Odsłuch

   Tę część zacznę także od sprzętu. Gramofon był używany dnia poprzedniego, ale pod moją obecność już nie pracował, toteż słuchałem wyłącznie z odtwarzaczem. Dzielony Accuphase był podpięty do firmowego przedwzmacniacza C-3800, rozdzielającego sygnał do obu Orfeuszy po kablach symetrycznych Siltech Double Crown XLR, a prąd zapewniała elektrownia także od Accuphase po flagowych dla Acrolinka kablach zasilających 7N-PC9500. W sumie zatem popis jakości sprzętowej poustawiany na odpowiednich stelażach i sam Sennheiser zmuszony był przyznać ustami swoich przedstawicieli, że takiej prezentacji jeszcze jego najnowsze słuchawki nie miały. Dumnie zatem wszyscy organizatorzy pierś mogą po ordery wypinać i nikt nas nie będzie uczył, jak się takie odsłuchy urządza.

Sam odsłuch był bardzo krótki – kilkunastominutowy i skazujący na ciągłe porównywanie – tak więc nic nie mam do powiedzenia o normalnym z tymi słuchawkami współżyciu na bazie jednego bodaj spędzonego wspólnie wieczoru. W dodatku warunki były złe. No, niestety. Bo chociaż odsłuch odbywał się w wydzielonym miejscu za przepierzeniem, gdzie słuchający zostawał sam na sam z aparaturą, to nie sięgało to przepierzenie aż po sufit bardzo wysokiej sali starego gmachu, ani drzwi żadnych nie było, a za to pojawiała się komora rezonansowa. Tak jakoś dziwnie się działo, że hałas toczonych opodal rozmów po założeniu słuchawek jeszcze się wzmagał, a w efekcie nie można było zaznawać przejść od ciszy do muzyki i vice versa, podobnie jak w pośpiechu trudno było się skupić czy odprężyć. Szybko, szybko bo inni czekają i hałas dokoła, ale coś się jednak usłyszeć udało. Zabrałem oczywiście swoje płyty i każdej troszkę uszczknąłem, a wnioski są takie:

Nowy Orfeusz dźwięk ma od dawnego potężniejszy. Bardziej masywny, ciemniejszy, cięższy, mocniej atakujący. Ani trochę nie brakuje mu przy tym transparencji, którą także posiada rewelacyjną. Pasmo podaje też w pełni rozciągnięte, ale o ciemniejszym przebiegu i generalnie odczuciu neutralizmu barwowego z przygaszonymi kolorami. Kolorystycznie bardziej od starego jest czarno-biały, podczas gdy dawny barw oferuje całą tęczę, w jaśniejszym  oświetleniu i zdecydowanie bardziej radosnym odbiorze. Wydaje się przez to także cieplejszy, ale nowy wcale zimniejszy nie jest, a jedynie ciemniejszy i mniej kolorowy, a to subiektywnie obniża temperaturę, która mimo że nie niższa, taką się właśnie wydaje.

Tu wtrącę jedną uwagę. Otóż słuchałem w dwóch podejściach w odstępie półtorej godziny i podczas gdy dawny za każdym razem pojawił się jako identyczny, to nowy w drugiej próbie wydał mi się bardziej sympatyczny, taki właśnie cieplejszy. Niemniej za każdym razem był ciemniejszy i zdecydowanie mniej barwny, a także z cięższym dźwiękiem.

Ten ciężar oraz barwa okazują się decydujące, a przy tym nie okazuje się tak, że większy ciężar jest lepszy. Przeciwnie, lżej i przez to swobodniej grający Orfeusz stary, sprawiał wrażenie bardziej naturalnego i prawdziwego. Specjalnie zabrałem płytę z normalną ludzką mową i Piotr Skrzynecki jakiego znałem ze starego przemawiał prawdziwiej. Mniej zawiesićcie i wyższym nieco głosem, a także w sposób bardziej otwarty, doświetlony i sympatyczny. Jak zauważył jeden z kolegów w odniesieniu do słuchanego także Quentina Tarantino, tego z dawnego Orfeusza na pewno chętniej zaprosiłoby się do towarzystwa, bo był sympatyczniejszy i bardziej otwarty.

