Recenzja: ZETA ZERO Venus Satelitte

Przymiarki

Zeta Zero Venus, ale tym razem w wydaniu Satelitte.

   By zadowolić boginię, a zwłaszcza boginię Venus, pracowało nad sygnałem aż pięć składników, bo kobiety są jak wiadomo wielce wymagające, a zadowolić ich do końca nie można nigdy i na tym między innymi polega ich urok. Starał się jednak biedny Ayon i starały wzmacniacze, a że tacy biedni to oni znowuż nie są, a kobiety bardzo lubią zamożnych, dających im mocne wsparcie, to jakoś to powinno razem funkcjonować. Ale by dobrze funkcjonowało, potrzeba jeszcze jak zawsze odpowiedniej komunikacji, a tę starały się wdrożyć także całkiem zasobne przewody Siltecha i Acoustc Zen oraz wspomniany niedrogi kabel głośnikowy Entreqa, dla którego pełen jestem szczerego podziwu. Ustawiłem wszystko pospołu, pospinałem, zasiliłem energią za pośrednictwem także zamożnych kabli, a nad jakością prądu czuwał jak zawsze zacny Entreq Powerus. No i zagrało.

Nie ma jednak co udawać, clou miało być co innego. Miał nim być system wzmacniający Jeffa Rowlanda, drogi jak wiadro złota, a już na pewno srebra, i takoż srebrny z wyglądu, jak wszystkie Jeffy Rowlandy. Przyjechał wprawdzie nie po to by zasilać głośniki Zeta tylko Raidho, które niebawem wkroczą na scenę, ale skoro już był, należało go wypróbować. Ta próba udała się połowicznie, to znaczy znakomicie wypadł przedwzmacniacz Corus, natomiast nie spisały się aż tak dobrze monobloki 725, co dosyć mnie zadziwiło, jako że słuchałem ich wcześniej i klasę do ceny posiadają odpowiednią. Ale tylko do pewnego momentu trwało to zadziwienie, mianowicie do chwili przypomnienia sobie jakie nominalnie wymogi stawia para recenzowanych kolumn. A są to żądania bardzo wygórowane, oszacowane na kwotę energetyczną minimum (!) sześciuset Watów w każdym kanale. Bo niby w opisie technicznym jest napisane inaczej, ale tak naprawdę jest to właśnie sześćset. Wyjątkowo jest to więc dużo, chociaż żaden ewenement, bo nie brakuje takich prąd żrących głośników w szerokim świecie, że wymienię choćby górną część oferty sławnego Focala. Znajomy przypatrując się u mnie Zetom popukał w ich twardą, błyszczącą membranę głośnika niskotonowego, a usłyszawszy odpowiedź w postaci wysokich dźwięków zapytał z zainteresowaniem: To ile trzeba temu dać mocy, żeby wydobyło niskie częstotliwości? Ano właśnie – bardzo dużo.

A jaka jest różnica w stosunku do Piccoli? A no taka, że te sztuki są doprawdy wyrośnięte.

Dużo bardzo i to zostało empirycznie sprawdzone ponad wszelką wątpliwość. Bo wprawdzie poprzednim razem, z modelem Piccola, dawał sobie niezgorzej radę zaledwie dwudziestopięciowatowy Croft, ale w audiofilizmie nie chodzi o to by dawać radę, bo to nie szkoła przetrwania, tylko by wszystko defilowało paradnym krokiem na ostatni guzik zapięte, a ręce same do braw się składały. I tego rodzaju defiladę zapewnia Zetom sama Zeta, co każdego roku można na warszawskim Audio Show usłyszeć, a na co składa się własny przedwzmacniacz i własne monobloki, zdolne oddawać po 1175 Watów każdy. Tych monobloków Zeta z reguły używa czterech, stosując podpięcie własnym okablowaniem w bi-wiringu i po dwa na kanał, ale ten przedwzmacniacz jakoś do mnie nie może trafić, a tym razem nie dotarło też okablowanie. Dlatego Entreq, ale po trosze także z przekory, i dlatego dwa monobloki a nie cztery. Ale i tak dawało to radę w defiladowym stylu, na czego opisanie właśnie nadeszła pora.