Recenzja: Beyerdynamic T1

Budowa i ergonomia

 Tradycyjnie zacznijmy od tych zagadnień, by wiedzieć z czym w sensie użytkowym i finansowym mamy do czynienia.
Pod względem wyglądu i ceny nowe słuchawki Beyerdynamica niczym specjalnym się nie wyróżniają. Kosztują u nas z grubsza tyle samo co konkurenci, czyli jakieś cztery tysiące złotych i prezentują bardzo solidny poziom wykonania. Moim zdaniem od HD 800 wyglądają lepiej, bo okrywy muszel i pałąk nagłowny wykonano z metalu, nie ma zatem powodu do wymyślania im od plastikowej tandety, za co nowym Sennheiserom nieźle się oberwało, a na dodatek te metalowe elementy okazują się bardzo efektowne. Są matowe ale z poświatą, mają trudny do określenia, nietuzinkowy, popielato-złotawy kolor i na dodatek zadbano o ich niepowszedni wygląd. Na zdjęciu widać, że obejmy nagłownego pałąka są w zmyślny sposób ażurowe, a okrywy muszel to drobna prążkowana siateczka, bardzo zgrabnie przeciwbieżnymi ściegami ukształtowana. Wraz z czernią aksamitnych padów i skórzanej okrywy pałąka tworzy to nader przyjemny widok, całkowicie pozbawiony wrażenia przeciętności czy nudy. Jedyny zarzut stanowi fakt zakończenia uchwytów mocujących muszle plastikowymi zaciskami, tak niefortunnie ukształtowanymi, że po zdjęciu słuchawek nie można ich złożyć by przylegały jedna do drugiej. Rozwiązanie takie bywa o tyle użyteczne, że można dzięki niemu uzyskać ściszenie dźwięku, czego sytuacja czasami wymaga, podczas gdy tutaj tak zrobić się nie da. Niby nic wielkiego, no ale. Za to o słaby punkt wielu słuchawek – kabel – zadbano starannie. Mimo iż kończy się on standardowym dużym jackiem (od Neutrikna) jest symetryczny, 6-żyłowy, gruby i solidny.
Sercem słuchawek nie jest wszakże kabel, nagłowny pałąk, czy pokrywy muszel – jest nim przetwornik. Kiedy Sennheiser wprowadzał swój szczytowy model, nie omieszkał szeroko się chwalić, w jak zaawansowane technologicznie przetwornikowe cudo go wyposażył. Beyerdynamic nie pozostał dłużny. W jego materiałach reklamowych czytamy, że sercem nowych T1 jest układ zupełnie nowatorski pod względem konstrukcyjnym, dumnie noszący imię jednego z największych w dziejach wynalazcy, nierozerwalnie związanego z powstaniem i rozwojem całej branży elektrycznej – Mikołaja Tesli.

Na czym to nowatorstwo polega?
Przede wszystkim na efektywności. Jak utrzymuje producent, skonstruowane specjalnie dla T1 ultralekkie przetworniki 600 ohmowe mogą grać dwukrotnie głośniej od stosowanych dotychczas, zapewniając jednocześnie niespotykane odczucia w sensie ilości podawanych szczegółów oraz swobody produkowania nasyconego rozedrganym powietrzem dźwięku. Sztuka ta okazuje się mieć źródło przede wszystkim w decentralizacji położenia neodymowego magnesu na powierzchni przetwornika, dzięki czemu można było ów magnes powiększyć i wkomponować w trójwymiarową a nie płaską powierzchnię, co zapewniło zwiększony obszar i większą skuteczność powstawania dźwięku. W rezultacie zastosowany magnes ma współczynnik indukcji magnetycznej równy około 1,2 Tesli, co jest ewenementem. Ponadto, podobnie jak wcześniej u Sennheisera, przetwornikowi temu zaimplementowano otwór zapobiegający formowaniu się fal zakłócających. Cała ta elektryczno-geometryczna ekwilibrystyka sprowadza się też do tego, że podobnie jak u Sennheisera przetworniki w T1 są ustawione pod kątem, a nie równolegle do głowy słuchacza, co jest bardzo dobrze widoczne gdy zajrzymy do wnętrza muszli. Takie kątowe podanie dźwięku powoduje wstępne jego rozproszenie na małżowinie usznej w miejsce bezpośredniego wstrzykiwania go do kanału słuchowego, co ma walor naturalnej prezentacji i jak zapewnia producent zwiększa możliwości akomodacyjne użytkownika.
A więc uwaga! – powinno się tu pojawić większe niż zazwyczaj przyzwyczajenie do tego typu prezentacji, związane być może z dłuższym okresem oswajania, w związku z czym z wydawaniem opinii o T1 (podobnie jak o E8, E9, HD 800 czy ATH-W5000, które też podobnymi wynalazkami rozporządzają) nie należy się spieszyć, bo wymagają pewnego okresu przystosowawczego.
Trzeba jeszcze dodać, że kąt przetwornika względem głowy słuchacza jest u T1 zdecydowanie większy niż u HD 800 czy W5000 i jedynie w regulowanych muszlach AKG K1000 może osiągać jeszcze większą wartość.
Uwagę zwraca też rzadko spotykana aż 600 ohmowa oporność. Przekonany byłem, że w połączeniu z dużą skutecznością (102 dB) pozwoli ona wysterowywać słuchawki z dużą łatwością. Tymczasem nic podobnego. Pod tym względem T1 są trudne, nawet jedne z najtrudniejszych, konsumując na swój użytek całą masę potencjału nawet silnego słuchawkowego wzmacniacza.

Pozostaje jeszcze odrobić lekcję z wygody noszenia.
Słuchawki są w odczuciu dość lekkie i w miarę wygodne. Jednakże ucisk pałąka daje trochę znać o sobie, a muszle wydają się mieć odrobinę za mały obwód. W efekcie czujesz, że masz je na głowie, toteż nawiązania do wygody z HD 800 czy Staxa Omegi nie ma. Najkrócej mówiąc, wygoda jest tutaj raczej przeciętna. Na osłodę słuchawki dostajemy zapakowane w bardzo eleganci aluminiowy neseser, tak sporych rozmiarów, że słowo kuferek przestaje pasować. Wyścieła go czarna pianka, bardzo twarda i bardzo gęsta, z wyglądu przypominająca aksamit. Pod względem całościowym jest to jedno z najładniejszych opakowań słuchawek jakie widziałem, choć może szkoda, że nie ma uchwytu ułatwiającego noszenie.