Jaśniej, bardziej słonecznie, barwniej i sympatyczniej w lżejszym i bardziej otwartym stylu – to się powtarzało w każdym porównaniu, na każdej kolejnej płycie. Tak grał dawny Orfeusz. Czy zatem nowy przepadł? Nie, bez przesady. Żadne tam panie takie. Nowe słuchawki są na pewno nie gorsze technicznie od starych, a przynajmniej nie można nic takiego orzekać na bazie tych krótkich porównań. Ale że są inne i nie są lepsze, to też jest oczywiste. Ich inności nie określa jedynie ta ciemniejsza, nieznacznie niższa i mniej barwnie podawana tonacja, ale także analogiczne rozciągnięcie na górze i nieco niższe, bardziej gęste schodzenie na dole. Basu w nowym Orfeuszu jest więcej i jest on masywniejszy, a także bardziej zwarty a przy tym podobnie rozdzielczy. Podawany w większych i bardziej spoistych porcjach, co ktoś może woleć, a kto inny nie. Ma to także przełożenia na akustykę, ale efekty akustyczne u obu zestawów były najwyższej jakości, chociaż o różnym barwowym i oświetleniowym przebiegu. Niemniej jedne i drugie słuchawki grały pięknie i super analogowo, super także przejrzyście i z super rozciągnięciem. Natomiast zabrakło mi przestrzenności – i to mnie zaskoczyło. Dawny Orfeusz na pewno przestrzeń potrafi pokazywać wspaniałą, a tutaj jej nie znalazłem i nie wiem, czy przypisywać to bardziej własnemu zmęczeniu po przejechaniu trzystu kilometrów, czy może w torze coś należałoby zmienić. Przy okazji dorzucę, że cały czas podczas słuchania towarzyszyło mi przekonanie, że coś tutaj nie pasuje i coś faktycznie należałoby zmienić, ale czasu na jakiekolwiek manewry ani zaplecza nie było. Na pewno słyszałem starego Orfeusza grającego o wiele lepiej i tyle mogę powiedzieć. Może z winy słuchającego, a może toru, a może z uwagi na jedno i drugie. Tego nie zgadnę, chociaż to na tor raczej bym stawiał. Taki teoretycznie był świetny, ale czasami jakiś drobiazg wszystko przemienia i intuicja cały czas mi o takim drobiazgu przypominała. Jednak może była zwodnicza a ja tylko zmęczony i zestresowany.

Zostawmy to, bo nas nigdzie nie zaprowadzi. Nie zgadnę co to było. co można natomiast napisać, to to, że wykonawcy w nowym Orfeuszu byli nieznacznie starsi wiekiem (paradoks) i na pewno dużo smutniejsi, oraz że bas im towarzyszył, jak mówiłem, niżej schodzący. To stale się powtarzało, ale odsłuch nie składał się z samych powtórek. Bo zmieniała się od utworu do utworu zarówno wielkość sceny – na jednym raz większa, a raz drugim – jak również zmieniał sposób prezentowania akustyki, także przenoszący przewagę ilościową i ekstensję pogłosów od jednego do drugiego. Nie mam pojęcia jakby to działało podczas dłuższego słuchania tylko tego nowego, ale na pewno stanowi on system słuchawkowy potrafiący oczarowywać łączeniem ogólnej perfekcji technicznej z masywnością, ciemnym wybarwieniem, analitycznym mistrzostwem i rozciągnięciem pasma. Ale najbardziej bym cenił nacisk i siłę ataku. Nowy Orfeusz gra naprawdę potężnie i super masywnie, czym nawiązuje o wiele bardziej do słuchawek ortodynamicznych niż innych elektrostatów. Bas, konkret, powaga, ciężar – a jako kontrast przejrzystość, strzeliste i wszechobecne soprany, szybkość, perfekcyjna artykulacja, przegląd sceny, rozdzielczość, detaliczność, ożywianie przestrzeni. Zabrakło natomiast efektu znanego ze sporej ilości przykładów i prezentowanego tutaj w oczywisty sposób przez Orfeusza starszego, na mistrzowskim w dodatku poziomie. Efektu: – To jest to! – Oto prawdziwe życie!

Sennheiser w materiałach reklamowych zapewnia, że takiego naturalizmu i takiej prawdziwości jak w tych ich nowych słuchawkach, nie znajdziecie na całym obszarze audio. To oczywista nieprawda, ale nie o to chodzi, że żadne słuchawki nie mogą dorównać głośnikom tubowym ważącym ponad tonę. Chodzi o to, że dźwięk nowego Orfeusza w tym konkretnym przynajmniej torze okazał się „zrobiony”. Piękny, potężny, biegły technicznie, ale nie przemożnie prawdziwy. To była stylizacja i stary Orfeusz to jeszcze podkreślał. Nie wykluczam, że nowy potrafi grać przejmująco realistycznie, ale tym razem nie grał.

Bardzo wiele daje tu do myślenia wisząca w necie recenzja, której autor napisał, że słuchając z własnym tego HE 1 przetwornikiem dźwięk wydał mu się jasny. To mógł być efekt nie wygrzania, ale pamiętać należy, że słuchawki na pewno zostały zestrojone przede wszystkim pod własny przetwornik i to brzmienie z nim ma być decydujące. A o tym niczego nie wiem, tak więc wszelkie ostateczne sądy trzeba zawiesić i to jest zaledwie migawka z kilkunastominutowego spotkania, w którym samego zestawu Sennheiser HE 1 słuchałem łącznie może z pięć minut. Błysk szprychy, ledwie zwiastun – i tylko tyle tym razem. Nie czuję się rozczarowany i nie czuję zbudowany. Postępu dalej nie ma, albo chytrze się ukrył, natomiast są niewątpliwie nowe najwyższej klasy słuchawki.