Recenzja: Westone 4

Brzmienie cd.

   Siadam w fotelu naprzeciw Avantgardów, a naprzeciw mnie, jakieś trzy, cztery metry, staje Ewa Demarczyk, bo jej płytą koncertową podmieniłem Dire Straits. Staje nieco powyżej, na estradzie, trochę po lewej i śpiewa. Jestem na koncercie, choć jakość nagrania nie jest aż na tyle dobra, by złuda realności stała się zupełna. W sumie jest do tego daleko. Ani postura piosenkarki nie jawi się jako całkowicie realna, ani jej umiejscowienie w przestrzeni nie jest idealnie precyzyjne. Ale sztuczna przestrzeń wyczarowana przez bardzo drogie głośniki poparte piekielnie drogą elektroniką i nie mniej kosztownym okablowaniem niewątpliwie roztacza się przede mną, wyczarowując samymi dźwiękami na poły namacalną realność koncertową. Wszystko to jednak dzieje się dość daleko. W odległości kilku metrów ważą się losy skrzypka Hercowicza i jak zawsze kończą tragicznie, ale z uwagi na tę odległość i tą niezupełną doskonałość tej tragicznej rzeczywistości lądują trochę poza mną. To nie do końca jest moją sprawą. Mogę podziwiać klasę wokalizy Demarczyk i klasę poetyki Mandelsztama, a także świetność kompozycji Zaryckiego, ale ich światy i ich czary toczą się poza mną, mając kilkumetrowy, ale w zupełności wystarczający dystans, dzięki któremu mogę też myśleć o czymś innym. Zastanawiać się czy tuby zielone są lepsze od beżowych, a bordowe byłyby dla mnie nie do przyjęcia. Analizować, czy dałoby się jeszcze coś wskórać, by realność się zwiększyła a Demarczyk zmniejszyła, ponieważ jej pewna nieokreśloność sprawia, że raz na średnich poziomach głośności postrzegam ją jako niewysoką kobietę, którą w istocie na koncertach była, ale kiedy zwiększać głośność, rozrasta się niebezpiecznie i staje dużo większa ode mnie. Suwając się wraz z fotelem mogę sprawić, by ona z kolei przesuwała się po scenie, bo kiedy siadam bliżej, jest bardziej po lewej, a kiedy się odsuwam, zbliża się do środka.

Długo mógłbym tak dywagować, ale sens tego jest jeden. Wszystkie te rzeczy dzieją się poza mną. Jestem tylko widzem i losy Hercowicza stają się poprzez to w jakiejś mierze mi obojętne, nawet gdy tego nie chcę. Przysłonięte dystansem scenicznym i moim uczestnictwem w koncercie pozostają tylko jednym z elementów światooglądu i czy mi się to podoba, czy nie, własne uczestnictwo mimowolnie staje się ważniejsze od tragicznych losów samotnego skrzypka. I gdzieś tam one się toczą, umierając i niknąc w bezkresie, a ja tu sobie siedzę i gapię się na Demarczyk, na głośniki, na zwisające z nich kable i na frontony Accuphase. I nie powiem, ta złuda, ten koncert i te panele – to wszystko jest znakomite, ale to mnie nie przepełnia, a jeśli nawet, to jedynie chwilowo, marginalnie niemal, bo strumień własnego dziania się przeskakuje od tego ku innym sprawom i do tego powraca, by po chwili znowu odskoczyć. To wszystko jest, to roztacza się – „tam”. Ta Demarczyk, ten Hercowicz i to jego nieustające konanie pośród straszliwej rosyjskiej nocy najeżonej kolczastym drutem. I choć mnie to obchodzi – obchodzi ten wstrząsający artyzm Demarczyk i to budzące rozpacz umieranie samotnego skrzypka w objęciach sonaty Schuberta wyczarowane mistycznym piórem Mandelsztama, to ja jestem tutaj, a oni tam. Dlatego łatwiej mi wstać i pójść do kuchni po herbatę.

Ale nie z Westonami. I nie dlatego, że mam je w uszach i trzeba najpierw je wyjąć a potem na powrót zakładać, tylko dlatego, że ta Demarczyk i jej Hercowicz są we mnie z tym swoim artyzmem i umieraniem, i nic innego kiedy tego słucham mnie nie obchodzi.

Zejdźmy do spraw przyziemnych, choć nie do końca, bo one przecież sprawiają, że dusza wypełnia się muzyką.