Recenzja archiwalna: Sennheiser HD 800 – podejście drugie

 Opis brzmienia cd.

   Od weryfikacji krytyki przejdźmy do weryfikacji pochwał.

– Czy bas rzeczywiście jest na odpowiednim poziomie?

Niewątpliwie jest wystarczająco szybki i bardzo rozdzielczy. Przestrzenny, rzecz jasna, też być musi, bo w tych słuchawkach absolutnie wszystko jest albo przestrzenne, albo bardzo przestrzenne. Trochę gorzej ma się natomiast sprawa z impaktem. Nie jest zły, ale gdyby był większy na pewno byłoby milej i z większymi emocjami. Do Ultrasonów E9 nawet nie ma co porównywać, a E8 też okazują się poza zasięgiem. Co gorsza, są też bardziej w przedziale basowym rozdzielcze. Ale pod tym względem te słuchawki to ewenement i tylko K1000 są im w stanie tu sprostać, a może nawet i one nie. Kilka nagrań z wyjątkowo szybkim bębnieniem pokazało, że E8 produkują najmniejsze zniekształcenia szybko wibrujących membran. Właściwie nie produkują żadnych, podczas gdy inni zawsze co najmniej trochę się gubią.

– A co ze sceną, jaka jest po wygrzaniu?

Jasne, że się nie zmniejszyła. To by dopiero było coś nowego. Ale takiej nowości na szczęście nie ma. Scena pozostała wielka i bardzo uładzona. Jest bardziej rozrzucona na boki niż ta w K1000 i zazwyczaj nieco płytsza, a w porównaniu i z AKG i z Ultrasone’ami nieco mniej przeważnie dzieje się też pośrodku. Niemniej muzyczny obraz zawsze lokuje się poza głową słuchającego, jest koherentny, zawieszony na odpowiedniej wysokości i ma swoją magię. Przede wszystkim magię wielkości i przestrzenności, a w mniejszym cokolwiek stopniu czaru i elegancji. Powiedziałbym, że ta scena jest duża i dość zwyczajna. Dla jednych to dobrze, dla innych – bardziej wybrednych i oczekujących czegoś zupełnie wyjątkowego – może być tego nie dość. Oni woleliby zapewne konsumować sceny z K1000, GS-1000 i Staksa Omegi. Tu wszakże mała uwaga. Wydaje mi się, iż HD 800 są prawdziwym mistrzem reprodukcji nagrań monofonicznych i pod tym względem plasują się na pozycji lidera.

– A jak tam ze szczegółowością?

Dobra jest, nawet znakomita, jednak na Ultrasonach i K1000 da się wyłapać o parę gramów muzycznych drobin więcej. Nic to nie przeszkadza w słuchaniu, niemniej fakt pozostaje faktem.

Najważniejsza sprawa

Na deser zostawiłem rzecz najistotniejszą, którą cały czas odkładałem na później. Chodzi o walor emocjonalny, nierozerwalnie spleciony z tym odmiennym – uprzestrzenniającym i łagodnym stylem prezentacji.

W tej kwestii rysuje się ostra kontrowersja. Na światowym forum słuchawkowym – Head-Fi – ukształtował się (inna rzecz, sam z siebie, czy za sprawą zabiegów marketingowych) potężny obóz zwolenników, głoszących wszem i wobec, że HD 800 to najlepsze słuchawki spośród obecnie produkowanych, a kto wie, może nawet najlepsze w dziejach, lub przynajmniej od najlepszych nie gorsze. Co i rusz pojawia się jakiś natchniony tą wizją obywatel szerokiego świata, zazwyczaj doskonale wyposażony pod względem toru audio i obrosły licznymi słuchawkami najwyższych lotów, gromkim głosem obwieszczający tą sto już razy wcześniej ogłaszaną prawdę słuchawkowej wiary, a wówczas chór wyznawców wtóruje mu setkami wpisów dziękczynnych, bijąc przy okazji nowemu słuchawkowemu bożkowi pokłony.

– Ach, te HD 800! – Och, te HD 800! – HD 800 usia-siusia, aj-waj!

Nie jest to wszakże jedyna możliwa postawa. Na przeciwnym biegunie, zazwyczaj ciszej, bez wielkiego rozgłosu, pojawia się wcale niemała grupa osób tkniętych schizmą zwątpienia. – Kupiłem, miałem wielkie oczekiwania, wykosztowałem się na polecany do nich system… a tu nic. Nuda.

Mam sprzedać? – pytają co bardziej niezdecydowani. Niech idą do diabła! – srożą się zdeterminowani, wywodzący się zazwyczaj z grona osób dobrze osłuchanych i mających wiele innych słuchawek do bezpośredniego porównania.