co jest w jej przypadku tyle krzyku i dlaczego taka niby jest wspaniała. Doceniam oczywiście sztukę muzyczną Pink Floyd, ale już pierwsza ich płyta, The Piper at the Gates of Dawn, podobała mi się bardziej, a nieco zbyt jak dla mnie rozrywkowy, popisowy i luzacki styl The Dark Side mniej do mnie przemawia. Ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że płyta zrealizowana jest marnie, a w każdym razie w taki sposób, że ciężko wydobyć jej artyzm w pełnym wymiarze i bardzo rzadko się to udaje, a zawsze jest to wina aparatury. W efekcie nie chce mi się tego słuchać a poprzez to jeszcze bardziej tej płyty nie lubię. Dlatego sięgnąłem po nią z Westonami. Tak, to są naprawdę świetne słuchawki. Nie dobre w sensie technicznym, aranżacyjnym, przestrzennym czy jakimś tam. One są dobre ogólnie. Obdarowują muzyką. Nie dobrą muzyką, świetną muzyką, elegancką muzyką, ciekawą muzyką, jakąś tam jeszcze muzyką. Muzyką po prostu. Puszczasz i masz. Masz nawet The Dark Side. I nie musisz się wtedy zastanawiać, czy to gra dobrze, czy coś trzeba zmienić, a tamte, te wiecie, to grały jeszcze lepiej, bo…