Recenzja: Zingali Client Nano

Odsłuch

Włoski design, kunszt wykonania…

   Zacząłem od posłuchania samych głośników, czyli bez suba. Już na dzień dobry użyłem przy tym warunków bardzo dla tych Zingali pomyślnych, bo sięgnąłem po wzmacniacz Leben CS300F, który nie dość że sam z siebie jest znakomity i odpowiedniej tutaj 15-watowej mocy, to jeszcze posiada dwustopniowy bass-buster, który był pod nieobecność subwoofera jak znalazł. Użycie go przy braku suba okazało się nawet rewelacyjną sprawą, a całość sprawiała wrażenia jakby stanowiła komplet i gdyby nie to, że boczki Lebena były z innego gatunku drewna, ktoś mógłby nawet zyskać taką pewność. A zyskałby ją jeszcze bardziej po rozpoczęciu słuchania.

Ja wiem, stale coś chwalę i chwalę, ale to nie dlatego, że świat zapełnia prawie sama doskonała aparatura, więc nic innego nie pozostaje. Niestety, tak dobrze nie jest, a co więcej, w miarę jak przybywa doświadczeń z taką najlepszą, ilość tej postrzeganej jako gorsza dość gwałtownie narasta. Staram się przeto – niezależnie od cenowego podziału, ale oczywiście z jego dla ostatecznej oceny uwzględnieniem – poszukiwać przedmiotów recenzji potencjalnie najlepszych, bo naprawdę szkoda pióra na opisywanie chłamu, no chyba, że jakiś chłam wybije się na popularność, bądź jest produktem uznanej firmy, o którym należało przypuszczać, że będzie świetny. Wówczas recenzja ma charakter ostrzegawczy, a recenzent podczas pisania krzywi się i pluje jadowitą śliną. Wspominam o tym po raz kolejny, ponieważ niektórzy zwykli się zżymać, że co recenzja, to hymn pochwał, a przecież powinno być przynajmniej po równo – raz chwalenie, raz przygana. Ale użyjcie, proszę, sztuki imaginacji i wyobraźcie sobie, że jakiś recenzent pojechał na Audio Show albo na monachijski High End, a potem pospraszał do siebie urządzenia, które go tam rozczarowały. Na rzut oka widać, że nie ma to sensu. Szkoda czasu i nerwów. Czasami, a nawet dość często, zdarza się jednak, że przyjeżdża coś nieznanego, po czym nie wiadomo czego oczekiwać; i wówczas jest najciekawiej, choć i łatwo o katastrofę. Czasami zdarza się też, że przyjeżdża coś niespecjalnie się podobającego, ale mniej czy bardziej już uznanego, mającego inne opisy, z reguły oczywiście pochwalne, irytację powodujące, a potem przy dokładnym badaniu okazuje się, że to my nie mieliśmy racji i żeśmy tego czegoś nie docenili, bo to w rzeczywistości fantastyczne urządzenie. Ale czasami bywa odwrotnie – coś się w warunkach wystawowych albo na jakimś pokazie spodoba, a potem w domowym laboratorium nijak się tego nie udaje powtórzyć i tamto okazuje się zmyłką, albo jednorazowym wyjątkiem.

…i najlepsza dostępna technologia. Nie ma wątpliwości, za co przyszło tyle płacić.

