Recenzja: Denon AH-D7100

  Dźwięk cd.

   Przejdźmy do rzeczy. Wspomniałem o głośnikach, bo Denon wyraźnie w swoich materiałach reklamowych odwołuje się do głośnikowego brzmienia jako wzorca, przywołując obraz nowego flagowca jako swoistej imitacji brzmienia głośnikowego na słuchawkach. A skoro tak, trzeba mu było zafundować porównanie i te jego przechwałki zweryfikować. (Oto jak natychmiast w łeb biorą nadzieje na brak porównań i niech to wszystko gęś kopnie.) Nie będę się jednak rozwodził. Faktycznie, brzmienie D7100 jest podobne do przekazu głośnikowego, aczkolwiek dobrze przyrządzona scena głośnikowa pozostaje dużo bardziej spektakularna. Przydawanie głośnikom takiej naprawdę spektakularnej sceny, z całkowicie oderwanym od nich dźwiękiem, odpowiednio precyzyjną lokalizacją źródeł, należytą głębią planów i akustycznym ożywieniem całego pomieszczenia jest tak nawiasem zadaniem trudnym, wymagającym sporego wysiłku zarówno po stronie ustawienia głośników jak i doboru toru, o czym mowa będzie jednak w recenzji samych głośników, a tu nadmienię jedynie, że wprawdzie słuchawki AKG K1000 są pod względem stylu aranżacji głośnikom jeszcze bliższe, tym niemniej Denony D7100 też mają w tej materii niemało do zaoferowania, a ich deklarowana płasko przebiegająca charakterystyka odpowiedzi impulsowej całkiem udanie naśladuje dźwięk głośnikowy. Pod tym względem okazują się trochę zbliżone do flagowych Sennheiserów HD 800, również przechwalających się głośnikowym brzmieniem, aczkolwiek kreowana przez quasi-glośniki nagłowne Denona scena do wielkich się nie zalicza i w tym aspekcie konkurencji Sennheiserom nie zrobią. Zarazem do małych też się nie zalicza i okazuje się nawet całkiem spora, lecz na tym „spora” zmuszeni jesteśmy wyhamować, bo żaden ogrom czy bezkres się w jej kontekście nie pojawia. Pozostaje zgrabnie przyrządzona (choć podobnie jak u HD 800 trochę za bardzo wszystko dzieje się po bokach), jednakże nie w scenicznych zachwytach skrywa się magia tych słuchawek. To je oczywiście dość wyraźnie odróżnia od HD 800, lecz inne rzeczy odróżniają je jeszcze bardziej, jako że w moim odczuciu nowe Denony są od flagowych Sennheiserów bardziej spektakularne.

Odnieśmy się teraz do tych sopranów, od których zaczęliśmy. Okazują się specyficzne i to z dwóch powodów. O pierwszym była już mowa – AH-D7100 nie akceptują odchyleń od doskonałej jakości sygnału, z wyjątkową łatwością osuwając się w brzmienia kalekie i nieprzyjemne, dając tym jednoznaczny wyraz pogardy dla marności rzeczy marnych przez nierozważnego użytkownika sobie serwowanych. Z tego względu nadają się wyłącznie do torów bardzo wysokiej jakości albo łagodnie brzmiących. Inaczej będzie bolało. Co ciekawe, są tu dokładnym przeciwieństwem modelu D600, który potrafi naprawdę wiele wybaczać.
Drugą rzeczą specyficzną jest wprasowanie tych sopranów w całościowy przekaz. To wydaje się sprzeczne z tym co napisałem przed chwilą, bo takie głęboko wciśnięte w muzyczny obraz i pozbawione własnego akcentu soprany powinny być właśnie wybaczające i odporne na marny sygnał, tymczasem jest na odwrót. Ale tak to bywa; brzmienie nie jest logicznym wywodem klarującym się mocą nieubłaganej, prostej jak drut logiki od przesłanek do wniosków, tylko skomplikowaną życiową przygodą pełną zwodniczych ścieżek i zaskoczeń. Jednocześnie ów specyficzny styl ekspresji sopranów decyduje o całościowym kształcie brzmienia D7100 w prawie równym stopniu co przeciwległy skraj pasma, a ten jest naprawdę wyjątkowy. Chodzi oczywiście o bas.
Na forach internetowych dyskusje nad słuchawkowym basem są bodaj najstarsze i zarazem najczęstsze, a także najbardziej zażarte i pełne najbardziej namiętnych oczekiwań. Spory o to, które słuchawki mają najwięcej basu i najlepiej go prezentują są tak stare jak internetowe fora i porywcze jak kłótnie kochanków. Sądzę wszakże, że przynajmniej póki co spory te możemy odwiesić jak płaszcz po spacerze, ponieważ Denony AH-D7100 usunęły w cień chyba wszystkich konkurentów. Nie mogę tego wprawdzie przesądzać z całą odpowiedzialnością, nie słuchałem bowiem ani Audez’e LCD-3, ani Audio-Techniki ATH-L3000, ani też Grado PS-1 (nie mylić z PS-1000), jednak wszyscy pozostali, z Ultrasone E9, JVC HA-DX1000 i Beyerdynamic DT-150 na czele, nie są w stanie sprostać basowej potędze nowych Denonów, choć dolny skraj pasma również mają bardzo wydatny.
Ilekroć w nagraniu pojawia się jakikolwiek dostawca basu – perkusja, kocioł, organy, kontrabas, gitara basowa, czy syntezator – przekaz momentalnie zyskuje basowe tło, od cichego pomruku poczynając, a na gigantycznym łoskocie skończywszy. I jest to tło dużo bardziej spektakularne niż gdziekolwiek indziej. Dużo bardziej spektakularnie jest także kiedy bas ów zyskuje lokalizację pierwszoplanową. Perkusyjne popisy czy organowe wibracje osiągają wówczas zakresy u innych słuchawek nie istniejące i w ślad za tym spektakularność gdzie indziej nieobecną.