Recenzja: Zingali Twenty 1.2 Evo

Odsłuch cd.

Nie do końca wygrzane kable Telluirium Q Black Diamond zdecydowanie dawały radę…

   Czytelnikom należy się jeszcze dawka wiedzy o samych dźwiękach. Tubowym zwyczajem były rozciągnięte sferycznie i trójwymiarowe. Tuby tego właśnie rodzaju dźwięki produkują i te schowane całe w obudowę potrafią to jak każde inne. Tak wymodelowane dźwięki potęgują oczywiście ogólne wrażenia trójwymiarowości scenicznej, budowanej przez charakterystykę samej lokalizacji źródeł. Tu muszę nadmienić, że źródła były przez Zingali soczewkowały bardzo dokładnie i nie istniało na tym polu żadne rozmycie ani labilność. Pod tym względem są one nieco inne od Wilsonów, które źródła rozpościerają na większym obszarze. Prezentacja była przy tym minimalnie ocieplona, ale nie za sprawą samych głośników tylko interkonektu Entreqa, i minimalnie cienista, czy może raczej należałoby powiedzieć – na pewno nie idąca ku rozjaśnieniu. Doskonale prezentowały się barwy, a tam gdzie trzeba było jasno i radośnie. Żadnego ogólnego cienia, nadmiernego zgęszczania, budowania sztucznego klimatu. Klimat był kreowany przez dramatyczny realizm połączony z perfekcją samych dźwięków oraz wspaniałą scenę, a nie jakieś teatralne aranże. W ramach tego realizmu przekaz nie był także nadmiernie nasycony powietrzem. Ilość powietrza w dźwiękach pozostała realistyczna a nie sztucznie podniesiona, a miarą jej dokładnego dawkowania świetne ukazanie instrumentów dętych, zarówno pod względem samego podmuchu jak i pracy ustnika. Nie mniejsze wrażenie wywoływał fortepian, i to mimo wspomnianej wyjątkowo precyzyjnej charakterystyki jakości nagrań. Z zegarmistrzowską precyzją można było szeregować nagrania fortepianowe według jakości oddania brzmienia instrumentu, lecz mimo to nawet te stare, kiepskie posiadały wspaniały klimat i piękno muzyki dobywającej się spod klawiszy.

O całościowych wrażenia trzeba też nadmienić, że doskonale spajała się tu delikatność z potęgą, pięknie potrafiąc ukazać wokalizę czy instrumenty solowe w rodzaju fletu albo skrzypiec na tle orkiestry, a także – i to jest rzecz szczególnie godna podkreślenia – wyjątkowo dobrze prezentowało się wszystko na niskich poziomach głośności. Tak więc jeżeli ktoś lubi ciche granie, albo warunki do takiego go ograniczają, w tych głośnikach znajdzie bratnią duszę i sowitą pomoc. Jednocześnie obraz wspomnianej orkiestry znów wyjątkowo był spójny, pozwalając postrzegać ją w całościowej formie a nie rozbiciu na nie do końca skoordynowane brzmienia, co było niewątpliwym następstwem spójności brzmienia przydanej samym głośnikom. Nie należy przy tym sądzić, że cokolwiek cierpiała na tym rozdzielczość i analiza. Dokładność rozwarstwienia harmonicznego fortepianu czy zespołów orkiestrowych była imponująca i jedna z najlepszych jakie słyszałem.

…jednak to Shunyata Anaconda w pełni ukazała elitarność konstrukcji maestro Zingali.

To jednak nie koniec pochwał. Szybkość narastania dźwięków była piorunująca, a same wybrzmienia długie. W połączeniu z bardzo istotnym faktem, że system pomimo lampowości (wszystkie trzy składniki toru lampowe – odwrotnie niż na Audio Show) emanował w muzycznych pauzach absolutną ciszą, mąconą co najwyżej szumem podkładu samego nagrania, dawało to każdorazowo zjawiskowej jakości klimat ogólny. Niezależnie od gatunku muzyki na każdej płycie klimat ów wraz z koherencją i szczegółowością wybijały się na plan pierwszy, rozbudzając emocje do stopnia o którym już wspominałem. W efekcie pomimo wspaniałej melodyki i jak to się mawia – muzykalności, po trzech godzinach musiałem odejść od słuchania, bo siła przeżywania była zbyt duża. Skojarzenie z prawdziwym koncertem wydaje się oczywiste i samo narzucające. Płyta koncertowa Pink Floyd dała wrażenia zupełnie jakby się tam było, a odtworzenie audytorium i pojawiających się na nim oklasków klasą swą samo do oklaskiwania skłaniało. W notatniku zapisałem, że dźwięk był niesłychanie potężny, a przy tym świeży, rześki i szybki. Towarzyszył temu spektaklowi wspaniały bas, fantastycznie rozdzielczy i oddziałujący na całą przestrzeń.

Zapisałem także coś takiego: Jeżeli cały high-end zamkniemy obrysem koła, a przez koło to przeprowadzimy średnicę, to poniżej niej będziemy mieli systemy grające high-endowo, ale tak na zasadzie, że to jeszcze jest high-end, bo jeszcze standardy high-entu jakoś tam trzyma, natomiast powyżej te będące tych standardów wyznacznikiem, ciągnące całą sprawę do góry, a nie tylko rozpaczliwie się jej trzymające. System przed chwilą opisany należał niewątpliwie do tej drugiej, wyższej kategorii. Wyznaczał standardy a nie tylko usiłował ich dotrzymywać. I to wyznaczał naprawdę mocno.