Recenzja: Zeta Zero Venus Picolla

Brzmienie

Z ASL Twin-Head i Croftem cd.

To gwarancja czystej przyjemności ze słuchania!

   W jednym z dwóch kanałów bass-refleksu każdej z kolumn ukryte jest jak już pisałem pokrętło regulacji sopranów. Reguluje je w dość szerokim zakresie a mnie zdecydowanie najbardziej odpowiadało w ustawieniu minimum. Dokładnie się temu przysłuchałem i nie mam wątpliwości. Ustawienie minimum nie oznacza, że były te soprany powściągnięte czy jakkolwiek złagodzone. Ekstensję miały zjawiskową, a przy tym wspaniałą trójwymiarowość. Jak wiadomo głośniki wstęgowe potrafią fenomenalnie odtwarzać wysokie tony, ale odpowiednie zadbanie o ich kulturę nie jest sprawą prostą. W przypadku testowanego systemu sfera sopranowa i przestrzeń były jednak najbardziej popisowymi składnikami spektaklu. Nie znaczy to, że basu jakkolwiek brakowało. Rozłożyście siedział sobie u podstawy pasma i w odpowiednich momentach potężnie grzmocił, przy czym całe pasmo, podobnie jak cała scena, stanowiło jedność. Bardzo było to odczuwalne i bardzo mi się podobało.

Kolejna rzecz znakomita, to wyważenie miary pogłosu. Perfekcja. W nagraniach go pozbawionych było go zero, a więc odpowiednio do nazwy głośników, a tam gdzie być powinien – w muzyce sakralnej czy elektronicznej – energicznie się przejawiał i wysuwał na pierwszy plan. Owocowało to znakomitą atmosferą, całkowicie różniącą się w zależności od nagrania, co stanowiło piękną odskocznię od częstej na Audio Show sytuacji, gdy system albo do wszystkiego pogłosu dodawał, albo tego pogłosu nigdzie nie było.

A to jeszcze nie koniec wrażeń…

Z uwag ogólnych. – Dźwięk nie miał przeciągnięcia. Wybrzmiewał szybko i cięty był równo jak trawnik, ale kiedy pojawiały się naturalne długie wybrzmienia, były ukazywane w całej rozciągłości. Nie było też dopompowanego powietrza. Na Audio Show szczególnie pod tym względem popisywały się ułomne niestety pod innymi flagowe głośniki Sonus Fabera, a tutaj tego nie było. Panował pełny naturalizm, a przy tym instrumenty dęte były fantastycznie zreplikowane, z bardzo dużą miarą podmuchu i swoistości.

Trzeba też napisać, że system grający w oparciu o Zety bardzo wyraźnie skalował jakość podawanych mu nagrań. Żadne to zaskoczenie w sytuacji gdy opisałem go jako naturalnie grający. Skoro niczego nie upiększał, a jednocześnie prezentował ogólnie wspaniały poziom, nie mogło być inaczej. Nie tylko przy tym różnicował samo zaplecze techniczne – wszelkie szumy, nasycenie barwą, ilość szczegółów, głębię brzmienia itp. – ale także oświetlenie. Jedne nagrania były całkowicie jasne, a inne całkiem ciemne. Inaczej mówiąc, był transparentny.