Recenzja: Zingali Client Nano

 Odsłuch cd.

Zingali zażądały jednak trudniejszej próby. Choć z pomocą sekundanta w postaci subwoofera.

   Pozostało jeszcze przebadać jak grać to będzie z subwooferem, do czego użyłem własnego systemu wzmacniającego, postawiwszy głośniczki na standach Solid Techa i podpiąwszy je do suba kablami Harmonixa, a same z kolei Nano do Crofta kablami Entreqa, jako że dwóch kompletów kabli głośnikowych tej samej firmy nie miałem. Przy 30 W samych głośników i 25 W Crofta dopasowanie było niezłe, zapowiadające niezgorszą zabawę. Dałem lampom pół godzinki na rozpałkę, włożyłem płytę do Accuphase, siadłem dwa metry od głośniczków i w jednej chwili zostałem zrobiony w audiofilskiego konia. Idę o każdy zakład, że nie ma na świecie nikogo, kto w ślepym teście zgadłby jakiej wielkości głośniki tu grały. Dwie przy tym ważne uwagi. Pierwsza, że źródła dźwięku dość wyraźnie rozrastały się wraz z podnoszeniem głośności. Druga, że na dużym tej głośności poziomie grało to już jak całkiem normalne głośniki, ze źródłami normalnej, w żadnym stopniu nie pomniejszonej wielkości. Tak więc przeskalowanie w dół następuje u małych Zingali tylko gdy siedzimy metr od głośników, a w warunkach normalnego odsłuchu – z daleko odsuniętą ścianę tylną i przy właściwej akustyce ogólnej, a przy tym oczywiście we współpracy z subwooferem – było to, ku memu osłupieniu, najnormalniejsze w świecie granie głośnikowe. Ale jedynie w sensie wielkości źródeł i skali głośności, bo w sensie jakościowym zagrało to nie na poziomie normalnym, tylko naprawdę popisowo. Znów zaznaczyło się piękne rozpostarcie samych dźwięków, a całość brzmiała dzięki uzupełnianiu niskich częstotliwości przez sub spójnie i z szeroko zakreślonym pasmem. Specjalnie skupiłem się początkowo na muzyce rockowej, zakładając, że z nią małe głośniczki będą miały największe problemy. Ale gdzie tam! Jak nie walnęło, jak nie pojechała solówka gitary, jak nie wyskoczyła z drugiego planu najprawdziwsza perkusja! Nie wierzyłem własnym uszom i czułem się wręcz oszukany. Kontrast pomiędzy małością głośników a wielkością brzmienia był szokujący i zakrawający na jakieś oszustwo. Zupełnie jakby inny system było widać, a inny słychać. Nigdy bym nie pomyślał, że to może tak zagrać, nigdy nie odgadł w ślepym teście. Cały dwudziestosześciometrowy pokój wypełniał potężny grzmot i aż było to nie do wiary. Scena skupiała się jednak przede wszystkim na dystansie do dwóch metrów z tyłu za głośnikami, chwilami idąc nawet znacznie głębiej. Nie było wprawdzie takiej stereofonii jak u Albedo, ani nawet śladu tamtej stereofonicznej ekwilibrystyki, ale całkiem normalna, dobrze uporządkowana scena o dobrej wysokości zawieszenia i prawidłowym rozmiarze źródeł pojawiała się każdorazowo wraz z kolejnymi utworami i nie było z tym żadnego problemu. Największe wrażenie robiły jednak same dźwięki i ich rozmach.

Rock wypadł tak dobrze, że aż trudno mi się z nim było rozstawać, a puszczony zaraz potem koncert fortepianowy Schumanna w wykonaniu van Cliburna i pod Reinerem ukazał dźwięczny, błyszczący i przede wszystkim bardzo przestrzennie grający fortepian na tle właściwego rozmachu orkiestry. Słuchane potem wokale, zarówno te operowe jak rozrywkowe, okazały się bardzo naturalne, z rysem spokojnego piękna, brzmieniową pełnią, należytą głębią i kolorytem. W najtrudniejszych nawet partiach operowych nie czuć było śladu kompresji, zniekształceń, ani sopranowego przycięcia, a jednocześnie nie były te soprany ani trochę męczące – a przeciwnie – przestrzenne, wyśrubowane i subtelnie piękne. Całościowa tonacja znów, tak samo jak przy komputerze, była na granicy pomiędzy jasnym a ciemnym graniem, z nieznacznym ukłonem w stronę tego drugiego. Sub (bo pamiętajmy i o nim) przy każdej okazji odstawiał piękną robotę, a przy tym ani trochę nie przekrzykiwał głośników, tylko zawsze gdy trzeba je uzupełniał. Związanie dołu z górą nie było wprawdzie perfekcyjne, ale siodełko pomiędzy basem a średnicą pozostawało niewielkie i nie przeszkadzało, a za to samego basu był kawał, a nie żadne tam udawanie.

Muszę przyznać, że wszystko to razem mocno mną wstrząsnęło, niemało rozbawiło, kompletnie zaskoczyło i zrodziło lekki niepokój. Bo chyba nie powinno tak grać, prawda? Dysonans pomiędzy wielkością głośników a wielkością dźwięku sprawiał absurdalne wrażenie, zatrącające o jakiś idiotyzm. Nie do tego my, audiofile, przywykliśmy, nie tak to powinno naszym zdaniem wyglądać i nie tym żywi się nasza wyrosła z doświadczenia przypisywana sobie fachowość. A kiedy coś wygląda inaczej od wyobrażeń, a zwłaszcza kiedy wygląda bardzo inaczej, czujemy dyskomfort i węszymy oszustwo. Ale oszustwa tu nie było. Można było przykładać ucho do głośników i kłaść rękę na subie, by przekonywać się i stwierdzać ponad wszelką wątpliwość, że jednak to one grają. A że nie grało tam równocześnie nic innego, trzeba też, zgodnie z regułą Sherlocka Holmesa o wykluczaniu, było przyjąć, że kiedy zanegować wszystko inne, to co pozostanie musi być prawdą – a więc że to naprawdę grały maleńkie Nano i to one wypełniały grzmotem cały pokój.

I po raz drugi Nano pokazały, że rozmiar się nie liczy. Wielkie brawa dla Giuseppe Zingaliego!

Czy zatem fałszywa jest początkowa teza o powiązaniu dźwięku z wielkością? No nie, całkiem fałszywa to ona nie jest, bo wielkie Zingali 3.18 bez suba waliły basem sklejającym mostek słuchającego z kręgosłupem, a źródła dźwięku miały o wiele większe przy jednoczesnym pełnym repertuarze szczegółów nawet na wielkim obszarze. Ale że malutkie Nano zagrały nadspodziewanie dużym dźwiękiem, szokująco wręcz dużym, to nie ma wątpliwości.