Mówiąc szczerze, tych małych Zingali przed przybyciem nie słuchałem. Widziałem je tylko i coś tam zdaje się było z nich w tych Włoszech puszczane, ale tak po partyzancku, z doskoku, a może nawet wcale. Nie pamiętam, bo bardziej mnie tam co innego interesowało niż malutkie monitorki na biurko, choćby i śliczne, a niechby i nawet tubowe. A kiedy z kolei już przyjechały, stawiałem je na biurku z trochę ciężkim sercem, bo osiem tysięcy za monitor pasywny, kiedy za pięć można mieć od Ancient Audio aktywne Oslo Master? Albo za cztery o wiele większe Amphiony, które tak świetnie wypadły i w każdych warunkach się sprawdzają? To zakrawało na bezsens i z daleka pachniało sytuacją charakterystyczną bardziej dla rynku damskich torebek, gdzie nie kupuje się żadnych lepszych walorów użytkowych, tylko sam wygląd i propagandę. Torebka z sieci CCC za niecałą stówę nie jest wszak mniej pakowna ani praktyczna od takiej z Kazara za osiem, ani nawet od tej od Louisa Vuittona za kila, czy Yvesa Saint Laurenta za sto kilkadziesiąt tysięcy. Nie jest wprawdzie z prawdziwej ani tym bardziej krokodylej skóry, ale na oko tą jej ekologiczną sztuczność trudno nawet poznać. Natomiast napisu Dior czy Prada być na niej nie może, i to za takie właśnie napisy płaci się krocie. Kiedyś jedynie władcom wolno było nosić purpurę, a teraz każdy może się ubrać u Diora, pod warunkiem bycia zasobnym w odpowiednio wypchany portfel. I tego właśnie rodzaju popisem zapachniały mi te małe Zingali o znakomitej prezencji i markowym – meciatym, jak to mawiają Amerykanie – pochodzeniu. Nie dajmy się wszakże wodzić za nos snobizmom, tak więc nie napiszę w ich obronie, że jakieś tam Oslo, nawet te lepsze, te Master, ani tym bardziej jakieś Aphiony, nie mają przy tych Zingali czego szukać, bo dźwięk ich nie jest z krokodylej skóry i nie wysyła w eter propagandowego krzyku:

– Zingali! Zingali! – Zingali słucham – patrzcie na mnie, ale sobie kupiłem!

By móc coś konkretnego na ich obronę napisać, trzeba było najpierw posłuchać i usłyszeć coś rzeczywiście interesującego, coś wokół czego dałoby się zorganizować jakąś linię obrony, a nawet przeprowadzić kontratak. Siadałem jednak za biurkiem całkiem oklapły i nastawiony na katastrofę, bo jakoś mi się ta linia obrony nie rysowała. Wiedziony obowiązkiem odpaliłem z niechęcią co trzeba i z rezygnacją się wsłuchałem. Najpierw jeszcze tylko podstawiłem pod te małe głośniczki prowizoryczne podstawki i raz jeszcze doszedłem do wniosku, że szkoda wielka, iż nikt nie oferuje w Polsce kapitalnych podstawek produkowanych przez irlandzkie Ardán Audio. Naprawdę szkoda. Dodam dla porządku, że sygnał Lebenowi podsyłał oczywiście komputer, a czynił to za pośrednictwem DAC-ka Mytek 192, którego powrót niedawno świętowałem i za którego użyczenie firmie Mytek ogromnie jestem wdzięczny.

Ale czy mały rozmiar nie przeszkodzi w zaistnieniu wśród większych odpowiedników?

Jednak mimo tego Lebena i mimo Myteka, a także mimo spinających je świetnych kabli Harmonixa, a nawet mimo wyjątkowo wybitnych kabli głośnikowych Entreq Discover z uziemieniem Minimus spinających Lebena z Zingali, na myśl o tych ośmiu tysiącach i konieczności ich tłumaczenia cierpła mi skóra. Bo jest też coś takiego, a przynajmniej we mnie takie coś siedzi, że albo jest się po jednej stronie, albo po drugiej. Do pewnego momentu produktu chce się bronić, ale od pewnego zaczyna tylko złościć i budzić krytykę. No i te osiem tysięcy dosyć mnie, przyznam, złościły, choć nie wiem czemu nie pomyślałem, że na przykład Ultrasony Edition 10, albo Audeze LCD-3, też prawie tyle kosztują, a są przecież tylko słuchawkami, z jednym małym głośniczkiem na kanał. No ale z drugiej strony są przynajmniej słuchawkami z samego topu, a tym małym kolumienkom Zingali kudy było do głośnikowych szczytów, no i jeszcze takie na przykład monitory Reference 3A niewiele drożej kosztują, a grać nimi można na cały pokój – i to jak! Ale znów, ze strony drugiej, tak na biurko, tuż przy słuchaczu, to się te 3A nie nadadzą, no więc strasznie to wszystko się robiło zawiłe i tylko cena za te Zingali jednoznacznie wydawała się za wysoka, taka dla lepszych gości, kawiorowa. No nic, będzie może tego wstępnego ględzenia i cenowego larum. Głośniki ładne, producent zacny, robota cacy, a sprzęt jak ta lala – nic tylko słuchać. Jednak wcale tak zaczynając słuchanie nie pomyślałem, tylko tak: – No, trudno, trzeba się za to brać. Zawsze jakoś było, to i teraz będzie. No i się wziąłem.