Recenzja: Wilson Audio Sophia 3

Odsłuch

Głośniki nisko i średnio tonowe to oryginalne kreacje Wilson Audio

   Posłuchałem Sophii w dwóch systemach, przy czym za każdym razem był to odtwarzacz Audio Research CD9 i kable głośnikowe Anaconda SP; różne natomiast były wzmacniacze i przedwzmacniacze, to znaczy raz Croft z Twin-Headem, a raz referencyjny przedwzmacniacz i wzmacniacz od Audio Research. Zacznijmy od systemu  stanowiącego własność recenzenta.

Spiąłem Twin- Heada z odtwarzaczem Tarą Air1, a między nią a Croftem pozostawiłem van den Hula First Ultimate. Pracowicie zespoliłem następnie tego małego i lekkiego Crofta, mającego jednak akurat wymagane 25 Watów na kanał, z wielkimi głośnikami za pośrednictwem grubaśnych kabli od Shunyaty, no i w audiofilską drogę. Nie tak wprawdzie od razu, bo lampy musiały sobie postać pod prądem, ale po godzinie cierpliwość mi się wyczerpała i przystąpiłem do słuchania.

Te głośniki mają swój styl i swój świat. Niektórzy nazywają to amerykańską szkołą brzmienia i wskazują na inne wymagania tamtejszego klienta, słuchającego często muzyki gospel, country, bluesa i jazzu. Nie wydaje mi się jednak żeby tak łatwo można to było wytłumaczyć, bo przecież rocka i muzyki rozrywkowej słuchają tam równie często.

Wysokotonowiec to już zupełnie inna historia

Czymkolwiek jednak dźwięk ten będziemy tłumaczyli, pozostaje faktem, że jest ujmujący i dający dużą dawkę bardzo sycącej satysfakcji. Takiego liczonego w cetnarach „funu” – jak to teraz nazywa młodzież – niczym duża porcja lodów z bitą śmietaną i tartą czekoladą, albo jazda luksusowym samochodem z paręsetkonnym silnikiem pośród pięknego krajobrazu. Przede wszystkim jest to dźwięk wyjątkowo głęboki; i ten właśnie przymiotnik przyszedł do mnie jako pierwszy. Ale także miękki, obfity, obejmujący, lekko przyciemniony, migotliwy i całościowo spektakularny.O tej spektakularności decyduje jeszcze jedna cecha, mianowicie źródła dźwięku i same te dźwięki są dosyć duże (aczkolwiek nieprzesadnie) jednak najważniejsze jest to, że mają zawsze trójwymiarową postać, to znaczy nie można ich punktowo porozwieszać w przestrzeni (chyba, że są to dźwięki pałeczek na werblu albo szarpnięcia wysokich strun harfy), tylko mają dużo większe niż punkty miejsca przebywania, w związku z czym nie obcujemy z czymś w rodzaju teatru dźwiękowych cieni, płasko rzuconych na jakieś tło, tylko ze spektaklem, który nazwę swego rodzaju teatrem dźwiękowych kubatur, nie bacząc na to, że niektórzy się na takie niestereotypowe słowne zlepy i ciągi boczą. Towarzyszył temu teatrowi silny, wyraźnie zaakcentowany bas, choć nie jakiś przesadzony czy nadmiernie podbity, tylko właśnie zaakcentowany, mocno obecny. Nie usiłujący się za wszelką cenę przyłączyć do reszty pasma, by maszerując na tyłach udawać, że prawie go nie ma, tylko taki z pierwszego rzędu i z bębnem marszowym wybijającym rytm. To było basisko jak się patrzy i jak się słucha, a nie jakiś tuptuś.

Pochodzi on z zasobów cenionej firmy Focal i co ciekawe, został skierowany do wnętrza kolumny

Z tym trójwymiarowym dźwiękowym obrazem wiązała się bardzo koherentna scena, na której owe duże i trójwymiarowo podane dźwięki doskonale do siebie przylegały i świetnie ze sobą współpracowały. Scena ta szła dwa, trzy nawet metry do tyłu za głośniki i jednocześnie wyraźnie wychodziła też przed nie, zajmując sumarycznie na głębokość bardzo duży obszar, w którym można było topić spojrzenie za odchodzącymi w dal albo stale przebywającymi w dali dźwiękami. Obecna tam była piękna holografia i znakomita, podkreślona tym mocnym basem wibracja, tak więc wszystko to żyło i ściągało na siebie uwagę.