Odsłuch cd.

Sławny przetwornik w tym wypadku zdaję się być nie tylko ulepszony, ale i ekstra kapryśny.

   Jak to jest z tymi T5p, trzeba więc było sprawdzić ze sprzętem stacjonarnym i najlepiej z własnej firmy konkurentem do takiego sprzętu przeznaczonym.

Już w innych recenzjach wspominałem, iż zdecydowałem się używać Beyerdynamic T1 jako jednych ze słuchawek referencyjnych, poprzez ich popularność i znakomity stosunek jakości do ceny. Posiadany egzemplarz nie jest jeszcze wprawdzie w zupełności wygrzany, niemniej sporo już pograł, a także otrzymał lepsze od oryginalnego okablowanie, które tu się przydało. Modele T1 i T5p nie tylko łączy bowiem bardzo podobny wygląd, ale także w nowszych wersjach identyczne podpinanie kabla, co należało wyzyskać. Można przy tym było zakładać, że użytkownik T5p nie tylko używał ich będzie ze sprzętem przenośnym, ale także podczas biesiad przy komputerze, ze stacjonarnym przetwornikiem i towarzyszącym mu słuchawkowym wzmacniaczem. W tej sytuacji reprezentujące bardzo dobrą klasę, a jednocześnie brak cenowego rozpasania, przetwornik Ayon Sigma i wzmacniacz słuchawkowy Transrotor wydawały się w sam raz. I jeszcze tylko słówko o tym Transrotorze, bo zapewne nie każdemu chciało się czytać jego recenzję. To wzmacniacz mało popularny, egzystujący na zupełnym marginesie rynku, a bardzo niesłusznie, bo reprezentujący naprawdę wysoką klasę. Przewija mi się multum wzmacniaczy, w tym wiele z najwyższych półek, a mimo to nie zdarzyło się, bym odszedł od tego Transrotora rozczarowany. Obdarza głębokim, nasyconym brzmieniem i chętnie obsługuje każde słuchawki, tak więc gdyby był od Sennheisera czy Beyerdynamica, na pewno byłby popularny. Transrotorowi zaś nie zależy. Zrobił go tak jakoś mimochodem i nawet na własną stronę do działu produktów nie wrzucił. Ale to dobry wzmacniacz, nawet bardzo dobry.

Bo chociaż został dostosowany do urządzeń przenośnych…

Przejdźmy do clou. Porównanie szczytowych modeli Beyerdynamica mocno mnie zaskoczyło i zmusiło do poszerzenia bazy porównawczej o kilka par wysokiej klasy słuchawek, aby upewnić się, że wszystko należycie zrozumiałem. Wrażenia zostały jednak podtrzymane i ocena modelu T5p się nie zmieniła. A jest to ocena wysoka, ale wymagająca poszerzonego komentarza. Są to bowiem słuchawki specyficzne, wymagające dla wyrobienia zdania drobiazgowych odsłuchów i porównań, ponieważ ocena „na szybko” i z marszu może być dla nich bardzo krzywdząca. Już przygoda z FiiO i Cowonem pokazała bowiem, że łakną jakości – a mimo iż niewykluczone, że ze słabszymi odtwarzaczami w razie dobrego dopasowania też zechcą dobrze zagrać, to specjalnie nie ma co na to liczyć. Beyerdynamic T5p 2. Generation są grymaśne i wymagające, tak więc do ich obsługi potrzebni są wykwalifikowani kelnerzy, nie mówiąc o szefie kuchni. Nawet Cowon to okazało się trochę mało, natomiast Sigma z Transrotorem już całkiem wyraźnie dosyć. Ale… tak, jest jeszcze jedno ale, tym razem wynikłe z konfrontacji. Otóż słuchawki są specyficzne i na pewno nie dla każdego. To jednak im nie ujmuje, tylko w moim odczuciu dodaje. Dodaje specyfiki, która może być pożądana i przez niektórych na pewno będzie. Łączą mianowicie T5p dwie cechy mocno w kontrze do siebie będące – spokojny, nie narażający na żadne ekscesy styl grania z atrakcyjnością. Gdy wiele lat temu pisałem recenzję świeżych wówczas na rynku AKG K701, znalazły się w niej pochwały dla takiej łagodności, pomieszane z wyrazami ubolewania, iż bywa ona nudna. Bo to jest właśnie sprzeczność – być łagodnym i jednocześnie atrakcyjnym. Nie narzucać się, a fascynować. To sztuka najwyższych lotów, dla której wzorem jest część środkowa mozartowskiej sonaty №14 K.457. Spokój, który zachwyca i przykuwa uwagę. Łagodność, a mimo to intrygująca. Żadnych burz, porywów, nadwyrężania zmysłów – a jednak ciągnie cię w tamtą stronę i chcesz w tym długo przebywać.

