Recenzja: Denon AH-D7100

    Dźwięk cd.

   Ktoś mógłby teraz zapytać, czy w takim razie nie kręcimy się aby w kółko, przeskakując tylko od aranżacji do aranżacji. Otóż nie. Denon D7100 niewątpliwie uczynił istotny krok w stronę większej realności zakresu basowego, co jest całkowicie konkretnym i jednoznacznie pchającym sprawę do przodu dokonaniem. Daleko wprawdzie jeszcze do posadowienia tego basu na całkowicie realistycznej scenie i połączenia go z równie naturalnymi sopranami oraz uczynienia tego wszystkiego dźwiękiem w każdym aspekcie trójwymiarowym, jednak dobry początek niewątpliwie został zrobiony i sprawy w miejscu nie stoją. Co prawda najdoskonalszą jak dotąd syntezą wszystkich tych brzmieniowych przymiotów pozostaje w dalszym ciągu stary, dobry i wściekle drogi Sennheiser Orfeusz, jednak nawet on takiego basu jak Denon AH-D7100 nie posiada i można nawet powiedzieć, że się do takiego nawet nie zbliża.

Odłóżmy teraz dywagacje natury ogólnej, raz jeszcze porzucając nadzieje na recenzję pozbawioną porównań i biorąc na warsztat nieoceniony koncert W.A. Mozarta na flet i harfę. Do porównania użyjemy tym razem Audio-Techniki ATH-W5000 i ponownie głośników.
Nie ulega wątpliwości, że Denony grają do nich od Audio-Techniki podobniej, chociaż różnica nie jest duża. Ważne jest przy tym, że na dodatek z całej trójki brzmią najbardziej melodyjnie, ukazując struny harfy jako najmniej punktowo iskrzące i elegancko rozpościerając ich dźwięk przyobleczony piękną melodyką. Przy okazji odnotować trzeba, że jedne i drugie słuchawki miały nad głośnikami nieznaczną przewagę pod względem obrazowania drobnych muzycznych niuansów i detali oraz ożywiania tła, wyraźnie natomiast ustępowały gdy chodzi o budowanie całościowej sceny i bogactwa dźwiękowych relacji.

W kolejnym, tym razem wielosłuchawkowym porównaniu, Denony ponownie wykazały się wyjątkową muzykalnością, wspaniale prezentując wokale; w gramofonowym wręcz stylu, z całościową naturalnością, ciepłem i zjawiskowym oddaniem swoistości tembru. Bez najmniejszego problemu przeskoczyły następnie od jazzowych klimatów, doskonale obrazując ich gorącą i spontaniczną atmosferę, a od nich swobodnie przeszły do ciężkiego rocka, w obliczu prezentowanej przez siebie basowej potęgi będącego wraz z muzyką symfoniczną ich najbardziej popisowym numerem. Wszystko to brzmiało naprawdę świetnie i we właściwym im stylu, a muzykę symfoniczną cechowała wyjątkowa potęga. Na szczególną uwagę zasługuje przy tym znakomita reprodukcja najtrudniejszych do odtworzenia instrumentów dętych.
Ogólnie wszystko to cechowała bardzo wysoka kultura, równoczesna bardzo dobra przejrzystość oraz całościowe oparcie na potężnym basie. To znakomite połączenie i wyjątkowo rzadki przykład słuchawkowego brzmienia całościowo doskonale skomponowanego i pozbawionego odczuwalnych ułomności. Jedynie walory sceniczne nie były na miarę Orfeusza czy K1000, prezentując brzmienie trochę bardziej kameralne, na scenie w dużym stopniu zamkniętej, pozbawionej symptomów bezkresnego rozpostarcia. To zamknięcie ma jednak i pewną dobrą właściwość. Uwydatnia się bowiem tylko przy niższych poziomach głośności, natomiast kiedy podkręcić potencjometr tak by można było naprawdę zaszaleć a nie tylko szurać jak myszy za ołtarzem, wówczas kameralność zostaje przełamana i całkowicie odjęta, a cały przekaz topi się w muzycznym szaleństwie, buchając gejzerami wspaniałych dźwięków. Gdy jednak gramy cicho, czuć czasami, że są to słuchawki zamknięte, co także mająca budowę zamkniętą Audio-Technica z całą bezwzględnością w porównaniu ukazała. Konstrukcja zamknięta nie musi bowiem skutkować uczuciem operowania na zamkniętym obszarze, czego przykłady Sony MDR-R10, JVC HA-1000 i właśnie Audio-Techniki ATH-W5000 dowodzą niezbicie, podczas gdy Denony D7100, podobnie jak Ultrasony E9, nie potrafią się z tego zamknięcia do końca wyrwać, przy czym Ultrasony nie potrafią tego w ogóle, a u D7100 wystarczy podkręcić potencjometr.