Brzmienie

Mało które urządzenie w tym przedziale cenowym robi tak dobre wrażenie jakością i detalami.

   Postanowiłem zachować rozsądek, to znaczy nie łączyć wzmacniacza za trzy tysiące z przetwornikami za trzydzieści przy pomocy kabli za pięćdziesiąt. Ekstrema ekstremami, ale nikt tak tego słuchał nie będzie, poza ewentualnie jakimś kopniętym recenzentem albo innym wariatem. Odstawiłem zatem przetworniki i aktywowałem kartę Asus Xonar Essence w komputerze, łącząc ją ze wzmacniaczem rozsądnymi cenowo kablami Entreqa, choć przyznać trzeba, trochę droższymi od samego wzmacniacza. Podbijałem przy tym od czasu do czasu dynamikę procesorem SVN i ustawiałem 8 kanałów, bo tak mi się podobało, a o podobanie w muzyce chodzi najbardziej. (Na koniec z tego zrezygnowałem, ale do tego jeszcze dojdziemy.)

AKG K712 (kabel Oyaide HPC)

One trochę bardziej podobały mi się w trybie Ultralinear, a samym stylem mocno zaskoczyły, gdyż okazał się wyjątkowo jak na nie transparentny i z ekspansywnymi sopranami. Pierwszy raz usłyszałem jak wietrzą uszy strugami niezbyt ciepłego a mocno wiejącego powietrza, o co bym ich nigdy nie podejrzewał. Pewnie dobrze byłoby zmienić interkonekt na na przykład cieplejszego Harmonixa, bo ten Entreq bardzo jest transparentny a ciepła nie oferuje, ale mi się nie chciało. Jak porównujemy, to wszystkich na jednym, i nie będziemy ciągle przełączać. A trzeba przyznać, że te sopranowe przeciągi naprawdę były mocne, a transparencja aż popisowa, a tylko wypełnienia i zejścia na dole zabrakło. W efekcie było dość dziwnie, do czego także transparentny kabel Oyaide w samych słuchawkach się zapewne przyczynił. W sumie szkoda, bo gdyby się to wypełniło, byłoby naprawdę ciekawie, a tak było tylko dziwnie i z zadatkami na naprawdę super granie, ale bez niego we własnej osobie.

Wewnątrz też jest na co popatrzeć.

AudioQuest NightHawk

Całkiem inna historia pokazała się z NightHawk. One grały ciut lepiej w trybie Triode, z którym, w przeciwieństwie do AKG, podobały mi się minimalnie bardziej. A różnicę między samymi trybami można śmiało porównywać do różnic pomiędzy OTL i non-OTL w innych wzmacniaczach. Ultralinear jest szybszy, bardziej jaskrawy i kontrastowy; a Triode bardziej powłóczysty, lepiej wypełniony i bardziej melodyjny. Miał w sobie więcej poetyki i tęsknoty, a mniej parcia naprzód i rytmu. W jednym i drugim trybie to wypełnienie słuchawki AudioQuesta przejawiły jednak zdecydowanie lepsze niż AKG, i takie po prostu dobre, a bas grzmocił bardzo solidnie, czasami aż popisowo. Żadnych też dźwięk u nich nie tworzył przeciągów, tylko muzyka szła na słuchacza gęsto, tłumnie, umiarkowanie – ale jednak ciepło, i w stylu, który całościowo bardzo zachęcał do słuchania, toteż przez dłuższy czas sobie słuchałem, bo szkoda było się z tak dobrym graniem rozstawać.

Spokojnie mogę napisać, że te słuchawki pasują do Cayina HA-1A nawet z jego stockowymi lampami za grosze i bez wysilania się na super przetwornik – czyli z komputerową kartą, z którą też słuchało się bardzo dobrze. Czuć cały czas było duży obszar i jego transparencję, a jednocześnie muzyka na tyle była skomasowana i na tyle pozostawała sobą, że kroczyła poprzez tę transparencję niczym radosna parada, przy wiwatach i oklaskach zadowolonych audiofili. Sławny Thunderstruck AC/DC zabrzmiał bez cienia wątpliwości należycie, zarówno w mierze przenikliwego dyszkantu solisty, jak i mocnego walenia w perkusję, a gitary wyraziście i przejmująco temu towarzyszyły. Mocne to było i treściwe, a zarazem szybkie i odpowiednio rockowe. Krótko mówiąc – do polecenia.

Grado GS1000e

Drewniane Grado też wolały tryb Triode i też okazały się bardzo dobrze pasować. Powiedziałbym, że kto wie, czy nawet nie lepiej, jako że były szybsze i jeszcze wyraźniejsze, a przestrzeń kreśliły jak zwykle większą i z bardziej odczuwalnym w jej obrębie powietrzem.

Przed ich założeniem pewny byłem, że zrobi się z tego jakieś dziwactwo, tak samo jak u AKG, ale nic kompletnie z tych rzeczy. Świeżość i przestrzenność ani trochę nie przeszkadzały wypełnianiu, naturalności i mocnym akcentom basowym. Dominowała jednak szybkość, bo naprawdę w piorunującym tempie grać to zaczęło, a pokazowa separacja poszczególnych dźwięków i samych źródeł jeszcze tę szybkość podkreślała. Nogi same zaczęły przytupywać, a ręce mimowolnie się ruszać – i ogólne muzyczne wzmożenie temu towarzyszyło, a kiedy jeszcze dodać, jak piękne pogłosy te słuchawki produkować umieją, to niewątpliwie trafiało się na magiczny teren reprodukcji muzyki, na którym każdy audiofil pragnie przebywać. Jasne, że nie było to żadne mistrzostwo świata, ale do muzycznego odurzenia wcale nie jest ono potrzebne, a w tym wypadku procentowa dawka spirytusu całkowicie była wystarczająca. Nie inaczej było z muzyką poważną, a fortepian zagrał naprawdę pięknie. Dźwięcznie, z bogactwem harmonicznym i pełną melodyjnością. Żadnych nie przejawił skrótów dźwiękowych – żadnego zubażania, poszarpanych krawędzi, gubienia się w pogłosach. Gięła się ta muzyka i wiła, a recitale Dinu Lippatiego i Wilhelma Backhausa dostarczyły solidnej dawki satysfakcji. Odpowiednio w momentach forte potężne, odpowiednio frazy akcentujące i odpowiednio całościowo płynne, szły poprzez muzykę w bardzo poprawnym stylu, a orkiestra towarzysząca Backhausowi w IV Koncercie Beethovena miała wszystkie należne atrybuty przestrzenne i melodyczne.

I do tego bardzo funkcjonalne – wzmacniacz słuchawkowy z terminalami głośnikowymi. Nieźle.

Wybitnie mi się to połączenie wyrazistości, przestrzeni, świeżości i muzykalności podobało, a cena grającego kompletu pomnażała satysfakcję. Wiem – to nie były grosze – ale za dziesięć tysięcy z kawałkiem takiego grania się pod płotem nie znajdzie.