…to i tak pełnię swego potencjału prezentują w systemach stacjonarnych.

Tak sobie myślę, że w przypadku Beyerdynamic T5p wszystko to wyszło przez przypadek. Zarówno te zniekształcenia przy słabszym sprzęcie, jak i atrakcyjność przy wybitnym. Dysponował Beyerdynamic takim a nie innym szczytowym przetwornikiem i trzeba było zrobić z niego użytek także w postaci słuchawek o niskiej impedancji, podczas gdy miał ten przetwornik z założenia wysoką. Więc zrobili co się dało i wyszło jak wyszło. A wyszło specyficznie, ale wcale nie kiepsko. I teraz mogą bić brawo ci, którzy nie lubią brzmieniowych ekscesów, nadinterpretacji, przerysowania i mocnych kontrastów. Ci, dla których to jest zbędne i nawet ordynarne, a liczy się stonowana, niepodkolorowana normalność. Lecz na tyle dobrze podana, by jej związek z rzeczywistością był jasny, a więc żeby było jak w życiu.

Przejdźmy do porównań. Nieczęsto się zdarza, by różnice były aż tak wyraźne, zwłaszcza w obrębie tej samej marki. A właściwie to jedna tylko, główna różnica, mianowicie sposób podejścia. Ten z wysokoohmowych Beyerdynamic T1 był jawnie poszukujący, starający się o coś. Czesał nagrania gęstym grzebieniem, wyczesując najmniejszy pyłek. Szum podkładu wyraźnie więc był akcentowany, szczegółowość dobitna, a kontrast wyraźny. Soprany eksponowane, kontury podkreślone, a całość do pewnego stopnia w takim profesjonalnym, badawczym stylu. Tak żeby mysz nawet się nie prześlizgnęła i nic słuchaczowi nie uszło. Tak działo się także za sprawą Sigmy, która bardzo jest wyrazista, ale to tylko dobrze, bo dzięki temu różnice lepiej były widoczne. I na tle tego Beyerdynamic T5p grały całkiem inaczej – w stylu: „A ja niczego nie będę podkreślał ani akcentował.” Tak niby od niechcenia, tak jakby samo z siebie, ale właśnie przez to ciekawie i bardziej naturalnie. U T1 światło było mocne, wszystko wydobywające, a medium krystalicznie czyste, zupełnie jak nieobecne. I w efekcie wszystko się narzucało swą niepomijalną obecnością, a że tego wszystkiego w każdym nagraniu było dużo, to po jakimś czasie zaczynało to nużyć.

Żeby nie było – to są bardzo dobre, stonowane słuchawki, warte polecenia. Jednakże łatwo się do nich negatywnie uprzedzić, więc uczciwie należy ostrzec i jednocześnie zachęcić do spróbowania, bo potrafią na prawdę wiele.

Natomiast styl T5p 2. Generation był w pierwszej chwili mniej angażujący. Zdecydowanie mniej się narzucał i mniej wszystko eksponował. Operował mlecznym, nawet momentami szarawym światłem, łagodnym wszystkiego obrysem o zaokrąglonych krawędziach i medium naturalnym dla dnia powszedniego i powszedniego miejsca, a więc z leciutką mgiełką i żadnej w tym jaskrawości. Takie „nic”, a zarazem „wszystko”, bo bił od tego realizm. A bił w taki sposób, że zero w tym było nudy. A zatem ta łagodność nie była przesadzona i w efekcie nie sztuczna, nie jawnie nieprawdziwa. Bez efekciarstwa, charakterystycznego dla prawie każdych słuchawek. Bo nawet takie Ultrasone Signature Pro są sztucznie ocieplone, a Audeze LCD-3 przesadnie gładkie i melodyjne. Tymczasem Beyerdynamic T5p może i nie są w stanie wymodelować dźwięków w całym ich naturalnym przepychu, ale przynajmniej nie zabiegają o to w sposób, który też tego nie osiąga, a jednocześnie razi przesadą. One się nie muszą wysilać, tak samo jak dobry aktor. Ich gra nie jest egzaltowana, a mimo to wciąga. Jeden jest tylko mankament, mianowicie ich oryginalny kabel. Bo mimo iż nominalnie z najwyższej gatunkowo miedzi, to jednak po zastąpieniu Tonalium Audio przyrost jakości był duży. Taki w kierunku tym samym, ale o lepszej widoczności, dzięki poprawie transparentności medium, które z oryginalnym kablem trochę pozostawało”zmulone”.