Recenzja: Wilson Audio Sophia 3

Podsumowanie

   Głośniki Wilson Audio w wersji „dla wszystkich” są może i dla wszystkich, ale tych wszystkich pobierających wypłaty w Stanach Zjednoczonych Ameryki a nie niektórych stanach zjednoczonej Europy. Dla polskich „wszystkich” zdecydowanie nie są, co paradoksalnie czyni je bardziej pożądanymi i stanowiącymi obiekt marzeń. Wyglądają ciekawie i jeszcze ciekawiej grają. Chyba najważniejszą ich cechą jest umiejętność odwzorowania cech samego toru; jednak po namyśle doszedłem do wniosku, że to zdanie zabrzmiało fałszywie, jak mi się zresztą od początku wydawało.

– Nie, wcale nie. One przede wszystkim potrafią świetnie grać same. Świetnie nie na zasadzie, że w pocie czoła i w najwyższym natężeniu oddały to co im powierzono w sygnale, tylko same od siebie, bez żadnego wysiłku i łaski potrafią kreować magiczny muzyczny świat. Ktoś może woleć bardziej przaśny realizm, ktoś może stronić od pogłębionego, lekko cienistego dźwięku z mocnymi akcentami basowymi i mocnym całościowym kontrastem, gdzie światło ukazuje się zawsze na tle smolistej czerni. Ale takie granie jest niewątpliwie spektakularne, niewątpliwie zawsze na długą metę się sprawdza i niewątpliwie przyciąga do siebie słuchaczy. Co komu po linijką i aptekarską wagą odmierzonych proporcjach, kiedy na koniec wyłazi z tego nuda? Można się tu odwołać do porównania z wzorcem kinowym. Dobre kino, z obrazem zrealizowanym przez wybitnego operatora pracującego na usługach wybitnego reżysera, wcale nie będzie drobiazgowo realistyczne. Przeciwnie, będzie budowało klimaty poprzez dobór nieprawdziwego w sensie prozaicznie życiowym, ale prawdziwego w sensie stwarzania adekwatnego do treści emocjonalnej i nastroju sposobu kadrowania i oświetlania. Toteż kiedy przez dwie godziny będziemy siedzieli na jakimś spektaklu przyrządzonym przez Viscontiego czy Antonioniego, a potem wyjdziemy z sali kinowej na ulicę, to ten realistyczny widok budynków i przechodniów może się nam wtedy wydać idiotycznie trywialny i banalny aż do nieprawdziwości względem tego czego świadkami byliśmy wcześniej, bo tamto, jak każda prawdziwa sztuka, zdzierało jakąś maskę i pokazywało coś lepiej niż prosty, bezrefleksyjny realizm. Z głośnikami Sophia może być podobnie. Nie starają się sprzedać nam widoku ulicy zalanej słońcem południa, tylko raczej oddać magię wieczoru, magię pożegnania i magię powrotu. Magię chwil wyjątkowych a nie tych zanurzonych w realistycznej polewie, choć kiedy się uprzeć, takie też od nich otrzymać możemy.

Giorgio de Chirico „Tajemnica przybycia”

Jest taki obraz Giorgio de Chirico – „Tajemnica przybycia”. Zupełnie nieprawdziwy w sensie odwzorowania, a jednak działający silniej na wyobraźnię niż zwykła fotografia cokolwiek przedstawiająca. Z Wilson Audio Sophia 3 jest podobnie. Nie usiłują i chyba nawet nie chcą być tylko prawdziwe. Chcą być czymś więcej i to im się prawie zawsze udaje. Dają coś więcej niż prozę życia i to w naprawdę dużych, dobrze udekorowanych porcjach. Kto nie chce, może do tych magicznych dźwiękowych sal nie wchodzić i pozostać na swojej ulicy. Moim zdaniem dużo jednak wtedy straci.

W punktach:

Zalety

• Magiczne.
• Czarujące.
• Na najwyższym poziomie technicznym.
• Dźwięk doskonale opracowany i zrealizowany.
• Mogą być zjawiskowo realistyczne bądź nierealistycznie czarowne.
• Świetny obraz dźwiękowego 3D.
• Nie męczą.
• A jednocześnie nie nudzą.
• Duża, głęboka i dobrze wypoziomowana scena.
• Prawidłowa wielkość wykonawców.
• Wyjątkowo dokładne w oddawaniu stereofonii.
• Znakomite na każdym odcinku pasma.
• Coś dla miłośników solidnego basu.
• Perfekcyjne wykonanie w oparciu o najwyższej klasy technologię.
• Tylko głośniki Wilsona mają takie obudowy.
• Dość łatwo napędzić.
• Moim zdaniem także dość łatwo ustawić.
• W czym pomogą kółka montowane na czas transportu i ustawiania.
• Wbrew pozorom dobrze wpisują się swoim masywnym wyglądem w otoczenie.
• Bardzo eleganckie wykończenie.
• Producent-legenda.
• Made in USA.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Smukłe to one nie są.
• Raczej nie dla miłośników nieprzejednanego, drobiazgowego realizmu.
• Za te pieniądze jest w czym wybierać.

Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Dane techniczne

• Głośnik niskotonowy: 10 cali (25.40 cm), membrana aluminiowa, konstrukcja własna.
• Głośnik średniotonowy: 7 cali (17.78 cm), celulozowy, własny.
• Głośnik wysokotonowy: 1 cal (2.54 cm), odwrócony, tytanowy, od Focala.
• Czułość: 87 dB @ 1 watt @ one meter @ 1 kHz
• Impedancja nominalna: 4 Ω
• Pasmo przenoszenia:  +/-3 dB 20 Hz – 22.5 kHz Room Average Response
• Minimalna moc wzmacniacza: 25 W na kanał.
• Wymiary: (W x S x G) 104.45 cm, 34.61 cm, 48.12 cm
• Waga: 74.84 kg.
• Cena: 76 700 PLN.

System:

• Źródło: Audio Research CD9.
• Przedwzmacniacze: ASL Twin-Head Mark III, Audio Research Referece 5 SE.
• Wzmacniacze mocy: Audio Research Reference75, Croft Polestar1.
• Głośniki: Wilson Audio Sophia 3.
• Interkonekty XLR Synergistic Research.
• Interkonekty RCA: Entreq Discover, Tara Labs Air1, van den Hul First Ultimate.
• Kabel głośnikowy: Shunyata Research Anaconda-SP.