Recenzja Ultrasone Edition 12

W kontekście porównawczym

Dopakowane HD 800 – arcyzajadły wróg z tego samego podwórka

   Tośmy sobie pogawędzili, a teraz do rzeczy. Co jest o nowych Ultrasone Edition12 ważnego do powiedzenia w kontekście odsłuchów poczynionych na tle najgroźniejszej starej i nowej konkurencji? Realizm i precyzja. W porównaniu z Fosteksami, o których trzeba wyraźnie zaznaczyć, że były jeszcze niewygrzane, kontury dźwięków nowe Ultrasony rysowały ostrzej, a same dźwięki prezentowały bardziej konkretnie i jednoznacznie. To były mocne, wyraziste i bardzo realne brzmienia. Takie naprawdę radykalnie konkretne w swej realności. Jak młotek gwoździe i deska. Walisz młotkiem, wbijasz gwóźdź i już go palcami nie wyrwiesz. Takie są właśnie dźwięki w Ultrasone Edition12 – konkretne jak gwóźdź wbity w deskę, choć oczywiście nie tak prostackie i trywialne, tylko piękne magią muzyki. Ale właśnie w ten sposób prawdziwe. Do bólu. A wszystko to dzieje się na podobnie wyrazistej i realistycznie zbudowanej scenie, znakomicie określonej co do wysokości zawieszenia, które to zawieszenie było właśnie takie jakiego należałoby oczekiwać w realistycznym plenerze, czyli jakby stąpać po ziemi. Nie żadne niewiadomo jakie, albo podwyższone niczym teatralna scena, czy też szaleńczo uciekająca w obłoki, bo i z takimi na podobieństwo latających dywanów fruwającymi scenami miewałem do czynienia. W porównaniu scena z Fosteksów zawieszona była wyżej i nieco mniej jednoznaczna, podobnie jak same dźwięki. Taka bardziej w konwencji malarskiej niż fotograficznej, całościowo bardziej miękka i płynna, chociaż na różnych płytach różnie to wypadało i czasem jej realizm z tą od Ultrasonów się zrównywał, a czasem stawał wyraźnie mniejszy. Co do wielkości, z grubsza były podobne i obie z dość bliskim pierwszym planem, ale u Ultrasonów bliższym. Jednocześnie Fosteksy bardziej uwydatniały bas. Uwydatniały go bardzo. To zdaje się kolejny basowy potwór, ale poczekajmy jeszcze aż się wygrzeją, bo ich dźwięk w uszach i oczach się zmieniał, tak więc nie ma co przykładać do jego obecnej formy nadmiernej wagi, bo i tak będzie nieco lub bardzo inny. Jak bardzo, trudno oczywiście odgadnąć. Trzeba też dodać, że źródła dźwięku Ultrasony miały przeważnie większe, ale znów zależało to od płyt i czasami różnica była łatwo uchwytna a czasami całkiem się zacierała. Tak więc o Ultrasonach można napisać, że są co do zachowań bardziej stałe, a Fosteksy lubią się przeobrażać i są mniej przewidywalne, co na etapie wygrzewania raczej nie jest zaskakujące.

Jak widać, pogląd na świat mają zdecydowanie odmienny

Kolejne w porównawczym szeregu były modowane HD 800. Te scenę miały jeszcze większą, pierwszy plan nieco dalszy, tonację nieznacznie wyższą i trochę jaśniejszą, a wybrzmienia dłuższe. Też były dobrze w materialnym bycie określone i na realizmie osnute, ale kontury mniej miały od Ultrasonów jednoznaczne; bynajmniej nie rozmyte ale takie bardziej wycieniowane, o nie tak mocno zaznaczających się krawędziach. Jednocześnie, jak mówiłem, wybrzmienia posiadały dłuższe, źródła dźwięku większe, a dźwięk całościowo taki tylko pod najwyższej klasy aparaturę, bo ze słabszą to ich podwyższenie tonacyjne połączone z niezwykle przejrzystym brzmieniem byłoby trudne do wytrzymania. W porównaniu z niemodowanymi grają bowiem nieco jaśniej i bardziej dosadnie. Nie krzykliwie, ale na pewno bez łagodzącego wykończenia. Pod tym względem z całej trójki z pewnością były na pierwszym miejscu a Fosteksy najłagodniejsze, podczas gdy Ultrasony z ich najciemniejszym, mocno wypełnionym i kontrastowym brzmieniem lokowały się pośrodku, mniejszy nacisk kładąc na sferę sopranową, co nie znaczy, że soprany jakkolwiek miały wstrzymane. Mniej je tylko eksponowały, ale mniej jedynie w porównaniu z Sennheiserami, a te były sopranowo wręcz ekstremalne. W recenzji niemieckiego „Audio” opisano nawet jako wadę Edition12 ich zbytnią sopranową ofensywę, co uzmysławia jak potężna jest ona w modowanych Sennheiserach. Mogę się jednak założyć, że niemiecki recenzent użył jakiegoś przeciętnej jakości wzmacniacza, bo zarówno Twin-Head jak i Phasemation radzili sobie z tymi obiema sopranowymi ofensywami wybornie, bez najmniejszych nawet pejoratywów po stronie słuchającego. Przeciwnie, było właśnie wyśmienicie, bez żadnego wrażenia, że cokolwiek po stronie sopranów zostało nam odebrane. Jednocześnie wypada zauważyć, że z tymi sopranowymi pieniami doskonale radził sobie ALO Audio Continental, co raz jeszcze przypomina o jego nadzwyczajnej jak na wzmacniacz przenośny klasie. Trzeba też dodać, że niczego nie odejmowały sopranom także Fosteksy, a jedynie dźwięk całościowo posiadały łagodniejszy, pieszczący chmur kształtem i pomrukującym pośród obłoków potężnym basem.

A co dopiero powiedzieć o dynamicznych flagowcach rodem z Japonii?

Zarówno Fosteksy jak i Ultrasony okazały się dobrze grać ze słabszymi wzmacniaczami (czego ten Niemiec używał?), do stosowania których z modowanymi HD 800 nie zachęcam, o ile nie posiadają te wzmacniacze pełnego, łagodnego brzmienia. O tych HD 800 trzeba z kolei dopowiedzieć, że nieco mniej od pozostałych akcentowały bas, jednakże bynajmniej go nie szczędziły i jednocześnie był on fantastycznie rozdzielczy oraz perfekcyjnie opisany przestrzennie. Z wielką satysfakcją słuchałem ich dalej ulokowanych bębnów, właśnie w tym oddaleniu łatwiejszych do całościowego ogarnięcia a jednocześnie zjawiskowo pięknie grających.

Na koniec części porównawczej dwa słowa o AKG K1000. Różniły się od pozostałych przede wszystkim dalej postawionym pierwszym planem, lepszą sceniczną perspektywą i lepszą holografią. Poza tym mają one coś takiego, co przynajmniej mnie każe ich dźwięk odbierać jako prawdziwszy. Nie chcę się jednak nad tym rozwodzić, bo miara tego w odniesieniu do pozostałych uczestników porównań była mała, a wszystkich czterech słuchawek słuchało się z wielkim zaangażowaniem i każde dysponowały syrenim śpiewem.