Recenzja: Zingali Twenty 1.2 Evo

Budowa

Zingali Twenty 1.2 Evo

   Głośniki Zingali mają dwa główne atuty pozwalające im toczyć wyrównaną walką z innymi dostawcami najwyższej klasy systemów nagłaśniających: przez siebie wynalezione i tylko przez siebie stosowane tuby Omniray oraz wspaniałą klasę obróbki drewna. Na miejscu u nich mogłem oglądać wielkie jak ciężarówka z naczepą i kosztujące po milion euro za sztukę sterowane komputerowo obrabiarki SMC Ergon oraz zgromadzone zapasy najwyższej jakości sezonowanego drewna, przywiezionego prosto z Kalifornii. Widziałem także obudowy głośnikowe jeszcze w stanie surowym oraz najbardziej zaawansowane technologicznie komory lakiernicze, toteż dowodnie przekonałem się, że mamy w tym wypadku do czynienia ze światowej klasy fachowością i najlepszymi surowcami. Stosownie do tego głośniki 1.2 EVO prezentują się wyjątkowo. Wyjątkowy jest zarówno kształt tub Omniray, wciągający wzrok patrzącego do wnętrza głośnika, jak i maestria wykończenia. Dokładność frezów, sposób tłoczenia sygnatury i powłoki lakiernicze budzą najwyższe uznanie. A przy tym sama faktura drewna, którego gatunku nie udało się niestety ustalić, ale które określane było jako „Californian yellow tree”, też jest wyjątkowa, pozbawiona niemal rysunku słojów i niezwykle gładka, w osobliwy sposób łącząca pozostawanie drewnem ze szczególną jednolitością materii i elegancją. W efekcie kolumny od Zingali, mimo iż wykonane z drzewa, przypominają wyglądem jakieś odlewy a nie efekt pracy stolarzy, i to mimo że nie pokryto ich kryjącą warstwą lakieru. Wykończenie może być przy tym dowolne, także oczywiście kryjące, a na Audio Show furorę robiły stojące przy wejściu głośniki o jednolitej kryjącej czerwieni charakterystycznej dla samochodów marki Ferrari. Sam goszczę jednak typowo drewniane, mające barwę łączącą odcienie koniaku, różu i brązu. Kolor jest silnie złamany, daleki od barw podstawowych, i estetycznie wyszukany. A przy tym te same głośniki EVO 1.2, które w wielkich halach Zingali wydawały się małe, niemal kompaktowe, na dwudziestu paru metrach pokoju odsłuchowego okazują się duże, pełnowymiarowe i sporo miejsca zabierające. Nie są specjalnie wysokie, ale obecność tuby zagłębiającej się w obudowę i całej przez nią objętej wymusza sporą szerokość i jeszcze większą głębokość, bo jak wiadomo głośniki tubowe mają dużą średnicę i nie mniejszą głębię. Jednocześnie sam korpus kolumny oferuje spory kontrast, bo tylko przód wraz z kilkucentymetrowym obramowaniem oraz wąska ścianka tylna wykonane są z drzewa, a ściany boczne i wierzch z czarnego tworzywa, pod którym znajdują się wielowarstwowe, specjalnie cięte na wąskie pasy i akustycznie modelowane płyty MFD. Nadaje to wyglądowi dynamiki i jednocześnie ucieka przed jednoznacznym skojarzeniem z meblem. Ustawienie jest przy tym specyficzne, na dopasowanych kształtem do obrysu obudowy płozach, w których zamontowano półkuliste, regulowane śrubowo podstawki. W efekcie powierzchnia styku z podłogą jest mała, ale nie tak mała jak w przypadku powszechne stosowanych kolców. Tworzące podstawę płozy są przy tym jednocześnie czymś w rodzaju ścianek bocznych tunelu prowadzącego pod kolumnę. Ma to swój dodatkowy sens, bowiem właśnie na spodzie ulokowano wylot bass-refleksu. Producent zaleca położenie na wprost niego kawałka materiału, by bas się rozpraszał i nie przenosił zbytnio na podłogę. Sprawdziłem – i faktycznie najniższy zakres staje się wówczas bardziej przestrzenny oraz łagodniej obrysowany; niewątpliwie wyższy jakościowo i bardziej wpisany w muzykę.

Luksusowy wyrób rodem z Półwyspu Apenińskiego

Kolumna posiada tylko dwa głośniki, w tym jeden niskotonowy, jest zatem analogiczna względem konstrukcji do Zeta Zero, z tym że tam mieliśmy do czynienia z pojedynczym rozbudowanym głośnikiem wstęgowym, a tutaj z tubą Omniray. Tuba ta w przypadku EVO 1.2 ma wlot o średnicy 44 mm i dwunastocalową średnicę wylotu, a uzupełniający ją głośnik niskotonowy jest też dwunastocalowy i ma 75 milimetrową cewkę. Jak wszystkie głośniki używane przez Zingali pochodzi od także włoskiego producenta – firmy B & C – i trzeba mu przyznać, że potrafi zejść odpowiednio nisko, w czym pomaga mu wypomniany ulokowany od spodu bass-refleks.

Na ściance tylnej mamy dwie pary przyłączy, tak więc możliwe jest zastosowanie bi-wiringu; sam jednak użyłem pojedynczych kabli Shunyata Anaconda, podpinając jednak plus i minus do różnych par, bo tak według dystrybutora jest korzystniej. A niezależnie od tego pary te i tak są fabrycznie zmostkowane grubymi miedzianymi listwami. (Przy okazji wygrzewałem także niewygrzane jeszcze do końca Tellurium Black Diamond widoczne na zdjęciach.)

Gdy chodzi o warstwę techniczną, głośniki mogą przenosić pasmo od 30 Hz do 21 kHz i mają nietypową, 6-ohmową impedancję. Stromizna dynamiczna jak zwykle w przypadku tub jest rzeczywiście stroma i wynosi 12 dB na oktawę. Spora jest też skuteczność, opiewającą na 96 dB, a kąt rozproszeniowy tuby oszacowano na 120°.

Wszystko to w ostatecznym efekcie wygląda bardzo statecznie i wytwornie. Tuby objęte w całości obudową są dla Zingali ekskluzywne, a drewniane wykończenie i klasa jego wykonania natychmiast wrzucają nas na obszar luksusu. Sama wielkość głośników też budzi respekt, a dźwięk z tej wielkości i owego luksusu się dobywający również jest wielki i luksusowy.